Fonger Beers

It is no in wike ferlyn dat ús mem ús yn Denemarken skille. As ús mem ús yn Denemarken bellet, kin dat allinne mar min min nijs wêze. Yndied: tige min nijs.

Juster hawwe wy myn neef Fonger te hôf brocht. Noch mar 25 jier âld. Fierstente jong. In minne dei. Tusken it fertriet troch wiene der dochs ek moaie saken: it grutte tal minsken dat oanwêzich wie, de stoet mei motoaren en âlde Amerikaanske weinen makke it ta in passend ôfskied fan Fonger.

It moaiste wie dochs wol hoe sterk sus Femke en heit Jan harren ôfskiedspraatsje dienen, benammen as Omke fertelt hoe grutsk er op Fonger is en nei de kiste wiist:

“Myn soan!”

As ik omke Jan letter freegje hoe’t er oerein bliuwt yn dit soarte fan tiden, seit er mei in gniis: “in Beers krije se net samar op ‘e knibbels!”

Ferrek! Dat is ek sa. Goed dat er it my even wer yn ’t sin bringt, want der hawwe wolris dagen west dat ik dat better foar eagen hie.