De danslerares

Ik heb een haat/liefde verhouding met belangrijke historische plekken. Neem Lindholm Høje. Van de IJzertijd tot na het Noormannentijdperk heeft hier een nederzetting gelegen. Naast het dorp ligt een (voor die tijd) bijzonder grote begraafplaats. Eeuwenlang werden hier mensen begraven, waarvan het merendeel werd gecremeerd. Bijna 700 graven kennen we nu nog, netjes gemarkeerd met rechtopstaande stenen. De meeste graven hebben een ovale of scheepsvorm, maar ook driehoeken, vierkanten en cirkels. Ovaal en vierkant en rond voor vrouwengraven, driehoekig en scheepsvorm voor mannen.​

Door de eeuwen heen verdwenen de grafstenen onder een laag zand. In de 19e eeuw werden de stenen langzaam weer zichtbaar. Ongevoelig voor historie als de 19e-eeuwers waren, gebruikten ze stenen als fundament voor nieuwe wegen. Tot een danslerares (!) beter bleek aan te voelen wat de waarde van het gebied in het algemeen en de stenen in het bijzonder was, beter zelfs dan de heren van het Deense Nationalmuseet.
Augusta Zangenberg liet delen van het terrein op eigen kosten afgraven en vandaag de dag is het een historische topattractie.  

En dat is het 'haat' gedeelte van mijn haat/liefde verhouding met historische plekken. We worden verwelkomd in een keurig net en in een moderne architectuur gegoten (want Deens) bezoekerscentrum waar (weer) wordt uitgelegd hoe de Vikingen woonden en kralenkettinkjes van barnsteen worden verkocht. Op het terrein zelf sjokken toeristen met een Snickers in hun hand over het terrein waar zoveel verdriet is uitgestort. Tussen de bomen door is de landhonger van de stad zichtbaar.

En het is zo'n mooie plek...

Dus ga het vooral wel bezoeken, die mooie plek, maar doe het op een zondagochtend, heel vroeg, als er niemand is en de ochtendmistflarden tussen de stenen door meanderen, met je rug naar de appertementencomplexen. Wie weet hoor je nog het geween van Vikingen boven een pasgedolven graf...