De verjaardag

Van Depeche Mode heb ik altijd het beeld dat ze zo'n grote en fanatieke fanbase hebben, dat kaarten voor een concert krijgen eigenlijk niet mogelijk is, omdat het in een mum van tijd uitverkocht is. Desalniettemin was DM één van de weinige bands die ik nog wel eens live zou willen zien. Dus was het een grote verrassing toen ik op mijn verjaardag kaarten kreeg voor DM in de Ziggo Dome op 8 februari.

Verschillende visuals op de videowall

Er was een tijd dat ik vond dat rockmuziek gemaakt moest worden met gitaar, basgitaar en drums. Misschien een beetje piano, synthesizer hoogstens in een ondersteunende rol. Van dat idee ben ik al lang afgestapt, maar toch vond ik het leuk om in het openingsnummer My Cosmos Is Mine te zien dat Peter Gordeno een heuse basgitaar in zijn handen had. Niet het gemakkelijkste nummer om te zingen, lijkt mij trouwens, maar perfect uitgevoerd door Dave Gahan en Martin Gore.

De grote hits gaan er bij liveshows altijd in als een preek bij een ouderling en als een artiest er voor kiest om al te veel nog minder bekende nummers van het nieuwe album te doen, zijn dat vaak taaie momenten om doorheen te komen. Bij de vier nummers die DM speelde van hun laatste album Memento Mori was dat echter niet het geval. Het zegt iets over hoe sterk die songs zijn vergeleken bij de grote hits uit het verleden.

De show is wat je ervan mag verwachten. Dave Gahan is één van de beste frontmannen uit de geschiedenis van de rockmuziek. Hij ziet er uit als een Italiaanse pooier, met z'n haar strak naar achteren gekamd en lijntjes onder z'n ogen. Paraderend over het podium, pronkend met zijn billen, pirouettes draaiend dat het een lieve lust is en dat allemaal terwijl ie ook geen zestig meer is...

Dat DM lang geleden besloten heeft de beats niet meer uit een drumcomputer te halen, maar een drummer van vlees en bloed in te zetten, is voor de live optredens naar mijn smaak een goeie keuze geweest. De muziek van DM vraagt niet om subtiliteit van de drummer en dat is precies wat Christian Eigner levert! De man kan meppen!

​Lachen trouwens toen Dave Gahan een boodschap op een stuk papier las dat iemand vooraan omhoog hield:
"It's your birthday?"
[Onverstaanbaar antwoord]
"YOU'RE FIFTY!?"
[Onverstaanbaar antwoord]
"Ah! So what's your mums name?"
Waarna hij Happy Birthday inzet, de hele Ziggo Dome meezingt en op de videowall moeder Diana in beeld wordt gebracht die zich bijna in shock huilt.

Peter Gordeno staat ondertussen als een sfinx, heersend over wat toch nog steeds de 'core-business' van Depeche Mode is: het synthesizergeluid (slechts in enkele nummers zoals I just Can't Get Enough kruipt ook Gore achter de keyboards). Een markant figuur en de enige van het kwartet die aan het eind van de show NIET met ontbloot bovenlijf in een gilet gekleed gaat. Een man van decorum. Ik mag dat wel.​

​Martin Gore zingt halverwege de set twee nummers solo, begeleid door Gordeno. Hij mag dan misschien niet een showman zijn als Gahan, maar wat een verdomd mooie stem heeft ie! Loepzuiver en krachtiger dan ik had verwacht. Sowieso een mooie man, niet alleen omdat hij het muzikale brein achter de band is, maar ook omdat hij met kapsel en kleding altijd dezelfde is gebleven, wars van mode of wat 'hoort' bij zijn leeftijd. Zijn uitstraling is jonger dan die van de meeste twintigers in de Ziggo Dome.

Plotseling een vreemde gewaarwording: Peter Gordeno pakt de basgitaar weer op, Martin Gore zijn gitaar en er staat niemand achter de toetsen (hoewel er wel synthesizerklanken klinken, maar een kniesoor die daarop let). En dus krijg ik bij A Pain That I'm Used To ook nog mijn zin: Depeche Mode als gitaarrockband!

DM in rockband-configuratie