​​In brandende zon werd vanmiddag de slavernij herdacht in Leeuwarden. Het was een waardige bijeenkomst, die begon met een rituele handenwassing. Gabriëlle Copini maakt er zo langzamerhand een gewoonte van (vorig jaar ook) zonder omhaal van woorden een scherp geformuleerde verbinding te leggen tussen het verleden en het heden. Er was een dans voor de voorouders met een Kabra voorouder masker, een plengoffer en een kransleggingen door de consul-generaal van Suriname, mw. Ruth Renfurm- Coutinho en wethouders Petra van den Akker en Nathalie Kramers.

Als jochie groeide ik op in een witte wijk, op een witte school en in een witte kerk. Met zo'n witte socialisatie - die je nooit meer kwijtraakt - blijft het voor mij ook vijftig jaar later nog bijzonder om me tussen mensen uit compleet andere culturen te begeven (sowieso is het goed zo nu en dan te voelen dat je tot de minderheid behoort). Zeker als je dag in dag uit de kwaadaardige en ophitsende uitspraken van onze politici hoort, is het een verademing de wijze woorden van mevrouw Dionne Rees te horen (geparafraseerd) die het plengoffer bracht: 'zegen de nazaten van de slavenhandelaren, dat we met elkaar door één deur kunnen. Want we moeten samen verder'.

​​Met deze film openden we het symposium De Fabriek van Zelfvertrouwen vorige week. We hebben er veel positieve reacties op gekregen, dus het lijkt me leuk om iets over 'the making of' te vertellen.

Dat begon met de vraag hoe we de stem van de mensen van het Netwerkcentrum Leeuwarden - de mensen om wie het gaat - laten horen op dat symposium. We hebben er met opzet niet voor gekozen mensen op het podium achter een microfoon te zetten en hun levensverhaal met alle ups en downs in alle kwetsbaarheid tegenover een publiek van honderd mensen te laten opzeggen.

Maar wat dan wel?

Samen met Erik de Boer en Joshua Dominguez maakte ik toch al een podcast Het Geheim van het Netwerkcentrum (te vinden op Spotify). Het leek me goed die verhalen - ingekort - te laten horen. Dan moet er natuurlijk ook een beeld bij. En zo ontstond het idee van de close-ups tegen een zwarte achtergrond.

Erik begon met het opnemen van een geluidsspoor. Dominique, Simeon en Louise werden gevraagd enkele zinnen uit de podcast op nieuw in te spreken. Daarna werden ze door Joshua voor ons greenscreen gezet en enkele momenten gefilmd.

Joshua heeft het groen in zwart veranderd (hij kan dat) waardoor de hoofden nu lijken te zweven. De beelden werden vervolgens vertraagd. Erik heeft voor geluidseffecten gezorgd.

De regels die het beeld invliegen aan het eind, is een idee van Joshua. We nodigden wie maar wilde uit om in de microfoon te zeggen wat het Netwerkcentrum voor je betekent en Joshua maakte daar tekst bij.

De film sluit af met het nieuwe logo van het Netwerkcentrum.

Het is een mooie inzet van ons team geworden. We houden er alle drie van mooie audiovisuele producten te maken, waarbij ieder z'n eigen inbreng heeft (en ik jaloers ben op de technische kennis van Erik en Joshua). We hebben daarom besloten de studio van het Netwerkcentrum een eigen naam en logo te geven. Tongue in cheek, natuurlijk, maar ook niet helemaal, want we zijn wel degelijk ook een beetje trots op onze producties...

​Vandaag was ik met de Partij voor de Dieren Leeuwarden bij Stichting Kat in Nood in Drachtstercompagnie. Een plek waar je verdrietig kunt worden over de manier waarop we in dit land met onze huisdieren omgaan, maar tegelijkertijd je vertrouwen in de mens weer groeit als je ziet met hoeveel zorg en toewijding afgedankte katten daar een nieuw thuis krijgen.

En allemaal zonder subsidie van de overheid.

Wat op zich wel vreemd is, want de populatie afgedankte en verwilderde katten is groot en daarmee een gevaar voor de vogelstand. Daarnaast blijkt dat veel mensen nog altijd verrast zijn dat hun huisdiertje (keer op keer) zwanger wordt en lang niet iedereen, zeker niet mensen met een klein in komen, kunnen een castratie of sterilisatie betalen. 

Wat overheden niet door lijken te hebben is dat de kattenpopulatie explosief toeneemt.

De fantastische opvang locatie wordt enthousiast beheerd door een handvol beroepskrachten, 90 vrijwilligers (!) en stagiaires. Slimme mensen die begrijpen dat het afschieten van verwilderde katten het probleem niets oplost en het probleem is dat wij mensen niet goed omgaan met onze huisdieren. Het is gemakkelijk er aan te komen en even gemakkelijk ze weer af te danken.

Twee vragen voor jullie, lieve lezertjes: 

• hoe veranderen we dat gedrag waarin katten zo gemakkelijk worden afgedankt?
• wil je es nadenken over een donatie?

Vandaag vond het symposium 'De Fabriek van Zelfvertrouwen' van het Netwerkcentrum Leeuwarden plaats in het oude Cambuurstadion in Leeuwarden. Het symposium opende met een film die ik samen met het team van NWC Media gemaakt heb. ​

Aansluitend gaf psycholoog Bernard M. Maarsingh uitleg over wat er met het brein gebeurt als een mens in armoede leeft. Het leverde veel inzicht en tips op voor hulpverleners, overheidsmedewerkers en docenten die aanwezig waren. Daarna legde ik kort uit wat de achtergrond van de film was waarmee het symposium opende en Johanneke Dijkstra vertelde over haar docu over het Netwerkcentrum, TuskenThús (in het najaar op NPO 2).
​
Henny Löwik en onze eindbaas Senan Hubanic werden door dagvoorzitter Foppe van der Veen geïnterviewd over hoe het Netwerkcentrum ooit ontstaan was en wat het geheim van het succes was.

Dat geheim van dat succes wordt ook uitgelegd in het boek 'Kan niet bestaat niet', waarvan het (bijna) allereerste exemplaar door bestuurslid Simone Scheffer werd overhandigd aan wethouder Hein Kuiken van de Gemeente Leeuwarden.
Zangeres Aurelia Rose sloot het programma af met het bij het Netwerkcentrum geproduceerde nummer 'Free'.

Als deze dag ook maar iets heeft opgeleverd, dan is het dat we bij het Netwerkcentrum 'De Klomp' Leeuwarden na vandaag weer met vernieuwd zelfvertrouwen doorgaan met ons werk. Alle lieve woorden, alle complimenten en hartelijke reacties van de bezoekers hebben daar voor gezorgd.

Waarvoor dank!

Sinds een week een vaste bezoeker van onze tuin: Hrothgar the Hedgehog

We hebben vandaag in Leeuwarden niet een rode lijn getrokken, we hebben een DIKKE VETTE RODE STREEP GEZET!!! Duizenden mensen zijn komen opdagen, een demonstratie van een omvang die ik in Leeuwarden niet ken!
 
Er waren zoveel mensen dat we uiteindelijk niet een lijn maar zelfs een cirkel konden maken, vanaf de Fontein LOVE bij het station, naar de Oldehove en weer terug.
Niet tegen Israel maar wél tegen genocide, niet voor Hamas, maar wél voor mensenrechten. En ook al stopt het het moorden in Rafah niet (mensen met honger zijn nou een keer een gemakkelijk doelwit), wat we pijnlijk duidelijk maken is dat deze hopeloze flutregering losraakt van de samenleving. 

Ik ben gewoon hartstikke trots op mijn progressieve stadje!