De mars

Gister liep ik mee in de grootste klimaatdemonstratie ooit, samen met 84.999 andere mensen. Ik heb pas op het aller-, allerlaatste moment besloten te gaan, want eigenlijk geloof ik niet dat dit soort demonstraties veel zin heeft. In maart 2019 liep ik namelijk ook mee in de Klimaatmars. Er is in die vier jaar weinig verbeterd, maar wel  verslechterd: de zomers zijn wel veel, erg veel heter geworden en de drie andere seizoenen lijken ineen gesmolten tot een lange, natte en warme herfst.
​
Dat is waarom het activisme van Extinction Rebellion me erg aanspreekt. Concrete doelen (een einde aan de fossiele subsidies) en een actievorm die geweldloos is, maar ook schuurt, ergert en vooral ontregelt. 

Maar ik ben toch gegaan. In de hoop dat er meer mensen zouden zijn, dat er zelfs heel veel mensen zouden zijn. En het was goed, het was mooi. Soms krijg je wel eens het gevoel dat je in je uppie bezig bent, alsof niemand anders snapt welke catastrofe we over onszelf afroepen en een volgend moment sta je tussen duizenden mensen op het Damrak te wachten op de aftrap van de Klimaatmars.
Het klimaat mag dan voor de kiezers in Nederland niet de hoogste prioriteit hebben, voorlopig zie ik voor geen enkel ander thema 85.000 mensen de straat op gaan
 
Enfin, we schuifelden naar het Museumplein waar ons een toespraak door Greta Thunberg was beloofd. Het programma daar bleek een deconfiture. Het eerste dat ik zag was een optreden van Jeangu Macrooy dat zo’n beetje onmogelijk werd gemaakt door een spreekkoor van Palestijnse activisten voor het podium. Akelig. Voordat ik daar aankwam had een Palestijnse activiste – naar ik begrijp – zich niet aan de afspraken met de organisatie gehouden. Er kwam geen verbindende toespraak, de toespraak was te lang en mondde uit in een spreekkoor met de Palestijnse activisten voor het podium. In een poging het programma weer in handen te krijgen, draaide de organisatie het geluid van de microfoon dicht. De achtereenvolgende optredens – zoals die van Macrooy – werden vervolgens verstoord met het spreekkoor.
 
Daarna kwam er een meneer die – begeleid door dramatische tonen uit een synthesizer – op gezwollen toon een vergelijking trok met Jona, de walvis, Nineveh en ik weet niet wat, ik raakte de draad en interesse kwijt. Zijn conclusie was dat we een nieuwe god nodig hadden (waarom?) en dan konden we een nieuw lied voor die god zingen en hij zette het lijflied van Extinction Rebellion in:
‘Hey ho, take me by the hand
Strong in solidarity we stand
Fight for climate justice!
Fight for climate justice!’
We moesten het meerstemmig meezingen (hij bedoelde in canon), begeleid door twee zangeressen die het gevoelig mooi probeerden te zingen zonder dat ze doorhadden dat actieliederen niet bedoeld zijn om mooi te zingen, maar om te scanderen.
 
Ergerlijk was ook hoe politieke partijen zich in de Klimaatmars mengden. Prima om je te laten zien, hou het bescheiden en what the fuck had D66 er te zoeken? D66 had twee kabinetten lang de kans om milieubeleid te initiëren en het enige waarmee ze op de proppen komen is nieuwe kerncentrales als programmapunt! Om het grootste spandoek uit de optocht te citeren: ‘kernenergie is geen klimaatbeleid’.

​De gotspe.

Het verhinderde een ploeg van D66 niet zich als commando’s door het publiek bij het podium naar voren te wurmen met grote spandoeken in de hoop tijdens de speech van Thunberg door TV-camera’s gevangen te worden. D66 was daarin niet de enige: ook PvdA/GroenLinks, PvdD en BIJ1 hadden niet door dat dit geen campagnebijeenkomst was, dat het niet om hen ging, maar dat vandaag wij, de bevolking, ‘gewone mensen’ aan het woord waren en dat de enige rol die zij hadden was om te luisteren.
 
Toen kwam Greta Thunberg uiteindelijk op. Zij gaf de microfoon direct weer aan de Palestijnse activiste, want je draait een microfoon niet dicht, volgens Thunberg. Loffelijk principe, maar wat had je dan gewild? Helaas, de Palestijnse activiste sloot haar verhaal af met een oproep niet op PvdA/GroenLinks te stemmen. Toen Thunberg eindelijk haar speech zou gaan geven, werd het haar op haar beurt onmogelijk gemaakt door een waterschapsbetuurder met de boodschap dat ie hier kwam voor een klimaatdemonstratie, niet een politieke mening. Hij had een punt, want het 'stemadvies' was over the top, maar om dat punt nou te maken in een jasje van politieke partij Water Natuurlijk!?
​
De man kon vervolgens secondenlang op het podium naast Thunberg staan, één van de meest gehate vrouwen ter wereld, voordat presentatoren en de Palestijnse activiste hem van het podium sleepten. Blijkbaar had de organisatie niet nagedacht over beveiliging…
 
Thunberg was er dan ook helemaal klaar mee en raffelde haar boodschap af met een: ‘Jullie weten hoe ik erover denk, da’s niks veranderd en het blijft ook zo, tot ziens’.

Ik snapte haar wel.