Waargebeurd: bij het overlijden van Robin Gibb

Ze hadden niet alleen besloten te gaan trouwen, ze gingen ook meedoen aan Ron’s Honeymoonquiz. Dus zat ik op de achterbank van een klein autootje op weg naar de legendarische studio’s van Joop van den Ende in Aalsmeer. Natuurlijk verbaasden we ons over de bordkartonnen wereld van de Honeymoonquiz en de melige spelletjes die me niet zijn bijgebleven, maar die mijn bewondering voor de professionaliteit van Ron Brandsteder hebben doen geboren worden: niets was te merken aan de presentator, die tot zijn knieën in de knulligheid, dubbeldik enthousiast stond te doen.

Halverwege de opnames – was het Joop van de Ende zelf? – werd iets ongebruikelijks aangekondigd, waarvoor onze medewerking werd gevraagd. Het grote optreden van die specifieke aflevering zou worden verzorgd door de BeeGees.  Er was echter een klein probleem: de opnames met de wereldberoemde supersterren konden morgen pas plaatsvinden. Of wij vandaag reeds zo vriendelijk wilden zijn vrolijk te gaan staan klappen, kijkend in de richting van een leeg podium alsof ze daar daadwerkelijk stonden. Later zouden de beelden van het publiek en de BeeGees handig door elkaar gemixed worden zodat het TV-kijkende publiek er niets van door zou hebben.

Verwilderd keken wij, vrienden van ons bruidspaar, elkaar aan. Dit was belachelijk! “Dat gaan wij toch niet doen, hè?”, riep mijn vriendin boven het ingestarte intro van ‘Paying the Price of Love’ uit. Om ons heen begonnen mensen te joelen en in hun handen te klappen. Zeker, er werd besmuikt gelachen door collega klapvee, maar iedereen deed vrolijk mee en voor ik het wist gingeen wij ook staan en vier minuten later met roodgeklapte handen weer zitten. Mijn vriendin en ik durfden elkaar van schaamte niet aan te kijken terwijl de floormanager (of was het Joop van den Ende zelf?) ons bedankte voor de fantastische medewerking.

Het publiek is inderdaad op 1.09, 1.16 en 2.30 op een leuke manier door het optreden heen gemixed, maar let op: nergens is het publiek met de BeeGees in één shot te zien. Had ik al gezegd dat ik vier minuten heb staan klappen? Let in het filmpje goed op: al na tien seconden wordt het applaus weggedraaid en is niet meer te horen! Zelfs niet op 3.00 als Barry zijn handen in een dramatisch gebaar omhoog werpt en het publiek, slash, de lege tribune uitnodigt om in de maat mee te klappen. Daar is men vergeten onze klapinspanning weer naar voren te mixen.

Robin Gibb is op 20 mei jl. overleden. Pas 62 was ‘ie. Hij laat een leegte achter die ik in 1993 al in levende lijve heb kunnen aanschouwen.