De stroffelstien

Vandaag heb ik met mijn dochter onze eigen kleine herdenking van de Holocaust gedaan. We bekeken de nieuwe 'stroffelstiennen' (Stolpersteinen) in de oude Joodse buurt in Leeuwarden en we bezochten het monument bij de Joodse School. 

Ik doe liever dit dan de officiële Dodenherdenking van 4 mei. Die is voor mij besmet geraakt. De parallellen tussen 1933-45 en nu, nog geen 100 jaar later zijn angstaanjagend. De vrijheid van meningsuiting werd toen en wordt nu onderdrukt, politici predikten toen en prediken nu ongegeneerd haat tegen bevolkingsgroepen en de rechtsstaat werd toen en wordt nu ten dienste van de machthebbers ingezet.

​De machthebbers van toen die ons land beztten, de machthebbers van nu die we (min of meer ) democratisch in het zadel hebben geholpen. De Dodenherdenking voelt bevuild met deze regering.

Maar ook het herdenken van de slachtoffers van de Jodenvervolging is besmet geraakt. Tachtig jaar naoorlogse geschiedenis is voorbij gevlogen en de staat Israël is in een oogwenk van veilige haven een wreker geworden die een orgie van geweld over Gaza uitstortte. Veel van de moordende soldaten van het IDF moeten toch nazaat zijn van slachtoffers van de Holocaust!? Hoe kan dat toch? Hoe kún je? Het past niet in mijn hoofd, ik krijg die eindjes niet bij elkaar geknoopt.

Toch laat ik me de herdenking van de Holocaustslachtoffers niet afnemen. Ik ben blij en trots dat mijn dochter er zoveel interesse voor toont en daarom vandaag onze eigen, bescheiden herdenking. En als we het grote, het onbevattelijke weer klein maken, begrijp ik weer waar het om gaat. Het gaat om Abraham Broekhuijsen die van de haatpredikers van toen niet van zijn oude dag mocht genieten.

Wat zou hij van de wereld van vandaag de dag gevonden hebben?