De Palladiums

Op het hoogtepunt van hun roem, in de tweede helft van de jaren tachtig, gaf ik niks om de muziek van de Nits. Nescio en Sketches of Spain kon ik wel waarderen, maar JOS Days vond ik eigenlijk een vervelend nummer. Tsja...
Toen De Vriendin in 1990 dan ook naar een concert van de band in de Leeuwarder schouwburg De Harmonie wilde, was ik bepaald niet enthousiast. Enfin, het was nog vroeg in onze relatie en als je verliefd bent doe je wel es wat voor de ander. Dus ik zei ja.

De dag van het concert verliep akelig door familiebesognes. Tegen de tijd dat we vertrokken naar het theater waren we beide stik-, en stikchagrijnig en ik nog meer dan zij, want naast het gedoe  met de familie, moest ik nu ook nog naar een band waar ik niks mee had. 
In de zaal schrok ik van de opstelling op het podium: het drumstel van Rob Kloet stond klaar, net als de synthesizer van Robert-Jan Stips, maar er was geen enkele gitaar te zien (het was de eerste concertreeks nadat bassiste Joke Geraets vanwege een spieraandoening de band had verlaten). Familiechagrijn, een band waar ik niet van hield, die OOK NOG zonder gitaar of bas zou spelen! Gitaarsnob die ik ben, zakte ik diep, diep weg in mijn stoel.

​​De band kwam op. Henk Hofstede ging voor op het podium op een stoel zitten met een boek op schoot waarvan hij de bladzijden langzaam omsloeg en hij prevelde voorzichtig in de microfoon:
'What a beautiful dress you're wearing tonight
What a beautiful shoes you have on your feet'

Mijn god, als dit de toon voor de hele avond zette, dan had ik een heeeel lange avond voor de boeg...

Plotseling zetten Kloet en Stips in, het tempo veranderde en Hofstede zong vrolijk:
'Do you remember, a long time ago
When the summer was green, the winter was snow'

Ik had voorheen en heb sindsdien nooit weer zo'n grote stemmingswisseling meegemaakt als op die avond in de Harmonie bij de Nits. Mijn emotionele gevoelstemperatuur steeg van min 30 naar tropische hitte. Ik schoot omhoog in mijn stoel, overdonderd door het warme geluid van de synthesizer en de ritmes van Rob Kloet die tien keer interessanter waren dan de drumpartijen die je normaal gesproken op de radio hoort.

Het was een enerverende avond. De muziek was goed, de show op het podium met twee torens met beweegbare armen was fascinerend en nog altijd koop ik Palladiums als ik nieuwe zomerschoenen nodig heb, want alle drie hadden ze schoenen van dat merk aan en De Vriendin vond dat leuke schoenen en nou ja, als je verliefd bent doe je wel es wat voor de ander, nietwaar?

Ik kocht na afloop in de hal van de Harmonie de CD van die tour, Giant Normal Dwarf. Kort daarna kocht ik ook de live CD Urk, een album dat sindsdien in mijn persoonlijke Top 10 van meest fabuleuze albums sinds het begin der tijden staat.
Ik was in die ene seconde in 1990, die ene seconde waarin dat openingsnummer Giant Normal Dwarf van intro naar couplet overging, een heuse fan geworden.

​Morgenavond ga ik weer naar de Nits. Ik ben de tel kwijtgeraakt. Is het de vijfde of de zesde keer? Ik weet de tweede keer dat we ze zagen nog. Ik had de CD dAdAdA gekocht, waarna we in Zalen Schaaf de bijbehorende tour zagen. Ik weet nog dat ze twintig jaar geleden hun dertigjarig jubileum vierden. Ik weet nog dat ze het publiek vroegen een Beatlesnummer te roepen en spontaan Norwegian Wood speelden. Ik heb hun albums zo vaak opgezet en Urk nog wel het meest. Als morgenavond Rob Kloet zich weer een weg door In the Dutch Mountains mept, ga ik opletten of ie nog steeds met z'n ogen knippert alsof ie schrikt van z'n eigen harde klappen.
Want ik ben nog steeds een fan. Al 34 jaar. Vanaf die ene seconde in de Harmonie in 1990.