​Ooit was ik een boze student. Boos op minister Deetman van Onderwijs (inderdaad, we praten eind jaren tachtig). Het was de tijd dat ad-hoc actiecomités van boze studenten het HBO-complex De Bouhof in Leeuwarden bezetten. Ik organiseerde een politiek debat in die bezette Bouhof en belde met Den Haag. De Tweede Kamerleden die ik benaderde hielden de boot naar het verre Friesland af.

Ik eindigde bij lokale politici uit de gemeenteraad, maar ook zij waren terughoudend om op te treden in een debat over bezuinigingen in het hoger onderwijs. Dat was hun pakkie-an niet, dat was landelijke politiek. Schaamteloos zette ik hen stuk voor stuk onder druk. Ze waren immers niet alleen lokale politici, ze waren ook vertegenwoordiger van een partij en ze dienden toch ook de partijlijn te kunnen verdedigen. Van alle gemeenteraadsleden was Puck van Ulzen het gemakkelijkst te overtuigen. Ja, het was landelijke politiek, zei ze, maar ze kwam wel, want haar motto was ‘nergens verstand van, overal een mening over’. Toen duidelijk was dat zij kwam, konden andere raadsleden niet achter blijven.

Enkele jaren later was ik zelf ook gemeenteraadslid. Iedereen die Puck kende, weet waarom ze bekend stond: haar vileine en messcherpe commentaar. Als een gemeenteraadslid van D66 in een verhaal alle voors en tegens aan het afwegen was, riep ze: “typisch D66: niet kunnen kiezen”. In haar commentaar trok ze zich niks aan van de vraag of het raadslid dat ze attaqueerde wellicht van een bevriende collegepartij was. Als je commentaar verdiende, dan kreeg je het ook. Als raadslid voor GroenLinks stond ik bepaald niet dicht bij Puck en de VVD in het politieke spectrum. Toch kan ik me niet herinneren dat ik ooit verbaal gemitrailleerd ben door Puck. Sterker nog, ik herinner me vooral een warme vrouw met een gulle lach. Vooral na afloop van raadsvergaderingen, in het Oranje Bierhuis.

Het is al weer een paar jaar geleden dat ik Puck tegenkwam bij de Albert Heijn. Ze stak gelijk van wal: wat een fantastische tijd hebben we toen met Jan van Olffen en Marga Waanders gehad met dat VNG-congres in Enschede, nietwaar? Dat we naar dat hotel net over de grens in Duitsland gingen en de hotelier die ons alle vier op één slaapkamer meende te moeten onderbrengen. En Jan van Olffen die vroeg hoe die man daar bij kwam. En dat die hotelier toen zei dat een zekere Frau Waanders dat zo geboekt had en dat Jan toen de legendarische woorden sprak: “nou, Frau Waanders hat viel zu erklären!”

Ik lachte mee, maar kon me er eigenlijk niet zoveel van herinneren. Puck wel. Hilarisch was het geweest. Gieren van het lachen.

Vanmiddag is Puck gecremeerd. Wat er nu ook maar voorgoed verdwenen is, haar levensmotto ‘ik heb nergens verstand van, maar overal een mening over’, blijft bestaan.

Dat eigen ik me lekker toe.

Dat je op weg naar Londen door de paspoortcontrole op Schiphol komt en naast je kijkt en denkt ‘hé, dat is Jaap van Zweden, de wereldberoemde dirigent en violist’. En dat na de paspoortcontrole nog enkele marechaussees staan die een neus hebben voor drugssmokkelaars en zo’n marechaussee Van Zweden aanspreekt en wantrouwend vraagt waar zijn reis naar toe gaat en dat hij netjes antwoordt dat hij naar Houston gaat en dat zo’n geüniformeerd wicht dan vraagt: ‘voor zaken?’

Nou moet ik eerlijk zeggen dat Van Zweden er ongeschoren en in een maatpak met T-shirt eronder er ook niet erg dirigenterig uitzag, maar ik ben van plaatsvervangende schaamte doorgelopen en blijf me afvragen wat hij antwoordde. Moet toch leuk zijn om te kunnen zeggen op zo’n moment: ‘nou, om het Dallas Symphony Orchestra te dirigeren, om precies te zijn.’

Later op de dag liep ik in Covent Garden, waar ik in een hoek van het oude marktgebouw de tweede wereldberoemde dirigent van die dag zag lopen: sir Simon Rattle.

​Eerlijk gezegd kon ik bij het zien van de tweede dirigent van wereldklasse op één dag een vrij snobistische minachting voor de marechausseemevrouw niet onderdrukken toen zij eerder die dag Jaap van Zweden niet had herkend.

Nu had mijn kunstminnende zelf het toch ook even moeilijk zich voor de culturele geest te halen welk orkest sir Simon leidt. Ik pijnigde het kunstzinnige deel van mijn brein en plotseling wist ik weer waar ik hem dan toch van kende: