De slinger

Het was een bijzonder gesprek dat ik gister met een Amerikaan had, onder toeziend oog van (het standbeeld van) Anne Frank. Dat kwam zo: mijn dochter S. is al haar hele leven geïnteresseerd in de geschiedenis van Anne Frank. We zijn lang geleden met haar in Het Achterhuis geweest, hebben Westerbork en Bergen-Belsen bezocht en reden ooit in Duitsland een eindje om, om het huis van de familie Frank in Frankfurt te kunnen zien. Gister waren we aan het Merwedeplein, waar Anne en haar familie woonden na de vlucht uit Duitsland en voor het onderduiken in Het Achterhuis.

Het huis aan het Merwedeplein in Amsterdam is de plaats waar  de enige bewegende beelden van Anne geschoten zijn. Leunend uit een raam kijkt ze naar een bruiloftspaar dat op straat klaar staat om naar het gemeentehuis te vertrekken. Het is ook de plek waar haar vader om de hoek bij een boekhandel een cadeautje voor haar kocht: een dagboek.

Lieve Kitty.

Op het plein staat nu een standbeeld en uiteraard wilde mijn dochter op de foto met het standbeeld. We moesten even wachten op een vrouw die zich door haar man met het standbeeld liet fotograferen. Toen zij klaar waren raakten we in gesprek. Amerikanen, uit Boston. Ze waren net in Het Achterhuis geweest en in de kou helemaal hier naar toe gelopen.

De vrouw vertelde dat dit de plekken waren die ze absoluut wilde zien, want "I'm a teacher and I teach about Anne Frank!" Dat is mooi, vond ik en fijn dat dat nog kon, want Massachusetts is een vrij liberale staat, nietwaar? Het gezicht van de man betrok. 
"We're what you'd call a blue state", zei hij zonder enthousiasme.
"Well, I mention it because I understand that Anne Frank's Diary' is banned in - I believe - Florida.

De man keek me oprecht verbaasd aan. Dat wist hij niet. De vrouw twijfelde, maar viel me bij: ja, in Texas wel. Dat soort staten als Texas en Florida verbieden Anne Frank, daar had ze wel eens van gehoord.

Haar man niet.

"You know, I don't wanna talk politics", zei hij, waarna hij los ging op Obama die het land een "left-wing agenda" had opgedrongen. Heel eerlijk, ik was overdonderd. Ik verwachtte een aardig gesprek over Anne Frank en de verschillen tussen de VS en Nederland, maar dit viel me rauw op mijn dak en ik had er eigenlijk ook niet zoveel zin in.

​Ik herpakte me en vroeg hem voorzichtig wat hem dan was opgedrongen door Obama. Direct viel het W-woord, want het ging om om al die "woke-business, of people not wanting to identify as male or female and they want an X in their passport! Obama was wrong to force that upon us."

Nog steeds voorzichtig - ik heb al gauw het idee dat ik me in Nederland als gastheer moet opstellen tegenover buitenlandse toeristen - stelde ik op vragende toon dat het hém toch nooit was opgedrongen om een X in zijn paspoort te plaatsen!? Het gaat toch om de mensen die moeite hebben zich als het één of de ander te identificeren?

Ik moest dat anders zien. Het was volgens hem precies zoals Judge Ginsberg had gezegd: als de pendule te ver doorslaat naar de ene kant, zal ie ook ver doorslaan naar de andere kant en zo waren ze aan Trump gekomen.
Ik legde hem uit hoe relatief dat allemaal was: "Obama would be considered to be a right-wing politician in Europe. From our point of view there are no real left-wing politics in the US."

Hij keek me weer verbaasd aan: "Really?"

​Ik had geen zin meer. Ik draaide me om naar zijn vrouw en zei "you keep teaching those kids over there about Anne Frank, please. It's important" en met mijn dochter liep ik naar het standbeeld en zette haar er mee op de foto.