Koeien kunnen lachen

Koeien kunnen lachen. Ik heb het gehoord in het bos waar ik laatst een wandeling maakt met mijn gezin.  Een bos met kastanjebomen, bramenstruiken en vennetjes met vlinders. Maar dat is voor Natuurmonumenten niet genoeg! Nee, er moeten ook Schotse Hooglanders met lange haren en dito horens lopen. En ik hou best van dieren, ik begrijp dat ze voor de voedselproductie en in de ecosystemen een belangrijke rol spelen, maar ik heb toch het liefst dat ze die rol vanuit een boerderij of dierentuin vervullen.

Nu stonden wij oog in oog met een Schotse stier die ons pad versperde. Waar kinderen als Pippi Langkous en Suske en Wiske zich allemaal moeiteloos uit de meest netelige situaties weten te redden, wisten mijn kinderen niets beters te doen dan mij vragend aan te kijken. Ze zijn nog van een leeftijd dat ze denken dat hun vader de sterkste en slimste man ter wereld is en weten niet dat wij vaders nergens leren wat te doen als je geconfronteerd wordt met een allochtoon stuk rundvee met een spanwijdte van twee meter.

Dus klom ik in een boom.  

Ik kreeg een wat moeilijk te interpreteren blik van mijn vriendin, die vervolgens de kinderen bij de hand nam en in een flinke boog om de achthonderd kilo grazende spierbundel heen liep. Du moment dat ze uit het zicht verdwenen waren, kwam de stier in beweging en sjokte zonder te stoppen of omhoog te kijken onder mijn boom door.

En ik zweer het: ik kon hem horen grinniken…

Ingestuurd voor (en genegeerd door) de columnistenjacht van de Volkskrant
​