​Hoi Brussel,
Wij kunnen de landbouw en veeteelt maar niet hervormen, kunnen jullie een uitzondering voor ons maken?
Verder hebben een puinhoop gemaakt van de asielopvang, mogen we een asielcrisis uitroepen?
Oh, en wij snappen het belang van de natuur niet, dus die malle Natura 2000 gebieden, mogen we die herindelen?

Bij voorbaat dank enne... dan dragen we ook even anderhalf miljard minder aan jullie af, oké!?

Toppie!

Groetjes van Geert, Dilan en Caroline

​Oh ja, en van Pieter

English translation below
​--------------------
Er kwam familie over uit Australië. J. & A. waren die zaterdagavond bij mijn moeder. Het internet én mijn Aurora-app begonnen te ronken dat het Noorderlicht die avond/nacht te zien zou zijn.

Omdat ik al heel lang het Noorderlicht eens wil zien en de voorspellingen veel en eenduidig en de hemel helder was, haalde ik mijn neus op voor het Eurovisiesongfestival, zoals het Eurovisiesongfestival zijn neus had opgehaald voor Joost Klein en besloot naar de zeedijk bij Marrum te rijden. Bij het tempeltje, het kunstwerk van Ids Willemsma heb je uitzicht over de Waddenzee naar het noorden, dus dat moest wel een goede plek zijn.

Ik belde mijn moeder. Of J. & A. mee wilden. Met de voorspellingen en de heldere lucht wist ik dat ik hen een bijzondere ervaring ging voorschotelen, want hoeveel kans krijgen Australiërs nou om het Noorderlicht te zien!?

Ze wilden wel mee, dus terwijl ik de noordelijke hemel afspeurde op groen of roze dansende lichtgordijnen, reden De Vriendin en ik met J. & A. in het donker naar de zeedijk. Daar aangekomen waren we niet de enigen. Tientallen mensen zochten in het donker een plekje op de dijk, liefst in de weinige beschutting die het tempeltje bood, want het waaide stevig.

Toen begon het wachten. Het lange wachten. Zenuwachtig om het uitblijven van de dansende lichtgordijnen begon ik de moed er in te houden met wat grapjes en uit te leggen waar de hen bekende eilanden Terschelling en Texel lagen. We zagen vuurtorens, sterren, een vliegtuig en een overschietende satelliet, maar geen Noorderlicht. Na een uur blauwbekken - voor Australiërs was de gevoelstemperatuur natuurlijk veeeel lager dan voor ons als geharde Friezen - gaven we het op en reden naar huis.

De volgende dag kwamen ze bij ons thuis langs. Al voor hij goed en wel binnen was, al op de drempel van de deur, begon J. te vertellen. Hij had emails gehad. Uit Australië. Van de persoon die op hun huis past. Met foto's. Uit hun tuin. Van de nachtelijke lucht boven hun huis. Vol met dansende lichtgordijnen.

​Van het Zuiderlicht...

We had family coming over from Australia. J. & A. were at my mother's place that Saturday evening. The internet and my Aurora-app started buzzing that the Northern Lights would be visible that evening.

For long I've wanted to see the Northern Lights and as the predictions were plenty and the sky was clear, so I snubbed the Eurovision Song Contest, like te Eurovision Song Contest snubbed Joost Klein en decided to go to the seadike near Marrum. At the Temple, a work of art by Ids Willemsma, there's a perfect view to the north over the Waddensea, so that had to be a good spot.

I called my mother. Would J. & A. like to come. With the forecast en de clear skies I knew I could get them an extraordinary experience. I mean, how many opportunities do Australians ever get to see the Northern Lights?

Sure they wanted to come, so while I scoured the northern skies for green or pink dancing curtains of light, The Girlfriend and I drove J. & A. in the dark to the seadike. We weren't the only ones. Dozens of people were looking for a spot on the dike, preferably in the little shelter the temple offered, as the winds were quite strong.

So, we waited. And waited. Nervously as the dancing curtains of light didn't comply with the forecast, I started making jokes and showed them where the islands they had visited, Terschelling and Texel, were. We saw lighthouses, stars, an aircraft and a satellite shooting past, but no Northern Lights. After an hour of growing increasingly cold - for Australians it most have felt way colder than for us, harded Frisians - we gave up and drove home.

The next day they visited our place. Even before he entered the house, with his foot on the doorstep, J. started talking. He had received emails. From Australia. With pictures. From their garden. Of the nightskies over their house. Filled with dancing light curtains.

Of the Southern Lights...

​Ate de Jong gaf een voorzet met een stuk in de Leeuwarder Courant van 24 april dat ik samenvat in de regel: als je je op 4 mei niet uitspreekt, verkwansel je op 5 mei je vrijheid. Ik vond het een mooi stuk, zoals je dat van Ate kunt verwachten. Helaas zie ik dat veel mensen leven leven alsof er niks aan de hand is. Ja, de verkiezingsuitslag is niet fijn, maar ja, het is democratisch tot stand gekomen, dus ‘het is wat het is’. 

En juist daar wil ik me niet bij neerleggen. Dat komt natuurlijk ook omdat ik woke ben en niet wegkijk. Dit is het beeld dat bij mij binnendringt: het is Wilders en anderen goed gelukt om een sterke tegenstelling te creëren tussen wij/wit en zij/zwart. Waar we in de jaren ‘80 en ‘90 de problemen wel zagen, maar dat niet op hele bevolkingsgroepen wilden afwentelen, zijn nu Marokkanen (minder, minder!), moslims (islam is een ziekte) en asielzoekers (tsunami) de schuld van alles waar je maar iemand de schuld van wilt geven. Niet netjes natuurlijk, maar het is wat het is.

​Tendenzen om vrije pers, onafhankelijke rechtsspraak en mensenrechten kapot te maken zagen we voor onze ogen gebeuren in Hongarije en Polen, maar we kunnen er van op aan dat Wilders die kant hier ook op wil: zijn giftige uitspraken over ‘D66 rechters’, de haat die hij heeft voor de publieke omroep en de discussie over het recht op abortus en het recente intrekken van de transgenderwet zijn voorbodes van een donkere tijd die we tegemoet gaan. Enfin, we zullen het zien, je doet er niks tegen, het is wat het is.

Overigens is het is niet alleen de PVV. We zagen ook hoe de boeren geweld gebruikten om hun zin door te drukken (nooit vergeten dat er een dode is gevallen door de wegblokkades!), hoe de deur van het Provinciehuis in Groningen met een tractor werd kapotreden, hoe er asbest werd verbrand op de snelweg en hoe ministers thuis werden belaagd. De politie gaf in de NRC toe aan de kant van de boeren te staan en leek in veel gevallen meer een ordedienst van de boeren dan wetshandhaver. Diezelfde politie die met een glimlach geweldloze demonstranten met bokkepootjes en neusklemmen van de A12 verwijdert. Akelig allemaal, maar het is wat het is. 

Heel lang moest ik zelf wat besmuikt lachen om de desinformatie en het ‘fake-news’ die op internet te vinden zijn. Van anti-vaxx tot de ‘lizard people’, daar trap je toch niet in!? Wel dus. Hele volksstammen geloven de onzin die nu met Ongehoord Nederland zelfs een vast plekje binnen de publieke omroep heeft gekregen. Tsja, belachelijk, maar ja, het is wat het is.

Misschien moet ik dan maar gewoon hardop zeggen wat ‘het’ is. Ik zie dat het oplevende nationalisme in combinatie met het zoeken van allochtone bevolkingsgroepen als zondebokken, het inperken van mensenrechten, vrije pers en onafhankelijke rechtsspraak, het gebruik van geweld, de propagandamachine en alles dat in combinatie met het onderdrukken van je politieke tegenstanders (zoals de aangifte van Wilders tegen Timmermans) én vooral dat geloof in die ene almachtige leider ertoe leidt dat Nederland steeds meer in de greep van het fascisme raakt.

Op 4 mei herdenk ik de verzetsmensen en militairen die gevallen zijn in de strijd tegen het fascisme en de Joden, homoseksuelen en gehandicapten die het slachtoffer waren van het fascisme. Dat een kamervoorzitter van de PVV bij de nationale herdenking op De Dam in Amsterdam een krans gaat leggen, het voelt voor mij dat die herdenking wordt bezoedelt, bespuugd. Ik weet niet meer goed wat we de dag erna nog moeten vieren.