Kennismaken met Gent begint bij de drie torens van de Sint Niklaaskerk, het Belfort en de Sint Baafskathedraal, dé toeristische hotspot van Gent. Dit plaatje moet je gemaakt hebben als je in Gent bent geweest. Dit plaatje, of een plaatje van de Graslei, natuurlijk. Die is wel lastig, want de mooie gebouwen aan de mooie kade worden bijna altijd ontsierd door hordes toeristen, bestelbusjes, parasols en rondvaartboten, maar enfin, hier istie: 

Qua toeristiek kun je nog zeggen: ga naar het Gravensteen, zeker met kinderen, maak een rondvaart (schildpadjes in de gracht bij het Rabot) en eet vooral de iconische, mierzoete suikerkegeltjes die Gentse Neuzen worden genoemd

Heel verschrikkelijk veel verstand heb ik niet van beeldende kunst, maar Het Lam Gods in de Sint Baafskathedraal is een 'must-see'. Zelden heb ik zo'n overweldigende ervaring gehad bij het zien van een kunstwerk als bij Het Lam Gods. Mijn mond viel open en ik had een zeldzaam brok in mijn keel.

​Zelfs los van alle mysterie rond de vraag wie het geschilderd heeft (of hebben), de symboliek en het verdwenen paneel is het een onweerstaanbaar stuk religieuze kunst met adembenemend (letterlijk adembenemend) mooie schilderkunst tot in de fascinerende details.

In de Sint Baafskathedraal ligt ook het graf van Viglius Aytta, door velen beschouwd als de grootste Fries aller tijden. Hij had in de 16e eeuw inderdaad hoge functie met internationaal aanzien, vergelijkbaar met die van minister-president. Helaas wel in dienst van de Spaanse Habsburgers in de tijd van de Opstand in de Nederlanden, maar goed, hij was geen hardliner, dus, vooruit...

Ondanks Het Lam Gods en de toeristische hotspots zit de grootste aantrekkingskracht van Gent voor mij toch in het feit dat het zo'n fantastische verzameling gebouwen is. Veel majestueuze Middeleeuwse kerken en koopmanswoningen in het centrum en net daarbuiten veel 19e-eeuwse panden, afgewisseld met hypermoderne architectuur, vaak aan grachten en kanalen. Ideaal voor lekkere stadswandelingen.

Overigens valt het - al lopend door Gent - wel op hoeveel panden een liefdevolle lik verf of flink wat onderhoudswerk kunnen gebruiken. Er zijn nogal wat gebouwen die het straatbeeld ontsieren. Wat echter weer heel aardig is, is dat Gentenaren dat straatbeeld dan juist weer opleuken met 'larger than life' tekeningen op de zijkant van gebouwen, lieve stadstuintjes en creatieve decoraties...

Het is trouwens best wel gek dat de plek in Gent waar ik misschien wel het meest aan gehecht ben niet Het Lam Gods, of het uitzicht vanaf het Belfort of de Sint Baafsabdij/Coyendanspark is, maar het hotel waar wij overnachten als we in Gent zijn: het Monasterium Poortackere.

En dan gaat het me niet om het hotel, dat prima is, maar ik hoef hier geen reclame te maken. Het gaat me om de sfeer van het tot hotel omgebouwde klooster. Op de modern ingerichte hotelkamers kun je het nog wel vergeten, maar als je het terrein oprijdt, door de gangen loopt of in de oude refter eet, valt de religieuze neo-gothiek als een warme, wollen monnikshabijt over je schouders. 

Binnen het hotel is de kapel dan nog mijn meest geliefde plek. Nu wordt het gebruikt voor feesten, conferenties en wat al niet, maar als ik er ben zoek ik altijd een moment - liefst als het buiten al wat schemert - om even te genieten van de kapel met z'n onmiskenbaar op de Middeleeuwen teruggrijpende architectuur, de biechtstoel en preekstoel met hun houtsnijwerk, maar ook met de ietwat mislukte poging de muren met moderne fresco's te versieren. Een plek waar het heerlijk stil is en je fijn alleen kunt zijn (om het woord bezinning maar te vermijden).

Waarom Gent ook leuk is: 

• shoppen in de Fnac (boeken, graphic novels, CD's, LP's, elektronica)
• platenzaken afschuimen met je zoon (bijv. bij Music Mania)
• Brugge/Damme/Het Zwin binnen bereik
• Eten bij Barouche aan de Kortemunt 

​​Lang geleden was ik werkeloos. In between jobs. Ik kon een baan krijgen bij een landelijke organisatie als consulent in Fryslân voor verenigingen van ouders met kinderen met verstandelijke beperkingen. Er was alleen een voorwaarde: ik moest een auto hebben. Ik sputterde tegen. Ik was 26 en had tot dan toe ook alles met de fiets en OV gedaan (we praten over 1996, lang voordat het hip was om ‘groen’ te zijn) dus dat kwam wel goed. Ik wilde geen auto.

Dan kon ik die baan wel vergeten.
​
Dus ik begon met tegenzin aan rijles en haalde in 1997 pas bij het derde examen mijn rijbewijs. Toen moest er een auto komen. Ik weet niks van auto’s, dus het enige criterium dat ik voor ogen had was: als ik dan een auto hebben moét, dan wil ik ook iets bijzonders. Een oldtimer, een klassieker.
Hoe je zo iemand vond in de tijd voor internet ben ik vergeten, maar ergens op een achteraf dorp in de Greidhoeke vond ik een figuur die als liefhebberij klassieke Volvo Amazons kocht, opknapte en doorverkocht. Dat was de perfecte auto. Er stond een prachtexemplaar uit 1962.

​Het verhaal erbij was dat dit een bijzondere Amazon was, want hij had altijd in Mozambique gereden. Warm, droog land, dus geen roest. Hij was daar gebruikt als ministersauto, dus vandaar de ongebruikelijke uitvoering met vier deuren en leren bekleding. De luxueuze uitvoering bleek ook uit een bijzondere handgreep op de kofferbak. Voor een echte verzamelaar waren vier deuren, de bekleding en handgreep afknappers (want niet standaard voor een Amazon) maar ik was toch geen verzamelaar, dus ik belde later met de verkoper dat ik de financiering ging regelen, want ik wilde de auto kopen.

Prima, maar wacht niet te lang, want de burgemeester van Sneek, Siebold Hartkamp, heeft zijn oog ook op de auto laten vallen. Of dat een verkooptrucje was om mij aan te sporen of dat ik echt een auto voor de burgemeestersneus heb weggekaapt weet ik niet, maar ik reed vanaf eind 1997 rond in een klassieke Volvo Amazon met vier deuren en leren bekleding.

En een bijzondere handgreep op de kofferbak.

Hoogtepunten waren de keren dat ik gevraagd ben of mijn auto gehuurd mocht worden voor een trouwerij, de keren dat mannetjes dat oude karretje meenden te kunnen inhalen, maar niet wisten dat er een heel krachtige motor in zat (acht cilinder? Ik weet niks van auto’s) en de rit van het ziekenhuis naar huis met pasgeboren dochter S.

​Dieptepunten waren de keren dat ik langs de kant van de weg stond met pech (hoe heb ik toen de Wegenwacht gewaarschuwd zonder smartphone?) en steeds verder oplopende reparatiekosten. Steeds meer onderdelen bleken versleten en daarnaast ontstonden er toch roestplekken, vooral onderaan de deuren.

Ik realiseerde me dat ik niet met een klein kind (en een tweede was op komst) langs de kant van de weg wilde staan wachten op de Wegenwacht en dat de reparatie- en onderhoudskosten mij behoorlijk begonnen tegen te staan. Een vriend leende me een boekje over auto onderhoud, want ik weet niks van auto’s en met dat boekje zou ik misschien zelf wat zou kunnen doen.

Hij bedoelde het goed, maar ik ga natuurlijk mijn handen niet vuil maken…

Dus de auto, die mooie witte vierdeurs Amazon met bijzondere handgreep op de kofferbak ging weg. Voor een belachelijk klein prijsje. Ervoor in de plaats kwam de zekerheid van een nieuwe auto, die helaas om budgettaire redenen niet heel groot was en waar- zo bleek later - vooral bejaarden in bleken te rijden: een heuse Suzuki Wagon R+ (waar we ondanks het imago veel plezier van hebben gehad).

En dat werk waarvoor ik al die rijlessen heb gevolgd en een dure auto heb aangeschaft? Ik woonde in en werkte vanuit Leeuwarden, provinciale bijeenkomsten organiseerde ik in Leeuwarden, naar landelijke bijeenkomsten in Utrecht ging ik met de trein en het aantal ritjes binnen Fryslân dat ik voor mijn werk heb gemaakt hadden ook met het OV gekund…

Op het Deense eiland Møn zijn op het strand bij het klif veel fossielen te vinden. Vooral gefossileerde staartpuntjes van de belemniet zijn - als je weet waar je naar moet zoeken - goed te vinden. 

De belemniet is een inktvisachtig diertje dat verwant is aan de zeekat, en lijkt op de moderne pijlstaartinktvis (maar was veel kleiner). Het zag er ongeveer zo uit: 

Van het beestje bleef natuurlijk weinig over. Alleen de staartpunt, het rostrum,  was van bot en wordt nu nog als fossiel terug gevonden.

Al jaren komen we op Møn en maken er een sport van zoveel mogelijk belemnieten te vinden. En we zijn niet de enigen. Met een beetje geluk loop je op een stukje strand met enkele tientallen mensen, die allemaal met gebogen hoofd hun tenen lijken te bestuderen. Weet dan: wij zijn niet gek, wij zoeken belemnieten.

​Dat doen we trouwens in een betoverend mooie omgeving.

Aangekomen op het strand kijk je dus tussen je voeten en zoekt naar belemnietenrostrums tussen de kiezels. Dit is zo ongeveer het beeld:

Ooit was ik vrij goed in het vinden van de fossieltjes, maar de laatste jaren word ik voorbijgestreefd door de Vriendin, de Dochter en vooral De Zoon. Hij kan mij na een uurtje opzoeken met wel dertig vondsten in zijn broekzak en een zelfvoldane grijns om zijn smoel, terwijl ik al lang ben opgehouden en van gekkigheid niet meer weet wat ik nu nog eens op de foto moet zetten om de tijd te doden.

Dat levert dan dit soort semi-artistieke nonsens op ('kijk dat lijnenspel...'):

En als je dan weer bij de tent komt, is dit ongeveer het resultaat. Zelden gave rostrums (rostra?) met punt, wel veel fragmentjes en cilindertjes zonder punt :

Enfin, in augustus waren we weer op het strand. Sterker nog, het was al de tweede keer deze vakantie dat we op het strand liepen onze nekspieren op te rekken. En weer hielden De Vriendin, De Dochter en De Zoon het zoeken veel langer vol dan ik en weer vonden zij veel meer dan ik maar toen...

​...toen vond ik deze bijzonder gave en vooral grote belemniet (rechts):

Je weet van tevoren natuurlijk nooit wat het hoogtepunt van je vakantie zal worden, maar achteraf...

Dit - door mij gevonden - Rostrum (gezien de omvang mag het wel met een hoofdletter geschreven worden, vind ik), heeft hetzelfde lot ondergaan als alle andere fossielen die we op het strand van Møn (en in een groeve in Zuid-Zweden) gevonden hebben: verzameld en tentoongesteld in twee potten in de boekenkast:

​In 1988 bracht Paul McCartney een album uit met liedjes uit de jaren vijftig. Met een paar sessiemuzikanten nam hij in twee dagen rock ‘n’ roll klassiekers op die hem ooit hadden geïnspireerd. Het album bracht hij alleen uit in de Sovjet-Unie: Choba b CCCP (de Russische vertaling van ‘Back in the USSR’). Een aardig gebaar naar de mensen achter het IJzeren Gordijn, maar voor ons, fans in het Westen, natuurlijk best wel jammer dat wij dit speciale project moesten missen.
 
Het moet in oktober 1991 geweest zijn dat ik over de markt van Groningen liep. Bij een stalletje met LP’s hing pontificaal het album! Mijn hart sloeg over. In een tijd ver, ver voor internet was dit de enige kans die ik waarschijnlijk ooit zou krijgen het album te kunnen kopen! Ik keek naar de prijs. Vijftig gulden! Het dubbele van wat een LP in die tijd kostte. Niet vreemd, het was natuurlijk smokkelwaar uit het Oostblok.

Nou was ik in die tijd student, misschien niet per se arm, maar dit was toch wel een gevoelige uitgave, vijftig gulden. Voor dat geld had ik dan wel een bijzonder project van Paul McCartney in huis, dat verder bijna niemand in het Westen had en deze kans zou zich immers niet weer voordoen, dus, wat doe je dan?
 
Ik heb er volgens mij twee weken van kunnen genieten. Twee hele weken had ik iets wat niemand anders had. Twee weekjes voordat het album in de rest van de wereld werd uitgebracht en in iedere platenzaak te krijgen was…
 
De LP heeft desondanks altijd wel een speciaal plekje gehouden in mijn kleine, maar met verfijnde smaak samengestelde albumverzameling (altijd bewaard in het plastic hoesje waarin het verkocht werd), maar sinds die tijd loop ik wel met het gevoel rond dat Paul McCartney mij ƒ25,- schuldig is.

Van alle bijzondere dingen die ik ooit in musea gezien heb, is deze me altijd bijgebleven: de meest complete set Middeleeuwse kleding ooit in Nederland gevonden, in het Drents Museum in Assen.

Wat het bijzonder maakt is dat textiel zelden bewaard blijft, zeker als het in de grond teruggevonden is, zoals met deze kleding.

De groene broek, het rode jak en het leren vest zijn van een man die aan het eind van de 16e eeuw samen met drie anderen begraven werd in het veen bij Wijster. Daar werden ze in 1901 gevonden.

Boing!

Nieuwslezer: Goedenavond, dames en heren, welkom bij het Achtuur Nieuws. In Montfoort is veel schade ontstaan bij een plofkraak. Onze verslaggever is in Montfoort. Ja, wat kun jij ons vertellen?

Verslaggever: Ja, ik sta hier op de plek van de plofkraak in Montfoort. En als ik zo om mij heen kijk, zie ik dat de plofkraak enorm veel schade heeft aangebracht. Bij mij staat de woordvoerder van de politie, mevrouw, wat kunt u ons vertellen?

Politiewoordvoerder: Ja, zoals u kunt zien heeft er dus vannacht een plofkraak plaatsgevonden, hier ter plaatse in Montfoort. De schade aan de belendende panden is enorm.

VG: Ja, je hoort het, grote schade na de plofkraak hier in Montfoort.

NL: Ja zeg, zo'n plofkraak met grote schade in Montfoort, komt dat vaker voor?

VG: Ja, dat is een goede vraag en die heb ik voorgelegd aan de hoogleraar plofkraken van de Universiteit van Workum, en dit is wat hij zei.

Professor: Ja, plofkraken zien we natuurlijk wel vaker, maar de schade in Montfoort is wel enorm.

VG: Ja, je hoort het, de professor bevestigt dat de schade van de plofkraak hier in Montfoort enorm is.

NL: Ja, maar de mensen in Montfoort, zijn die ook geschrokken?

VG: Ja, uiteraard heb ik de mensen hier in Montfoort gevraagd wat ze vinden van de plofkraak die zoveel schade heeft aangericht.

Voxpop 1: Ja verschrikkelijk toch!? Die plofkraak. Hier in Montfoort. En wat een schade!

Voxpop 2: Ja, ik moet wel zeggen, ik ben wel geschrokken van de enorme schade na de plofkraak hier in Montfoort.

VG: Ja, je hoort het, geschokte reacties hier in Montfoort op de enorme schade na de plofkraak.
​
NL: Dank je wel. En tot zover onze berichtgeving over de enorme schade na de plofkraak in Montfoort.

​Naast het Herenakkoord was er bijvoorbeeld die kwestie van de column in het blad van de Noordelijke Hogeschool die door het College van Bestuur als ‘smakeloos’ werd bestempeld en geschrapt werd. De reuring over deze censuur in de Bouhof was groot. Er werd achterhaald wie de anonieme schrijver van de column was, we kregen de column in handen die werd gekopieerd en door de hele Bouhof op tientallen plekken werd opgehangen.

In november 1990 waren er weer protestacties tegen bezuinigingen op het onderwijs. Ik had het op me genomen een forumdiscussie te organiseren met politici. Het werd mijn eerste ervaring met ‘de politiek’. Kamerleden waren echter stuk voor stuk te beroerd om helemaal naar Leeuwarden te komen. Bestuursniveautje lager en de Statenleden hielden deelname allemaal af met het verhaal dat dit geen zaak van de provincie, maar van het Rijk was.
 
Waar ze natuurlijk gelijk in hadden.
 
Uiteindelijk bleef er weinig anders over dan te hopen dat gemeenteraadsleden niet te beroerd voor een discussie over landelijk onderwijsbeleid zouden zijn. Om de druk wat op te voeren sprak ik de raadsleden aan op het feit dat zij het standpunt van hun partij toch wel zouden kunnen verdedigen, of niet soms?
Het lukte me – godzijdank – om Hans Biemans (CDA), Jan van Olffen (PvdA) en Puck van Ulzen (VVD) te strikken. Alle drie waren ze niet enthousiast, want ‘landelijk beleid, geen gemeenteraadswerk’, maar ze stemden wel in. Puck deed dat met de onvergetelijke woorden ‘ik heb nergens verstand van, maar overal een mening over’.
 
Daar heb ik mijn levensmotto maar van gemaakt…
 
Achteraf denk ik dat we dat niet raar deden: We zorgden voor een goede taakverdeling met een bestuur en verschillende werkgroepen. Verder schreven E. en ik een visiestuk. Het hebben van een visie is vandaag de dag niet meer politiek correct, maar ik ben toch al te vaak in stuurloze organisaties verzeild geraakt, waar niemand wist waarom we deden wat we deden, met welk doel en welke middelen.
 
Dat was eind 1990 ook het geval en dat leverde mooie volzinnen in ons discussiestuk op als:
‘Als onze visie is dat de Wet op de Studiefinanciering niet deugt, dan zal ons beleid erop gericht moeten zijn dit onomstotelijk aan te tonen’.
‘Op die manier leveren we een meer positieve bijdrage als vakbond in tegenstelling tot de negatieve vorm van actievoeren’.

Dat laatste deden we met name ook doordat bestuurslid S. zich verkiesbaar stelde voor de Centrale Medezeggenschapsraad en ik lid werd van de Faculteitsmedezeggenschapsraad. Met deze volgende ervaring met politiek werk op zak, zouden S. en ik elkaar later nog tegenkomen in de fractie van Pal/GroenLinks in de gemeenteraad van Leeuwarden.

Het grootste wapenfeit was echter de demonstratie van 24 februari 1991 waar we met een kleine afvaardiging van slechts vier Friese studentenbondsbonzen naar toe gingen. Het doel van de demonstratie ben ik al lang vergeten, maar het leverde ons de grootste publiciteit ooit op, want een kwartet studenten, met een bord met een schattig Fries woordje erop, dat betekende een foto in de Leeuwarder Courant en – met ongepaste trots – in de grootste krant van Nederland:

 
Toen het voorste deel van de stoet doorkreeg dat ze het achtereind waren kwijtgeraakt, maakten ze ook een afslag naar rechts. En daarna nog een afslag naar rechts. Zo kwamen ze een eind verderop ook in de Parkstraat terecht. De beide stoetdelen probeerden in de Parkstraat weer verbinding te maken, maar werden ieder gehinderd door een peloton ME. Zelf was ik geen held die in de frontlinie met stenen stond te gooien. Ik was omgelopen en stond tussen de beide stoetdelen in op de hoek Parkstraat/Oranjestraat. ME links en rechts en daarachter aan beide kanten een meute studenten.
 
Ik klom in een lantaarnpaal en had een mooi overzicht van boven hoe de beide delen van de optocht langzaam maar zeker naar een hernieuwde aansluiting toe werkten. De twee pelotons van de ME kwamen steeds dichter met hun ruggen bij elkaar. De klappen die de ME uitdeelde werden feller naarmate hun wanhoop toenam.
 
Op het moment dat de beide polotons ingesloten raakten en geen kant meer op konden, begonnen de twee of drie jeeps van de ME woest heen en weer te rijden. In de ongeveer tien meter straatlengte die politie overhield, reden ze hun jeeps met volle vaart intimiderend vooruit naar de studenten om op het allerlaatste moment te remmen. Dan een stukje achteruit om met hoge snelheid weer op de studenten af te rijden op een manier waar ik erg van schrok. Het leek me dat als iemand geraakt zou worden, hij of zij het waarschijnlijk niet zou overleven.
 
Gelukkig duurde het niet lang voordat studenten links en rechts in de Parkstraat tussen de linies politiemensen wisten door te wurmen. Vanaf mijn hoge positie zag ik dat de straat ineens één grote mensenmassa was geworden van veelkleurige studenten. Met hier en daar een verdwaalde witte helm van een ME-er die op zoek was naar de rest van zijn peloton.
 
Daarna trok de hele stoet naar het Buitenhof waar nieuwe gevechten met de gehergroepeerde ME plaatsvonden, maar op het Binnenhof zijn we niet gekomen.

Sinds we een stel waren, was het iedereen wel duidelijk dat E. en ik samen op pad gingen. We gingen op pad met R. Hij had een handicap, waardoor hij behoorlijk mank liep. Dat bleek een nadeel toen we al plakkend op de Voorstreek kwamen en honderd meter achter ons twee mannen zagen die onze pas geplakte posters bekeken en daarna van de muur trokken. Onzeker of het politie in burger was of twee kerels die uit waren op een vechtpartij (in beide hadden we geen zin), besloten we te vluchten door de Poststraat naar de St. Jacobsstraat en verder. Dat ging lastig aangezien R. ons met moeite kon bijhouden. Als in een slechte film riep R. ‘gaan jullie maar, ik red me wel’.
 
Wat we – net als in een slechte film – uiteraard niet deden.
 
Het lukte ons uiteindelijk de mannen af te schudden. Op de Lange Pijp kwamen we een ander plakkend drietal J., P. en A. tegen en vertelden wat ons was overkomen. Na een paar minuten gepraat te hebben gingen we verder. E., R. en ik liepen naar de Noordzijde van de Nieuwestad, J., P. en A. liepen de Nieuwestad af.
 
Ik heb er niks van gezien. Ik hoorde alleen de hard rijdende auto’s die met piepende banden tot stilstand kwamen, ergens achter ons op de Nieuwestad. R. riep: ‘Politie! Rennen!’
Samen renden we een steeg in en verscholen ons in een nis. Zelfs als de politie de steeg in zou kijken, zouden ze ons niet zien staan. Pas toen kwam ik erachter dat E. niet met ons mee gerend was en waarschijnlijk in de klauwen van de politie gevallen was. Alsof we nog steeds in een slechte film figureerden fluisterde ik tegen R.: ‘Ik moet E. gaan halen!’
Natuurlijk was dat geen optie, maar ik vroeg me als beginnend vriendje wel af wat het met onze relatie zou doen nu ik in een moment van crisis niet heldhaftig het leven van m’n vriendin had gered en alleen aan m’n eigen hachje had gedacht.
 
'Waar komen wij vandaan?'
Na een tijdje kwam E. echter de steeg ingelopen. Zij had alles zien gebeuren. Hoe de politieauto’s gierend waren komen aanrijden, J. P. en A. hadden omsingeld, gearresteerd en afgevoerd. Zelf was zij in de diepe portiek van een schoenenwinkel gedoken, waar geen licht viel en zij door de politie over het hoofd was gezien.
Het was wel duidelijk dat het te gevaarlijk was om nog met plakken verder te gaan die nacht, nu we wisten dat de politie op jacht was. We lieten onze emmer met stijfsel, kwast en posters in de nis staan en verlieten de steeg aan de Zaailandkant. R. eerst. Hij woonde achter het gerechtsgebouw en ging naar huis. Hij zou doen alsof hij dronken was: ‘met m’n manke been ziet dat d’r altijd wel geloofwaardig uit’.
E. en ik zouden samen via het Zaailand naar de Doelesteeg lopen en dan terug naar de Bagijnestraat om de huissleutels op te halen. Als een onschuldig, verliefd stel.
 
Die tactiek leek te mislukken toen we onschuldig en verliefd in de Doelesteeg liepen en een politieauto achter ons aankwam. We gingen aan de kant alsof we de auto wilden laten passeren, maar uiteraard stopte de auto en de agenten stapten uit. Waar we vandaan kwamen.
‘Blokhuisplein’, loog ik kei-, maar dan ook keihard, maar het kwam er ook zo snel uit dat het klonk alsof het echt zo was. Wat we daar deden.
‘We zijn bij D. en S. geweest, vrienden van ons’, loog E. even snoei-, maar dan ook snoeihard als ik. Blijkbaar waren we hier goed in. Waar we naar toe gingen.
‘Naar huis.’
‘Waar is dat?’
‘Beijerstraat.’
‘Dus jullie komen van het Blokhuisplein en gaan naar de Beijerstraat. Wat doen jullie dan in de Doelesteeg?’
 
Goeie vraag. Het lag bepaald niet op de route…
 
De ongeloofwaardigheid van dat verhaal werd versterkt door ons studentikoze uiterlijk. E. droeg een halflange paarse jas en uiteraard haar roodgeverfde omhooggetouppeerde haar, ikzelf had een groot, warrig bos krullen en een lange grijze jas. Voor de politieagenten moet het echter overduidelijk zijn geweest dat wij bij de plakactie betrokken waren omdat we beide met buttons op onze jas liepen met teksten als ‘Tsjin Deet’. Onze tactiek leek echter toch te slagen. Zonder de emmer, kwast en posters, was ons niks te maken.
‘Ach, we dachten, we lopen nog even een stukje om…’
We konden doorlopen.
 
Burgum
Niet helemaal gelukkig met het feit dat we E.’s feitelijke adres hadden opgegeven, liepen we door. Er zat niets anders op dan naar de Beijerstraat te lopen voor het geval de heren agenten ons zouden volgen. In paniek realiseerden we ons dat de huissleutels nog bij Wolwêze lagen en dat van de drie andere bewoners van het huis waarschijnlijk niemand thuis was. Iedereen was op pad om te plakken en van hen was A. was zeker niet thuis, want gearresteerd. Als de anderen al uitgeplakt waren, zaten ze nu waarschijnlijk nog in Wolwêze na te praten.
 
Het worst-case-scenario bleek het scenario van dienst die nacht. We belden aan bij de Beijerstraat. De lichten brandden volop, maar er werd niet gereageerd. Niemand thuis. Vanuit de Grote Kerkstraat werden we ineens beschenen door de koplampen van onze politieauto. Terwijl ze ons langzaam passeerden en naar ons loerden, deed E. alsof de sleutel in een roestig slot maar moeilijk wilde draaien. Ik zwaaide vriendelijk naar de heren agenten.
 
Ze trapten er in en reden door.
 
Er zat niets anders op dan naar Wolwêze te gaan, onze huissleutels op te halen en hopen dat we de politie onderweg niet een derde keer zouden tegenkomen. Dat lukte en bij Wolwêze troffen we de andere plakploegen. Zij hadden het opgegeven omdat ze teveel politie zagen rondrijden. We konden vertellen wat er met J., P. en A. was gebeurd.
 
De volgende ochtend belde J. dat ze al was vrij gelaten. Waar P. en A. waren wist ze niet. Later bleek dat het cellenblok in het Leeuwarder politiebureau al vol zat. P. en A. waren naar Burgum gebracht. Ze werden pas laat op de dag vrijgelaten en konden al liftend naar Leeuwaren terugkomen, want zonder portemonnee op zak had een buskaartje d’r niet ingezeten. Stoer was het wel. Ze waren opgepakt, vastgezet, zonder boete vrijgekomen en ze zich niet eens verveeld.
 
‘Nee hoor. We hebben het in het celblok in Burgum het duet uit de Parelvissers gezongen. Achter elkaar door.’

Na het zien van onderstaand voorlichtingsfilmpje begon het me pas op te vallen hoe de turtleneck & blazer het modebeeld stormenderhand heeft veroverd. Ze zijn overal! Vooral in de politiek en de journalistiek.

Als je er ook voor hebt zie je ze overal op TV. geprononceerde colletjes (Emmanuel Macron, Van Jones​), bescheiden colletjes (Marcel van Roosmalen, Farid Azarkan) en heeeeerlijke kleurcombinaties (Maik de Boer en petrol op petrol van Eva Jinek).

Daarom presenteer ik hier de Turtleneck & Blazer Hall of Fame. Geniet er van!

Maar je hebt natuurlijk altijd mensen die het niet (willen) begrijpen. Vandaar ook de Hall of Shame...