Het liedje

​Bericht en reacties overgenomen vanaf LinkedIn

Akelig moment zonet op NPO Radio 2 waar presentator van de ochtendshow Jan-Willem Roodbeen het zanger Joshua Nolet van Chef'Special moeilijk maakt op zijn standpunt over Gaza. Tot nu toe heb ik altijd wel begrip gehad voor het feit dat in de ochtendshow geen politiek wordt bedreven, maar vandaag laat Roodbeen zich in zijn kaarten kijken. 

Het prijsschieten op Gazanen bij de voedseldistributie wordt gebagatelliseerd tot 'ze voelen zich daar niet veilig'. Je uitspreken tegen genocide is ineens polariserend en in een lange monoloog om Nolet te overstemmen presenteert Roodbeen zich als een zijige 'voice of reason' die altijd op zoek blijft naar verbinding, want je moet met elkaar in gesprek blijven.

​Waarover, vraag ik me af? Over de vraag of je onschuldige mensen massaal mag afslachten? En dan vragen of ze niet wat minder mensen zouden kunnen neerschieten, want nu is het wel een beetje veel? Elkaar in het midden tegemoet komen? Jullie willen genocide, wij niet, dus laten we een maximum aantal uit te hongeren kinderen afspreken? 

Zoiets, Jan Willem Roodbeen?

Moegebeukt geven de mannen van Chef'Special het op en zingen hun liedje. Mijn dag is slecht begonnen. Ik zoek een andere zender.

---

Ha Johannes. Dank voor je reactie en sorry dat ik je ochtend heb verpest. Dat is niet waar we voor zijn opgericht. :) Ik wil graag iets rechtzetten, want de manier waarop je mijn woorden samenvat klopt niet met wat ik heb gezegd — en vooral niet met wat ik bedoelde. Ik heb het geweld in Gaza niet gebagatelliseerd. Integendeel: ik heb gezegd dat geen weldenkend mens vóór dat geweld kan zijn. Maar dat het oproepen tot nieuw geweld als antwoord op geweld – zoals in het voorbeeld van Bob Vylan waar Joshua naar verwees – voor mij geen uitweg is. Een spiraal van geweld leidt ons tot niets anders dan totale vernietiging.

Ik geloof niet in wegkijken. Maar ik geloof evenmin dat we verder komen als we alleen maar tegenover elkaar blijven staan met verwijten, ieder vanuit z’n eigen waarheid en vanaf een eigen podium. Uiteindelijk zal er gepraat moeten worden, zullen er afspraken gemaakt moeten worden. Dat gesprek ontbreekt nu totaal. En dat is wat ik zoekend naar de juiste woorden probeerde te benoemen.
​
Jan-Willem Roodbeen, DJ @ NPO Radio 2

---

Dank je wel voor je reactie. Dat vind ik sjiek. En je zult vast ergens gezegd hebben dat je tegen geweld bent (soms luister je met een half oor, tot je iets begint op te vallen), maar ik vond je houding tegenover Chef'Special echt akelig. Dit zijn jonge mensen die zich uitspreken en niet over de minste zaken. Ik ben daar blij mee, maar je probeerde met een dominante 'preek' de lucht uit hun longen te blazen. Het heeft me echt geïrriteerd. 

Kun je je voorstellen dat als kinderen worden uitgehongerd, kankerbehandelingen moeten worden gestaakt en mensen bij voedselpunten worden afgeschoten alsof het een schiettent is op een kermis, dat het punt van praten achter ons ligt!? En dat kan prima met wapen- en handelsembargo tegen Israël, met een productenboycot en universiteiten die hun banden met Israëlische universiteiten opzeggen, maar praten heeft geen zin als er niet wordt geluisterd. Het is tijd voor actie.

Als je wilt kan ik je in contact brengen met een familie in Gaza, die het ontzettend zwaar heeft: vijf kinderen, vader moeder, oma en oom (beide gehandicapt) en geen eten. Als je vindt dat we moeten praten, alsjeblieft, begin met Ayman Qudaih.
​
Ik meen dit serieus en oprecht. Praat met hem.

---

Sorry hoor. Nog even iets meer context bij het ‘verwijten’. :)
Dat ging mij vanochtend vooral om het voorbeeld waar Joshua mee kwam – de voetbalclub, de reactie van Douwe, en vervolgens de reactie van Yesilgöz. Dus: de actie-reactie in ónze samenleving. Het ging niet over ‘even het conflict oplossen met praten’.

Ik hoop dat we elkaar niet verliezen in (alleen) onze eigen waarheid en snelle oordelen. Het is daar veel te complex voor.
Het ging mij om de manier waarop we op elkaar reageren. Zoals ook nu, in dit gesprek.
​
Jouw vraag over de Holocaust maakte me verdrietig. Jouw verwijzing naar het account van Ayman heeft me verrijkt. Misschien hebben mijn woorden weer iemand anders aangemoedigd om niet meteen te oordelen, maar het gesprek aan te gaan. Hoe zoekend ook. Als dat zijig is: so be it.

Jan-Willem Roodbeen, DJ @ NPO Radio 2

---

Ik ben blij dat het je bezig houdt. Dat van de Holocaust neem ik terug, dat moet ik niet op jou 'plakken'. Wil je wel proberen te begrijpen dat ik die vergelijking wel zinvol vind om de vraag te stellen: wanneer houdt het praten op? Wanneer zeg je - zeggen we - dit kan zo niet langer, praten leidt alleen maar af, stelt alleen maar uit, is alleen maar in het voordeel van de dader, dus we grijpen in!?
​
Want al dat 'praten' is juist ook waardoor het complex gemaakt wordt, ook wat Dilan Yesilgoz Douwe Bob heeft geflikt, ook de politieonderzoeken naar Bob Vylan en Kneecap, het is allemaal afleiding van het werkelijke probleem en dat werkelijke probleem is niet complex. Het is genocide.

Bedankt voor je reactie en uitleg. Dat waardeer ik heel erg.