Het is een gotspe, een oud-medewerker van Shell als eurocommissaris Klimaatzaken. Geef een signaal af aan het Europees Parlement dat de parlementariërs daar hun werk serieus moeten nemen en Hoekstra moeten afwijzen. Onderteken alsjeblieft hier de petitie
En als je het niet van mij aanneemt, neem het dan aan van Greta Thunberg en andere jonge mensen in dit filmpje ?

​De zomer van 2023 was de zomer van Blur. Ik volg de band al sinds de dagen van de Britpop toen ze de popmuziek van de jaren '90 definieerden. Dat zijn misschien holle woorden, maar als je de Britse popmuziek van die tijd wilt kennen, dan kun je niet om Blur heen.

Blur is alles wat mooi is aan Groot-Brittannië: rode Doc Marten's met gele veters, Camden Town en muziek in de traditie van The Kinks. Ik heb sowieso altijd meer gehad met de meer artistieke bands (Beatles, David Sylvian, Radiohead) dan met de muziek van de lefgozers uit de rock 'n' roll (Rolling Stones, Foo Fighters, Oasis).

De kracht van Blur is de ijzersterke, melodieuze songs die Damon Albarn schrijft, gecombineerd met rauwe, schurende gitaar van Graham Coxon. Niemand noemt ooit de ritme-sectie (Dave Rowntree op drums en Alex James op bas), maar die is wel heel goed. De productie kan heel erg uiteen lopen, van gitaarrock (Advert), naar lo-fi (Country Sad Ballad Man), met toeters (Mr. Robinson's Quango), met strijkers (The Universal) of met Francoise Hardy (La Comedie).

Hun eerste album 'Leisure' was nog zoeken naar een vorm, maar vanaf 'Modern Life is Rubbish' (1993) tot en met '13' (1999) domineerden ze de Britse popmuziek. Daarna werd het stil. 'Think Tank' (2003) werd zonder gitarist Graham Coxon gemaakt en er waren hooguit incidentele 'greatest hits' tournees in 2009 en 2013, zonder dat er een nieuw album te promoten was. Een pauze in hun tourschema leverde nieuw materiaal op voor het album 'Magic Whip' dat pas in 2015 verscheen.

En plotseling, ergens in mei deze zomer, acht jaar (!) na de laatste opleving, was er plotseling en voor mij volledig onverwacht een nieuw nummer van Blur te horen op de radio. Het was een rare gewaarwording, luisteren naar de radio en denken: dat klinkt als Blur, de playlist van de radiozender opzoeken en erachter komen dat ik het héél goed had gehoord, terwijl ik niet wist van nieuw studiomateriaal.

The Narcissist bleek de eerste single te zijn van - jawel - een heel nieuw album: 'The Ballad of Darren' dat in juli zou uitkomen. En ik vind het een goed nummer! Echt! Ik kan alleen nog steeds maar niet wennen aan de achtergrondzang die steeds bij elke regel de laatste woorden van zanger Damon Albarn echoot. Verder een mooi nummer dat zich omhoog kringelt langs een fantastische opbouw.

En zo begon de zomer van Blur met de - voor mij - onverwachte release van een nieuw nummer.

Op de warmste 9 september ooit gemeten, was ik voor de derde keer bij de supportdemo voor de blokkade van de A12 in Den Haag. Een groot succes, om meerdere redenen. In de eerste plaats is de blokkade geslaagd. Het doel is om een effect te sorteren, om op te vallen en Extinction Rebellion heeft gekozen voor de blokkade van de autoweg bij de Tweede Kamer en het ministerie van EZ. Dat de blokkade wéér gelukt is, is dus belangrijk.

Ten tweede omdat er wéér meer mensen waren dan de vorige keer. Cijfers variëren van 9.000, via 20.000 (XR) tot 25.000 (Milieudefensie). Ik ben blij dat het protest groeit, dat steeds meer mensen over de drempel heenstappen die demonstreren toch is.

Ten derde omdat het wéér bijzonder veel aandacht krijgt. Natuurlijk gaat het ook over de vorm, maar het getal van 37,5 miljard zit bij iedereen goed tussen de oren. Dat er een einde aan de vrijstellingen en subsidies moet komen, begint - ook onder politici - de algemeen geaccepteerde mening te worden.

​Zaterdag reden we met buurvrouwen G. & Ma. naar Den Haag. E. ging de organisatie van de supportdemo helpen in het team Sfeerbeheer (roze hesjes). Met G. & Ma. keek ik eerst bij de support demo, die op last van burgemeester Van Zanen bij de Laan van Reagan en Gorbachev - een halve kilometer van de blokkade - moest plaatsvinden. Geen wonder dat daar weinig mensen waren. Eigenlijk iedereen liep over de Koekamplaan naar A12 en wij ook.

Daar waren we net te laat om de bezetting te zien plaatsvinden, maar wel zagen en hoorden we het koor en orkest het magistrale Dies Irae (‘Dag van toorn’) uit het requiem van Mozart opvoeren. Het gaf een de bijeenkomst in de apocalyptisch brandende zon de juiste, dreigende sfeer.

G. & Ma. hadden met vrienden afgesproken en ik zocht de Mastodonposse op die bij een meetingpoint elkaar zou ontmoeten. Dat meetingpoint was door Mi. goed zichtbaar gemaakt door een Mastodonlogo op een paal boven de hoofden van de aanwezigen te laten uitsteken. In de loop van de middag meldden zich zo'n tien Mastodonaccounts. Het blijft leuk om mensen te ontmoeten die je alleen als profielfoto kent. En verdomd als het niet waar is: alleen maar leuke mensen.

De politie begon vroeger dan vorige keren met het ontruimen van de A12. opvallend was dat de Duitse waterkanonnen vol open werden gezet, waarschijnlijk om de bezetters snel onderkoeld te krijgen. Voor mijn gevoel ging de ontruiming rommeliger dan de vorige keer. Anders dan de vorige keer werden we niet 'gevorderd' de groenstrook langs de A12 te verlaten.

Dat de supportdemo slecht bezocht werd was misschien sneu voor de mensen die het hadden georganiseerd en de mensen die optraden, maar het was een logisch gevolg van de beslissing van Van Zanen de zaken zo ver uit elkaar te trekken. Het werkt niet en het heeft geen zin dit een volgende keer weer zo te doen. 

Met een temperatuur die maar net onder de 30 graden bleef was het een zware demonstratie op de A12 zelf. Voor supporters als ik was er gelukkig de schaduw van de bomen langs de A12 en de Koekamplaan.

De dag werd naar mijn smaak ontsierd door verhalen dat de politie ouders die met hun minderjarige kind op de weg zaten, meededen aan de blokkade, hebben gemeld bij Veilig Thuis, het  meldpunt voor huiselijk geweld en kindermishandeling. Alsof deze ouders hun kinderen mishandelen door samen met hen te protesteren voor een leefbare planeet. De gotspe.

Er zijn mensen die zeggen dat dit protocol is: aanhouding = melding, maar:
a. als agent en als hulpofficier van justitie heb je ook nog je eigen gezond verstand en weet je echt wel dat dit geen melding waard is
b. als maatschappelijk werker verwacht ik van mijn collega's uit de beroepsgroep dat ze zich niet laten lenen voor het getreiter en de intimidatie door de overheid (het Toeslagenschandaal mag de medewerkers van Veilig Thuis wat dat betreft 's nachts uit hun slaap houden)

Gisteravond, toen ik van de supportdemo bij de A12 terugkwam en Leeuwarden inreed, zag ik ook hier de bekende witte en blauwe ME-busjes. Cambuurhooligans zochten een gewelddadige confrontatie met Den Bosch supporters.
Ik heb geen bezorgde burgemeester Sybrand Buma gezien die sprak van 'ontwrichtende acties' zoals zijn Haagse collega over Extinction Rebellion sprak. Er waren geen arrestaties en de explosieve testosteronbommetjes lopen vandaag gewoon weer door Leeuwarden.

Wat ik ontwrichtend vind is dat wij hier thuis rekening houden met voetbalwedstrijden van Cambuur. Dan fietsen we niet langs het stadion. Wat ik ontwrichtend vind is dat voor deze wedstrijd en vele andere wedstrijden in het land en vele andere weekenden in het jaar, medewerkers van Politie Nederland onttrokken worden aan hun kerntaak, die door de minister van Justitie en Veiligheid Dilan Yesilgoz zo welluidend werd omschreven als 'boeven vangen'

Tegen haar zou ik willen zeggen: get your priorities straight

Burgemeester Van Zanen: 'ontwrichtende acties'
Minister Yesilgöz: 'mensen kunnen niet naar huis'
​
​Rijkswaterstaat: 'omrijden is mogelijk'

Beste Dilan Yesilgoz* ,
Je bent boos om de bezetting van de A12. Dat hoeft niemand te verbazen, het is een demonstratie die tegen jou gericht is. Tegen jou en andere politici die jaarlijks 37,5 miljard aan de oliemaatschappijen en ander fossiele industrie verkwisten. Ik ben blij dat je boos bent. Protest moet iets losmaken bij de beprotesteerde en dat lukt blijkbaar aardig.

Twee keer heb ik in de support-demonstratie gestaan. Twee keer zag ik daar duizenden vriendelijke mensen. Jong, oud, dik, dun, alle schakeringen huidskleur en genders in alle kleuren van de regenboog. We vinden het fijn gelijkgestemden te vinden: ‘you are not alone, you are not alone’ is zo’n beetje het mantra van de A12 demonstratie geworden. Het is namelijk fijn om te weten dat anderen zich ook ‘ben ik nou gek, of…’ en er achter komen dat we dat niet zijn.

Vergis je niet: morgen staan er weer duizenden mensen in Den Haag en lachen en we zingen en we dansen allemaal… maar we zijn ook boos. Net als jij op ons boos bent, zijn wij boos op jou. Want we staan daar morgen op wat ongetwijfeld ‘de warmste 9 september ooit gemeten’ gaat worden en we zijn boos over de kwaadaardige onverschilligheid waarmee politici naar die desastreuze klimaatverandering kijken én ondertussen het vuur verder aanwakkeren met de 37,5 miljard.

En dat in een maatschappij waarin de ouderen in de zorginstellingen verpieteren, asielzoekers op straat slapen, de GGZ implodeert en - hoe wrang is dat - de Politie Nederland zo uitgekleed is dat ze het morgen niet alleen afkunnen en de marechaussee om hulp moeten vragen en de waterkanonnen uit Duitsland moeten lenen.

Gênant!

Dus ja, wees maar boos, dat is goed! Gebruik die woede om je te verdiepen in het waarom van de wegblokkade en de steundemonstratie en probeer tot inzicht te komen. Het punt is namelijk: je voert een achterhoedegevecht! Dat heb je nog niet door, maar het is wel zo. De sfeer is aan het kantelen. Zelfs mensen die de methode van de wegblokkade een beetje ver vinden gaan, begrijpen steeds vaker dat jouw fossiele subsidies een gevaarlijke gotspe zijn.

Langzaamaan realiseren steeds meer mensen zich wat we tegen de klimaatverandering en voor de zorg, het onderwijs, de landbouwtransitie, de woningcrisis, de sociale zekerheid, de energietransitie, het OV én de politie hadden kunnen doen met de 37,5 miljard, die jij ieder jaar in de open haard van de klimaatverandering wegsmijt.

Ik wens je een rotweekend
​

* Ik zeg dat wel, ‘beste’, maar ik meen dat natuurlijk niet. Ik houd niet van iemand die zelf uit een brandend huis vlucht en dan de deur achter zich dichttrekt en op slot doet terwijl er nog mensen in het huis zijn

Omdat ik eerder dit jaar Factory Summers met veel plezier gelezen heb, hoefde ik niet lang te twijfelen of ik Pyongyang ook wilde kopen (heerlijke winkel, trouwens: Faraos Cigarer, jammer dat ze zoveel Deense strips en graphic novels verkopen). Het moet een meesterwerkje zijn, had ik al begrepen uit de biografieën van Delisle die ik al had gelezen

Het is niet moeilijk onder de indruk te raken van het verhaal en de tekeningen. In een vrij terloopse verteltrant en in eenvoudige, met potlood ingekleurde zwart/wit tekeningen beschrijft Delisle zijn verblijf van twee maanden in het meest afgezonderde land van de wereld: Noord-Korea.
​De reden van dat verblijf is al wonderlijk: De Franse tekenfilmstudio waar Delisle voor werkt, besteedt het tekenwerk uit naar Noord-Korea en de studio stuurt eigen toezichthouders om de productie te controleren.

De kracht van Pyongyang zit in de eenvoud van de tekeningen, de humor die Delisle er in verwerkt en de komische observaties, scherp afgezet tegen de schaarste (voedsel en elektriciteit), de potsierlijke persoonsverheerlijking van de Kimmen en de angst die raast, vlak onder het onbewogen uiterlijk van de Koreanen waar Delisle contact mee heeft (gids en vertaler). 

Het is een vrolijk boek (expats hebben het in Pyongyang redelijk goed), maar overal is de droefenis voelbaar van een volk dat - generatie na generatie - opgroeit, leeft en sterft in schaarste, onwetendheid en vooral angst.

Pyongyang (tweede paperbackdruk 2018, Engels) - Guy Delisle​