Je kunt je natuurlijk ergeren aan buren die hun tuin volplempen met tegels zodat regenwater niet kan wegkomen. Hun tuin kaal en leeg, terwijl bijen en egels het al zo moeilijk hebben en het overtollig regenwater naar jouw tuin overloopt...

​Zelf heb ik maar een heel kleine tuin. Vlonder, stukje gras, moestuintje en borders met bloemen. Maar zelfs op dat kleine stukje aarde is het enorm levendig: bijen en vlinders in de bloemen, een merelechtpaar als vaste bezoekers en zelfs kikkers (inderdaad meervoud, zie foto's). Of padden, daar wil ik vanaf wezen. We zitten hier ver van een sloot , dus ik heb me steeds afgevraagd of de kikker die we geregeld zagen zielig en verdwaald was, maar vorige week bleken er twee te zitten, dus dat kan geen toeval meer zijn: dit is een kikkervriendelijke tuin!

​En dan nu, de kroon op het werk: de egel!!!

Juist vanwege de ervaring met het regenwater van de buren, heb ik langs de randen van de tuin provisorische obstakels gebouwd (we zijn een land van dijkenbouwers, nietwaar?), waardoor het water de tuin niet meer kan instromen.

​Helaas verhindert het ook egels de tuin binnen te komen, ben ik achter gekomen. Een paar jaar heb ik geen egel meer in de tuin gezien, de naaktslakkenpopulatie groeide snel, maar nu is de egel terug!

​Ik erger me niet langer aan de buren die hun tuin met tegels volplempen. Ik ben blij met al het leven in mijn tuin en heb medelijden met de buren die al dit moois moeten missen.

Het kwam door de meisjes. Als puberjongetje keek ik dwars door de bakvissen uit mijn HAVO-klas heen die machteloos waren tegenover het aanbod aan merchandise, die dachten dat ze verliefd waren op mannen die twee keer zo oud waren als zij en diepzinnige discussies konden voeren over de keuze tussen Ernst of Henny. Strakke spijkerbroek, een hemd zonder mouwen, bedeltjes, buttons en armbandjes in fluorescerende kleuren en het haar omhoog getoupeerd, precies zoals Ernst en Henny hen graag zien. Toch?

Het was dat simpele gedrag waardoor ik uiteraard niet kon zeggen dat ik de liedjes van Doe Maar meezong als ze op de radio waren: ‘Ach bah, wat een misère, als Marco staat te blèren.’ Dus de LP’s en singles kocht ik niet en ik ging al helemaal niet naar het concert in de Frieslandhal. Doe Maar gooide de handdoek in de ring. Zij waren blijkbaar ook moe van de 13-jarige meisjes die met Henny Vrienten samen zongen: ‘We komen niks tekort, we hebben alles. Een kind, een huis, een auto en elkaar.’

Doe Maar liet me echter niet echt los. Eind jaren tachtig zag ik The Magnificent 7, een orkest dat filmmuziek naspeelde (en goed ook) met onder meer Henny Vrienten, Jan Peijenburg en Joost Belinfante als lid. Halverwege de jaren negentig ging ik naar een optreden van CCC Inc met dezelfde Joost Belinfante, maar natuurlijk ook met Ernst Jansz en zelfs Jan Hendriks, die de techniek deed. Na afloop ontmoette ik de voormalige popgoden, raakte met ze in gesprek, kreeg een joint van ze aangeboden en kwam tot de conclusie dat als het aan de meisjes lag, dat ik de muziek misschien eens een tweede kans moest geven.

De volgende dag kocht ik een verzamel CD met de beste nummers van Doe Maar. Inderdaad, stuk voor stuk ijzersterke liedjes, goede teksten die soms lief, soms herkenbaar en soms vilein waren, gedrapeerd over onweerstaanbare ska- en reggaemuziek. Eigenlijk was het een wereldband, te groot voor Nederland en wat is het jammer dat ik ze allemaal wel heb zien spelen, maar nooit met elkaar! Nooit als Doe Maar.
​
Tot 25 mei 2017: Dauwpop. In de coulissen zie ik Henny Vrienten zijn basgitaar pakken. Hij wil op en probeert blijkbaar aan de andere kant in de coulissen de aandacht van zijn collega’s te vangen. Hij lijkt er zin in te hebben. En waarom niet? Dit is een band die zichzelf niet meer hoeft te bewijzen, maar kan optreden omdat ze het leuk vinden.

Ze spelen zelfverzekerd en met een groot gemak. Ongeveer de zelfverzekerdheid en het gemak waarmee ik mijn schoenveters strik, een handeling die op zichzelf genomen vrij complex is, maar die ik kan uitvoeren zonder erbij te hoeven nadenken en als resultaat zit de knoop toch goed strak. Doe Maar speelt ook strak: ervaring, maar geen routine.

In de tent is het een feestje. Overal blije gezichten en dansende en springende mensen. Het plezier van het podium slaat over op het publiek en Ernst, Jan, René en Henny grijnzen wat af om de respons van het publiek. Als Henny Vrienten een ‘speciale gast’ aankondigt, gebeurt er iets wat nauwelijks mogelijk leek: de sfeer wordt nog beter, extatisch bijna. Joost Belinfante komt onder luid applaus het podium op en zijn college over het kweken van een plant wordt aandachtig gevolgd.

Ach, hadden we op de HAVO maar zo’n biologieleraar gehad…

Doe Maar is volwassen geworden. Een net overhemd aan, een gelikte show met visuals op de achtergrond en ‘state of the art’ apparatuur. De laatste restjes van de jaren tachtig staan niet op het podium, maar ellebogen zich door het publiek naar de eerste rij: Elsje, Treesje, Truus, Babette, Betty en Sabine. Vrouwen van boven de veertig in iets te strakke jurkjes, een zonnebril in het geverfde haar, geverfde lippen en zonder BH. De voormalige HAVO-meisjes, precies zoals Ernst en Henny ze graag zien. Toch?

Maar de Joseetjes met hun roseetjes zijn in de minderheid. Er zijn kinderen, er zijn twintigers en dertigers, maar ik zie vooral veel mannen van boven de veertig. Zijn we in de meerderheid? Ik weet het niet, maar we zijn wel het luidst, want uit onze kelen klinken de zwaarste bassen en we zullen zingen, eindelijk zullen we zingen over de nachtzuster, vragen we ons af of dit alles is (woehoehoehoe), we dansen met Alice, stellen ons netjes voor, eten zoals het hoort en zingen U! U! U! U! U!
​
Het is op dat moment dat ik begrijp wat er gebeurt, het is iets dat groter is dan het concert zelf: wij mannen van boven de veertig, we hebben Doe Maar teruggepakt van de meisjes!

Arguably the best song on Humanz, featuring Jean Michel Jarre!

Gent

Terwijl Deense jongeren op een vlot een verjaardagsliedje zingen, staat op de achtergrond een groep antieke Schotse soldaten te schieten.

Archeon, 22 april 2017

Het gemeentebestuur van Heerenveen is van plan om de subsidie voor het Museum Heerenveen, waar het Ferdinand Domela Nieuwenhuis Museum deel van uitmaakt fors te verkleinen. Het museum houdt een budget van 100.000 euro over. Voor dat bedrag kan geen erkend museum in stand gehouden worden. Het Museum Heerenveen zal dus gaan sluiten en dat betekent dan ook sluiting van het Ferdinand Domela Nieuwenhuis Museum in Heerenveen.

Het Domela Nieuwenhuis Museum is een van de weinige persoonsmusea en zeker ook een van de oudste in de wereld gewijd aan iemand uit de arbeidersbeweging. Het bestaat sinds 1925 en richt zich niet alleen op het leven van Domela Nieuwenhuis, maar ook op diens ideeën. Het wil uitdrukkelijk het politieke en sociale bewustzijn van de bezoeker aanspreken.
​
Sluiting van het Domela Nieuwenhuis Museum zou betekenen dat een boeiend museum gewijd aan een van de belangrijkste Nederlandse socialisten en anarchisten verdwijnt. Kijk op http://ferdinanddomelanieuwenhuis.nl/petitie/ en onderteken ook de petitie om het gemeentebestuur van Heerenveen op te roepen het museum met voldoende subsidie in stand te houden.

En sa is je wurk ynienen letterlik yn hannen fan 'e minister fan folkssûnens. Stikken geane oer demintens. No hoopje dat se der wat mei docht...

En dan is zomaar je werk letterlijk in handen van de minister van volksgezondheid. Stukken gaan over dementie. Nu hopen dat ze er wat mee doet...
​
All of a sudden my work is literally in the hands of the secretary of state for healthcare. Papers are on dementia. Let's hope she'll act on them...

Als ik later groot ben, word ik een racefiets!

In skoft lyn trof ik Dirk Jan Muntendam foar it earst yn jierren wer ris. Wy kenne inoar noch fan de tiid dat wy Fryske Taal en Kultuer studearren oan de RuG. No hie in oare studint fan dy tiid - Geart Tigchelaar - in priis wûn foar syn oersetting Erik of it Lyts Ynsekteboek.

Dirk Jan fûn de priisútrikking mar - ik parafraseer - saai en der hie er eins wol gelyk oan. Wy fregen ús yn in lange e-mailwikseling dy't folge, ôf oft de wrâld fan de Fryske taal en letterkunde net leuker makke wurde koe. Is in priisútrikking sa as dizze wat minsken oanlûkt en stimulearret om mear Frysk te bruken? Is alle krewaerjen om it Frysk formele status te jaan yn it ûnderwiis en de rjochtsseal genôch? Moat it Frysk net 'leuker' wurde om in grut publyk oansprekke te kinnen?

​Hawar, hjoed stiene ús konklúzjes publisearre yn in Te Gast yn de Leeuwarder Courant. Ik haw Dirk Jan frege wat er der fan fûn.

​Hy fûn it leuk.

​

Vandaag bij Plato in Groningen eindelijk één van mijn favoriete albums op CD gevonden: Body & Soul van Joe Jackson. Niet een album dat vaak als zijn beste werk genoemd wordt, maar naar mijn mening één van die zeldzame platen waarop alleen maar sterke nummers staan.