De tuin

​Gister was ik in de tuin van het Princessenhof in Leeuwarden. Ooit de residentie van de Friese Nassaus met de tot slaaf gemaakte jongens Sideron en Cupido. Pontificaal stond een schilderij opgesteld, een portret van enkele Friese Nassaus met een derde zwarte 'bediende'. 

Juist in die tuin vond gister de Friese herdenking van de slavernij plaats. We werden ontvangen met een rituele handenwassing. Er waren mooie woorden. Daarbij viel op dat burgemeester Sybrand Buma - in precies de tuin waar ongetwijfeld Sideron op een mooie dag Marijke Meu een verfrissing inschonk - vergat het voorbeeld te volgen van zijn Arnhemse en Dordtse collega's en excuses te maken voor de rol die Leeuwarden in het slavernijverleden had.

Er was een plengoffer, spoken word en er werd gezongen. Er waren nog meer mooie woorden, heel krachtige woorden, zonder omhaal, van Gabriëlle Copini. Woorden over de mechanismen van toen, die slavernij mogelijk maakten en hoe veel van die mechanismen, ideeën en gewoonten vandaag de dag nog doorwerken en bepalen hoe we naar de verhoudingen tussen gekleurde en witte mensen kijken.

In eigenlijk alle toespraken klonk de zorg over de toekomst, hoewel de realiteit natuurlijk is dat we geen stappen terug meer kunnen zetten. Maar hoeveel stappen vooruit kunnen we nog wel zetten in de toekomst?
​
Na afloop sprak ik nog met een van oorsprong Afrikaanse vrouw die nu in Leeuwarden woont. Sinds de winst van de PVV houden haar buren zich niet meer in. Alles kan nu gezegd worden. De toekomst is nu.