Dagen van Zand

Omdat ik al enkele recensies had gelezen, het boek ernstig gelauwerd is en ik aanbevelingen van anderen had gekregen, was ik terdege voorbereid op het lezen van Dagen van Zand als een goed boek. Toch werd ik volledig overdonderd door dit verhaal over een mij onbekende geschiedenis, in beeld gebracht met - ik weet niet hoe ik het anders moet noemen - heel intense tekeningen.

Voor wie het boek nog niet kent: een jonge fotograaf wordt door een overheidsinstantie naar Oklahoma gestuurd om de jarenlange droogte in het gebied en de gevolgen voor de bewoners daar in beeld te brengen. Langzaamaan verliest hij daar alle professionele distantie.

Allereerst ben ik onder de indruk van de historische feitenkennis van Aimée de Jongh. Het maakt dat het verhaal boven zichzelf uitstijgt, niet alleen als een accurate blik op de geschiedenis, maar ook als een waarschuwing voor de toekomst.

En dan zijn er De Momenten. Momenten die de hoofdpersoon John Clarke steeds dieper ingraven in zijn opdracht. De intense tekeningen die ik hierboven noemde. Bijvoorbeeld de eerste stofstorm (het kleurgebruik!), of het beeld van Clarke bij een dood paard en natuurlijk het moment dat de familie van Betty terugkeert van de bruiloft.

Intens.

Eén ding vraag ik me af: in de historische informatie die in het boek wordt gegeven, komt de naam van Dorothea Lange enkele malen naar voren. Zij was één van de vrouwen die foto's maakte van de droogte in het gebied. De Jongh zal haar redenen hebben, maar ik had het niet onaardig gevonden als ze voor een vrouwelijke hoofdpersoon had gekozen.

Dagen van Zand is een fantastisch voorbeeld voor andere makers, dat een graphic novel op z'n best is met een origineel verhaal. Lever je er dan ook nog zulk opmerkelijk hoogwaardige tekeningen bij, dan kun je gerust spreken van een meesterwerk.

Dagen van Zand (2021) - Aimée de Jongh