In 1998 fuseerden Zorgbelang (toen PP/CP) en het Informatie- en Documentatiecentrum Friesland (IDC). Toen coördinator Jannie Soepboer in 2001 een andere uitdaging zocht, wierp ik me op als haar opvolger.
 
De Stichting Aanzet vroeg of ik hun informatiecentrum GGzwijzer Fryslân (inclusief vrijwilligers en website) wilde overnemen. Andere uitbreidingen kwamen met een PGB adviseur, die ik in de markt zette als PGBwijzer, waarna ik de naam van het geheel veranderde in Zorgwijzer Fryslân.
 
Ik zorgde voor een uitbreiding van de diensten met een eigen website en deelname aan het landelijke project Kies met Zorg. Dat laatste leidde uiteindelijk tot de Zorgkaart Nederland. Ik legde contacten met de vereniging van zorgboeren in Friesland en Zorgwijzer werd hét informatiepunt voor de zorgboerderijen.
Op het toppunt bestond Zorgwijzer naast mij uit secretariaatsmedewerker Marjan Koldijk, een PGB adviseur, een projectmedewerker Kies met Zorg en ongeveer acht vrijwilligers die de telefoontjes en e-mails beantwoordden.
 
Helaas werd besloten dat informatievoorziening geen (kern)taak van Zorgbelang was, waarna ik besloot dan liever weer beleidswerk te gaan doen.

Na bijna 21 jaar vertrek ik bij Zorgbelang Fryslân. In die tijd heb ik vanuit verschillende functies talloze klussen gedaan. In een korte serie artikelen kijk ik terug op de klussen die me het meest zijn bijgebleven, omdat ik er zelf iets van geleerd heb, omdat het indruk op me heeft gemaakt of gewoon, omdat het leuk was.

Mijn allereerste klus bij het PP/CP (zoals Zorgbelang toen heette), was input te leveren voor de regiovisie Gehandicaptenzorg van de provincie Fryslân.
 
Binnen die klus was ik de regionale ondersteuner van de Federatie van Ouderverenigingen (FvO), de koepel van verenigingen van ouders van kinderen met een verstandelijke beperking. Het bleek een ingewikkelde constructie, waarbij de FvO mij volledig claimde. Het was echter de bedoeling dat ik als cliëntvertegenwoordiger in de werkgroep Regiovisie ook de belangen van mensen met een lichamelijke beperking zou vertegenwoordigen, maar daar was de FvO niet van gediend. Het leidde tot een conflict tussen PP/CP en FvO waarin de provincie uiteindelijk moest ingrijpen en oordeelde dat mijn inzet sectorbreed en niet alleen ten behoeve van de FvO was. Wie betaalt, bepaalt.

Voor de FvO werd vervolgens samen met de Sociaal Pedagogische Dienst (nu: MEE Friesland) het project Vraag aan Bod opgezet waarin betrokkenen op vijf bijeenkomsten door heel Fryslân om hun ervaringen en mening werd gevraagd. Het was de eerste keer dat ik zo direct in gesprek ging met mensen over hun ervaringen met de zorg.
 
Eigenlijk is dat altijd het allerleukste en meest waardevolle in mijn Zorgbelangwerk geweest: direct contact met patiënten en cliënten zelf.

Gisteravond de opening van Culturele Hoofdstad meegemaakt. Mooie, magische show en ondanks regen en wind was het smûk op het Gouverneursplein in Leeuwarden. Juster de iepening fan Kulturele Haadstêd meimakke. Moaie magyske show en nettsjinsteande rein en wyn wie it smûk op it Gouverneursplein yn Ljouwert.

De afgelopen maanden hebben Henriëtte Bleumink en ik hard gewerkt aan een nieuwe editie van het magazine Belangstelling met als thema jeugd(hulp). In het blad interviews met onder anderen Hans Geleynse en Anke van Dijke. Het magazine is te downloaden via de website van Zorgbelang Fryslân

Grey light, hardly anyone in the street: Thyborøn (Denmark) looks like the perfect place for a scandinoir TV-series

Griis ljocht, hast net ien op 'e dyk: Thyborøn (Denemarken) liket my it perfekte plak foar in nije scandinoir TV-searje

Herning (DK)

'Omdenken'. Een bijzondere trend waarbij Omdenkers ons op een andere manier naar de werkelijkheid te laten kijken. Je weet wel, met van die tegeltjeswijsheden die of een open deur zijn, of niet waar zijn: 'pas als je zwak mag zijn, kun je sterk worden'. Vertel dat maar eens aan kinderen die gepest worden door grotere, sterkere kinderen die nooit zwak geweest zijn.
 
Of, ook een mooie: 'mensen stellen niet jou teleur, maar jouw verwachtingen'. Wat moet je daar nou van denken? Misschien is het wel waar dat je niet teleurgesteld kunt worden als je geen verwachtingen hebt. Evengoed is het mogelijk dat je niet verwacht dat het Nederlands elftal naar het EK in Rusland gaat, maar dat je toch teleurgesteld bent als ze zich niet kwalificeren.

Ik besloot een paar maanden geleden de proef op de som te nemen en vertelde mijn kinderen op zondag, dat we de komende zaterdag naar de Efteling zouden gaan. Hoera!
De dag ervoor (dat was dus een vrijdag) vertelde ik ze dat het helaas niet doorging. Huilen! Tranen met tuiten! 'Ach jongens', troostte ik hen, al omdenkend, 'jullie zijn niet teleurgesteld, jullie verwachtingen zijn teleurgesteld. Dat is alles.'
 
Mijn zoontje praat nog steeds niet met me.

Overigens is omdenken niks nieuws en heb ik me er zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt. Ooit was ik met een paar vrienden in een safaripark in Denemarken. Eén van hen had een alcoholprobleem en was die middag al vrij ver heen. Terwijl we naar een troepje leeuwen keken, dat dertig meter verderop in de struiken lagen te slapen, sprong hij op een onbewaakt moment uit de auto. Hij keek trots om zich heen, deed een paar mallotige danspasje, denkend dat zijn actie heroïsch was.
 
Om hem te laten schrikken, vergrendelde ik in de auto alle deuren. De harde klik van de portiersloten maakte hem op slag nuchter: 'godver…, wat doe je nou man. Doe die deur open, straks komen die leeuwen… Als die deur nou niet meer van het slot wil….'
Waarop ik het raampje op een kier opendraaide en zei: 'weet je, jij moet niet denken in bedreigingen. Je moet denken in kansen!'
Knap staaltje van omdenken, al zeg ik het zelf. Maar mijn kameraad was niet overtuigd.
'Kansen? Wat voor kansen!'
 
'De kans bestaat dat je hier levend wordt opgevreten en ter plekke sterft.'
 
Ik deed de deur open en liet hem er in. Hij heeft nooit weer een druppel aangeraakt.

Je kunt je natuurlijk ergeren aan buren die hun tuin volplempen met tegels zodat regenwater niet kan wegkomen. Hun tuin kaal en leeg, terwijl bijen en egels het al zo moeilijk hebben en het overtollig regenwater naar jouw tuin overloopt...

​Zelf heb ik maar een heel kleine tuin. Vlonder, stukje gras, moestuintje en borders met bloemen. Maar zelfs op dat kleine stukje aarde is het enorm levendig: bijen en vlinders in de bloemen, een merelechtpaar als vaste bezoekers en zelfs kikkers (inderdaad meervoud, zie foto's). Of padden, daar wil ik vanaf wezen. We zitten hier ver van een sloot , dus ik heb me steeds afgevraagd of de kikker die we geregeld zagen zielig en verdwaald was, maar vorige week bleken er twee te zitten, dus dat kan geen toeval meer zijn: dit is een kikkervriendelijke tuin!

​En dan nu, de kroon op het werk: de egel!!!

Juist vanwege de ervaring met het regenwater van de buren, heb ik langs de randen van de tuin provisorische obstakels gebouwd (we zijn een land van dijkenbouwers, nietwaar?), waardoor het water de tuin niet meer kan instromen.

​Helaas verhindert het ook egels de tuin binnen te komen, ben ik achter gekomen. Een paar jaar heb ik geen egel meer in de tuin gezien, de naaktslakkenpopulatie groeide snel, maar nu is de egel terug!

​Ik erger me niet langer aan de buren die hun tuin met tegels volplempen. Ik ben blij met al het leven in mijn tuin en heb medelijden met de buren die al dit moois moeten missen.

Het kwam door de meisjes. Als puberjongetje keek ik dwars door de bakvissen uit mijn HAVO-klas heen die machteloos waren tegenover het aanbod aan merchandise, die dachten dat ze verliefd waren op mannen die twee keer zo oud waren als zij en diepzinnige discussies konden voeren over de keuze tussen Ernst of Henny. Strakke spijkerbroek, een hemd zonder mouwen, bedeltjes, buttons en armbandjes in fluorescerende kleuren en het haar omhoog getoupeerd, precies zoals Ernst en Henny hen graag zien. Toch?

Het was dat simpele gedrag waardoor ik uiteraard niet kon zeggen dat ik de liedjes van Doe Maar meezong als ze op de radio waren: ‘Ach bah, wat een misère, als Marco staat te blèren.’ Dus de LP’s en singles kocht ik niet en ik ging al helemaal niet naar het concert in de Frieslandhal. Doe Maar gooide de handdoek in de ring. Zij waren blijkbaar ook moe van de 13-jarige meisjes die met Henny Vrienten samen zongen: ‘We komen niks tekort, we hebben alles. Een kind, een huis, een auto en elkaar.’

Doe Maar liet me echter niet echt los. Eind jaren tachtig zag ik The Magnificent 7, een orkest dat filmmuziek naspeelde (en goed ook) met onder meer Henny Vrienten, Jan Peijenburg en Joost Belinfante als lid. Halverwege de jaren negentig ging ik naar een optreden van CCC Inc met dezelfde Joost Belinfante, maar natuurlijk ook met Ernst Jansz en zelfs Jan Hendriks, die de techniek deed. Na afloop ontmoette ik de voormalige popgoden, raakte met ze in gesprek, kreeg een joint van ze aangeboden en kwam tot de conclusie dat als het aan de meisjes lag, dat ik de muziek misschien eens een tweede kans moest geven.

De volgende dag kocht ik een verzamel CD met de beste nummers van Doe Maar. Inderdaad, stuk voor stuk ijzersterke liedjes, goede teksten die soms lief, soms herkenbaar en soms vilein waren, gedrapeerd over onweerstaanbare ska- en reggaemuziek. Eigenlijk was het een wereldband, te groot voor Nederland en wat is het jammer dat ik ze allemaal wel heb zien spelen, maar nooit met elkaar! Nooit als Doe Maar.
​
Tot 25 mei 2017: Dauwpop. In de coulissen zie ik Henny Vrienten zijn basgitaar pakken. Hij wil op en probeert blijkbaar aan de andere kant in de coulissen de aandacht van zijn collega’s te vangen. Hij lijkt er zin in te hebben. En waarom niet? Dit is een band die zichzelf niet meer hoeft te bewijzen, maar kan optreden omdat ze het leuk vinden.

Ze spelen zelfverzekerd en met een groot gemak. Ongeveer de zelfverzekerdheid en het gemak waarmee ik mijn schoenveters strik, een handeling die op zichzelf genomen vrij complex is, maar die ik kan uitvoeren zonder erbij te hoeven nadenken en als resultaat zit de knoop toch goed strak. Doe Maar speelt ook strak: ervaring, maar geen routine.

In de tent is het een feestje. Overal blije gezichten en dansende en springende mensen. Het plezier van het podium slaat over op het publiek en Ernst, Jan, René en Henny grijnzen wat af om de respons van het publiek. Als Henny Vrienten een ‘speciale gast’ aankondigt, gebeurt er iets wat nauwelijks mogelijk leek: de sfeer wordt nog beter, extatisch bijna. Joost Belinfante komt onder luid applaus het podium op en zijn college over het kweken van een plant wordt aandachtig gevolgd.

Ach, hadden we op de HAVO maar zo’n biologieleraar gehad…

Doe Maar is volwassen geworden. Een net overhemd aan, een gelikte show met visuals op de achtergrond en ‘state of the art’ apparatuur. De laatste restjes van de jaren tachtig staan niet op het podium, maar ellebogen zich door het publiek naar de eerste rij: Elsje, Treesje, Truus, Babette, Betty en Sabine. Vrouwen van boven de veertig in iets te strakke jurkjes, een zonnebril in het geverfde haar, geverfde lippen en zonder BH. De voormalige HAVO-meisjes, precies zoals Ernst en Henny ze graag zien. Toch?

Maar de Joseetjes met hun roseetjes zijn in de minderheid. Er zijn kinderen, er zijn twintigers en dertigers, maar ik zie vooral veel mannen van boven de veertig. Zijn we in de meerderheid? Ik weet het niet, maar we zijn wel het luidst, want uit onze kelen klinken de zwaarste bassen en we zullen zingen, eindelijk zullen we zingen over de nachtzuster, vragen we ons af of dit alles is (woehoehoehoe), we dansen met Alice, stellen ons netjes voor, eten zoals het hoort en zingen U! U! U! U! U!
​
Het is op dat moment dat ik begrijp wat er gebeurt, het is iets dat groter is dan het concert zelf: wij mannen van boven de veertig, we hebben Doe Maar teruggepakt van de meisjes!