De 78-jarige Walter Williams kreeg woensdag een hartstilstand en werd dood verklaard. Zijn lichaam was klaar om gebalsemd te worden, maar tot verbazing van de begrafenisondernemer begon het in zijn lijkzak te trappen. Zijn pacemaker kan defect zijn. (Volkskrant, 1 maart 2014)

Er zijn natuurlijk legio verhalen van mensen die dood waren en toch weer 'ontwaakten'. Voor sommige mensen is het het bewijs dat het opstandingsverhaal van Jezus niet onmogelijk is. Een falende pacemaker is echter iets heel anders dan een kruisiging en een speer in je zij gestoken krijgen. Jezus was echt wel dood aan het einde van Goede Vrijdag en opstaan ​​uit de dood is gewoon fysiek niet mogelijk.

Wat zou er dan gebeurd kunnen zijn?

De Romeinen waren natuurlijk de baas in Judea. De praefectus - de welbekende Pontius Pilatus - bevond zich normaliter echter niet in Jeruzalem, maar in Caesarea. Pas met Pasen kwam hij naar Jeruzalem om te zorgen voor een ordelijk verloop van de feestdagen.
Het dagelijkse bestuur van de Joden berustte bij de hogepriester. Hij wist dat de praefectus hem in deze dagen op zijn vingers zou zien, als hij het allemaal goed aankon.

Jezus, die de meeste tijd in Galilea doorbracht, was een van de duizenden Joden die met Pesach naar Jeruzalem reisden. Er waren al aardig wat volgelingen en de komst van Jezus in Jeruzalem zorgde dan ook voor behoorlijk veel opschudding.

Hogepriester Kajafas had er geen enkel belang bij dat Jezus riep dat hij de koning der Joden was en daarmee zijn gezag en dat van de Romeinen aanviel. Wat zou praefectus Pilatus daar niet van vinden? Hij liet Jezus oppakken, bracht hem voor Pilatus die onder druk werd gezet om het doodvonnis uit te spreken (Kajafas kon dat zelf niet) en Jezus werd gekruisigd.

Daarmee was het verhaal echter niet afgelopen, want er was een grote Galilese Jezus-beweging in de stad en ook dat kon voor problemen zorgen als die allemaal rond de tombe zouden hangen. Het was dan ook zaak ervoor te zorgen dat die Galileeërs vertrokken. Alles wijst erop dat Kajafas een snood plan heeft bedacht: hij liet het dode lichaam van Jezus uit het graf halen.

Er zijn aanwijzingen in de Bijbel die dit aannemelijk maken. De autoriteiten hadden het beheer van het graf overgenomen (Matth. 27:64). Dat gaf hen natuurlijk alle gelegenheid om het lichaam van Jezus eruit te halen. Op een andere plaats vertellen de evangeliën over de joodse priesters die de Romeinse bewakers omkochten. Waarom zouden ze dat doen? Er is maar één verklaring: de bewakers wisten dat de priesters het lichaam hadden weggehaald en dat moesten ze absoluut voor zich houden (Matth. 28:11-15).

In twee van de evangeliën zijn er toespraken van mensen (één jonge man in Marcus 16:5, twee mannen in Lucas 24:4) die de vrouwen vertellen dat Jezus uit de dood is opgestaan. Dat geloofde men toen nog: de profeten Elia en Eliza hadden ook wel eens een dode tot leven gewekt. Deze boodschappers bij het graf moeten helpers van de hogepriester zijn geweest. Ze vertelden niet alleen over de opstanding, ze vertelden de volgelingen ook dat ze terug moesten naar Galilea omdat Jezus had gezegd dat hij daarheen zou gaan.

Je kunt je nog afvragen waarom de volgelingen van Jezus dit zo gemakkelijk accepteerden. Het helpt om je dan af te vragen hoe het moet voelen als je alles hebt opgegeven om een leraar te volgen die beweert De Verlosser te zijn. En van de ene op de andere dag is hij dood en zijn lichaam verdwenen. Wat doe je dan? Dan ga je ontkennen: hij is niet dood! Sterker nog, hij is opgestaan en we gaan gewoon door in de geest van Jezus. 

Evengoed was het lastig om dat verhaal vol te houden in een andere stad, ver van huis en zijn de discipelen en andere volgelingen toch maar naar Galilea terug te gaan en van daar uit nieuwe plannen te maken.

Kajafas had de zaken dus weer aardig onder controle: de leider dood, de volgelingen terug naar Galilea, de praefectus kon tevreden zijn.

Het is nog maar een goeie week geleden dat op social media en hier thuis steen en been geklaagd werd over de zomertijd. En nu zijn we het alweer vergeten. Gister was ik (weer) in het Planetarium van Eise Eisinga in Franeker. Niet alleen het oudste nog werkende planetarium ter wereld (dat wist de gewaardeerde lezer ook wel), maar eveneens het grootste mechanische planetarium ter wereld, aangezien men overal de sterrenhemel tegenwoordig projecteert.

Wat ik blijkbaar sinds het vorige bezoek alweer vergeten was, is dat de klok die Eisinga in zijn immer indrukwekkende kunstwerk heeft verwerkt, compleet verkeerd loopt. Maar dan ook niet een klein beetje. Omgerekend liep de klok van Eisinga een uur en veertig minuten (1:40u) achter!

De uitleg is eenvoudig: we hebben de wereld opgedeeld in tijdzones. Die waren er in Eisinga's tijd nog niet. Dat hoefde ook niet, want de wereld was veel kleiner. De meeste mensen kwamen zelden of nooit uit het dorp waar ze woonden. De tijd werd toen nog echt bepaald aan de stand van de zon. Op het hoogste punt was het twaalf uur. Kon je zien op de zonnewijzer. 

Toen er treinen gingen rijden, was het niet meer voldoende om in ieder dorp afzonderlijk te weten hoe laat het (ongeveer) was, maar ontstond de noodzaak voor het hele Nederland een centrale (precieze) tijd af te spreken. Later gebeurde dat wereldwijd en werden hele landen ingedeeld in een tijdzone tussen Noor- en Zuidpool.

Het is goed om te realiseren dat tijdzones dus afgesproken zaken zijn. Er is een 'centrale tijd', maar Nederland bevindt zich in de Central European Summer Time (CEST), wat betekent dat het even laat is in Warschau als in Santiago de Compostella.

Belachelijk natuurlijk, want als de zon op zijn hoogste punt staat in Berlijn (12:00u), is het nog lang niet zo ver in Franeker. Dat kan dus inderdaad wel een minuutje of veertig schelen. Tel daar nog eens de nonsens van de zomertijd bij op en Eise Eisinga was zo gek nog niet. Voordat wij er een potje van maakten met treintijden, tijdzones en zomertijd, kon hij in zijn Planetarium heel precies de tijd aangeven.

Ik heb vorige week een nieuw horloge gekocht. Al zoekende op internet kwam ik horloges tegen die twee of drie verschillende tijdzones konden weergeven. Leuk als je familie in Australië hebt en je wilt weten of je ze kunt videobellen, maar ik had geen reden om dat te willen hebben, dus ik kocht een horloge met één wijzerplaat.

Nu heb ik er spijt van, want het is niet onaardig om een horloge te hebben dat én Central European Summer Time én Franeker Mean Time aangeeft.

Hawar, ik koop wel een zonnewijzer bij de Intratuin.

​Al twee keer bezocht ik in het Fries Museum de tentoonstelling 'Vrijheid, Vetes en Vagevuur' over de middeleeuwen in de Friese landen. Als gemankeerd historicus vertelde ik mijn gezelschap deze verhalen die in de tentoonstelling niet aan bod kwamen

De PR van de tentoonstelling in september 2022 werd opgehangen aan het verhaal van de kletzie. De polsstok die ook als speer gebruikt kon worden. Bij binnenkomst ligt dan ook de grafsteen van Eppo uit Rinsumageest met de afbeelding van de hoofdeling mét een kletzie in zijn handen. Verderop hangt aan het plafond een replica van zo'n polsstokspeer.

​Wat er in de tentoonstelling niet bij verteld wordt is het verhaal over de rol van Friezen in de middeleeuwse veldslag.

​In de middeleeuwen verzamelde een keizer, koning of hertog altijd een leger uit de aan hem onderdanige volken en landsdelen. Dat kon dus betekenen dat een leger bestond uit een bont gezelschap van nationaliteiten, waaronder bijvoorbeeld Friezen. Die Friezen waren toen al erg lang, vergeleken bij andere volken. Daarbij droegen ze ook nog hun lange kletzies, soms wel drie meter lang. Doordat ze al gauw twee koppen boven de rest van het leger uitstaken én die lange speren droegen, vielen ze aan de andere kant van het slagveld goed op.

En zorgden daarmee voor flinke onrust bij de vijand.

Want de Friezen wilde je niet tegenover je hebben. De Friezen waren ruig en ongeciviliseerd. Het was in die tijd immers gebruikelijk dat edelen die meevochten in een veldslag niet gedood zouden worden. Die werden hooguit geciviliseerd gevangen genomen en dan werd er losgeld voor gevraagd. Edelen begonnen dan ook vol zelfvertrouwen aan een veldslag. De boeren, het klootjesvolk werd doodgeslagen, zijzelf in het ergste geval slechts een jaar in een toren gevangen gehouden.

Tenzij de Friezen meededen.

De Friezen hadden niks met adel. Zij hadden zelf een vrij egalitaire samenleving, waarin wel standsverschil was, maar er was geen graaf of hertog die over hen de baas kon spelen. Er was dus geen ontzag voor het gezag van de adeldom op het slagveld en ze sloegen een hertog te paard dus net zo gemakkelijk dood als een boereninfanterist.

Voor de eigen legeraanvoerder waren de Friezen dan ook een wenselijke aanvulling in de gelederen, maar ze waren ook moeilijk te controleren en aan te sturen. Hoe beestachtig het beeld van een middeleeuwse veldslag misschien voor ons ook is, er was wel degelijk spraken van strategie en tactiek. Eerst boogschutters hun werk laten doen. Dan een deel van de voetsoldaten naar voren sturen. Cavalerie vanuit de flank, enz.

Daar hadden de Friezen echter he-le-maal geen zin in, dat gedraal.

De houding van de Friezen laat zich omschrijven met 'waar is de vijand? Daar is de vijand!' Ingewikkelder werd het voor hen niet en ze stormden dan met hun lange lijven, met hun kletzies in de aanslag en ongetwijfeld luid schreeuwend, naar de overkant van het slagveld.

Of de legeraanvoerder daar nou bevel voor gegeven had of niet.

'In amente prevolans', schreef men in die tijd over de Friezen. Als een gek naar voren stormend.

Als ik ooit had kunnen vertellen hoe iemand aan de andere kant van de wereld zoveel aan Merry Christmas, Mr. Lawrence heeft gehad...

...dan waren er toch geen woorden geweest om dat goed uit te kunnen drukken.

​Bedankt, Ryuichi Sakamoto 

​Ooit, toen ik te jong was om mijn eigen geld te verdienen, maar oud genoeg om een eigen platenspeler te hebben én er nog geen streamingsdiensten waren, was er een briljante manier om toch veel muziek te leren kennen: de bibliotheek in Leeuwarden leende naast boeken, voor ƒ1,25 per stuk, ook LP's uit. De allereerste keer dat ik in de 'discotheek' kwam, nam ik uiteraard iets Beatlesachtigs mee (Tug of War van Paul McCartney), maar ik wilde ook iets onbekends. Dat werd The Rise & Fall of Madness. Daar stond Our House op en die hit kende ik al wel, dus dat durfde ik wel aan.

Al die geleende LP's zette ik op tape, maar uiteraard staan de meeste nu in de CD-kast. Rise & Fall en Tug of War in ieder geval wel, want beide albums vind ik nog steeds heerlijk om naar te luisteren. Niet alleen uit jeugdsentiment, maar ook omdat er - heel uitzonderlijk - geen enkel zwak nummer op staat.

​Madness leerde ik nog beter kennen, kreeg ook een bredere liefde voor alles dat met ska, rocksteady en reggae te maken, versleet tientallen Doc Marten's boots en Camden Street/Market/Lock werd een favoriet plekje van me op de wereld.

Muzikaal wilde het na The Rise & Fall met Madness niet meer zo lukken, maar in 2009 brachten ze misschien wel hun sterkste album ooit uit: The Liberty of Norton Folgate. Een concept-album zowaar, over een kleine vrijstaat in het Noorden van Londen. Hier ook weer geen enkel zwak nummer. Ik speelde de CD zo vaak dat mijn zoontje, toen zes of zeven, hele stukken begon mee te zingen.​ Het si nog altijd een van de weinige albums die we alle vier in ons gezin mooi vinden.

E. had nog maar een paar dagen tevoren kaarten geregeld, dus gister zat ik - rode DM's aan - vrij onverwacht ineens in Afas Live, klaar voor een live- show van de Nutty Gents. De kaarten zeiden 20:00u, Afas had het echter om 21:00u ingepland, dus pas na lang wachten kwamen de mannen het podium op. Suggs schreed naar de microfoon.

HEY YOU! DON'T WATCH THAT!

Weinig woorden in de geschiedenis van de popmuziek hebben zo'n elektrificerend effect op een mensenmassa. De zaal was los. Madness hoeft een show niet voorzichtig op te bouwen naar een climax met de grootste hits. Ze kunnen met zo'n stamper binnenkomen en anderhalf uur vullen met alleen maar hits, hits, een enkel minder bekend nummer gevolgd door nog meer hits. 

​Het mooie is dat, hoewel veel van de nummers aan elkaar hangen van de vette ska, gecombineerd met slappe humor, er momenten waren die ik ronduit ontroerend vond. Inderdaad, nummers als NW5 van Norton Folgate en het magistrale Our House van The Rise & Fall, maar ook het moment dat Suggs ons nog even aan 'the great, great Terry Hall' herinnerde, bijvoorbeeld. 

Grappig was het Theo Maassen-momentje, toen Suggs wel heel erg jong publiek op de eerste rij ontdekte. Hun namen bleven onverstaanbaar (en ze hoefden ook zeker niet te vertrekken) maar ome Suggs had nog wel goed advies voor hen: 'Get an education. Really. I never had one and I wish I had'. 

De redenen waarom mensen naar Madness komen kijken zijn verschillend. Natuurlijk: feest der herkenning, of gewoon een feestje. Zet een in de hal gekochte fez op je kop, of kom met je hele vriendenclub in tropenoutfit. Dikke hits, dikke lol. Zelf genoot ik dus het meest van specifieke nummers als Our House en NW5 en het zou jammer zijn als we Madness alleen maar zien als die feestband van House of Fun en Baggy Trousers. Ze zijn de belichaming van die mooie Ska/Skinhead met DM's subcultuur.

En vergis je niet: ze hebben hele goede mooie nummers geschreven. Luister maar eens naar The Sun and the Rain en ​Lovestruck.

​Genieten...

Toen Van Kooten en de Bie stopten met hun wekelijkse TV-programma's, ging Wim de Bie alleen verder met een nieuw communicatiemiddel: een weblog.  Ik vond dat toen maf. Een oude man die denkt dat hij een neus heeft voor nieuwe communicatiekanalen. Zijn Bieslog moest zich eerst maar eens bewijzen!
Nu - zo'n vijfentwintig jaar - later is Wim de Bie overleden en dat raakt me meer dan ik had verwacht. Dus schrijf ik een stukje over deze bijzonder man. Op mijn blog. Nu met een nette url met mijn eigen naam er in verwerkt, maar in de oudste vorm onder de naam Beerslog.

​Het kan verkeren.

Ik was 16 jaar oud toen ik Van Kooten en De Bie begon te volgen. Zoals mijn muzikale ontwikkeling begon toen ik op mijn elfde mijn eerste radio kreeg, zo begon mijn politieke vorming eigenlijk vanaf het moment dat ik naar Keek op de Week keek. Als ik terugkijk, dan denk ik dat de grote les die ze me hebben geleerd is door mensen en hun woorden en gedrag kunnen heen prikken. Vooral opgeblazen politici en volk dat daar omheen zwerft: inderdaad, de burgemeester van Juinen, politiek commentator Karel Timofeeff, maar ook bestaande politici als CDA-Kamerlid Mateman.

De andere kant werd ook niet gespaard. De motieven van keurig nette burgermensen werden wreed blootgelegd, waarbij vooral angsten en frustraties Leitmotiv waren, zoals bij de zusjes Veenendaal, de ex leraar Duits Den Beste of de meesterlijke meneer Foppe. Alle typetjes bijzonder uitgesproken, maar ook bang en onzeker over de wereld om hen heen.

Mijn favoriete typetje van Wim de Bie is één van de minder bekende. Hank (met een a, maar je spreekt het uit met een e) den Drijver. Hank was een eenmalig typetje. De aksieleider (sic) bij een benefietshow in het Amsterdamse Carré voor Amnesty International. Met Hank den Drijver speelt De Bie ook weer met achterliggende drijfveren die door het oppervlak komen bovendrijven. 'Het gaat om het geld' is natuurlijk een angstaanjagend dubbelzinnig uitgangspunt bij een benefietshow.

Ik denk dat ik op die manier van Wim de Bie (en Kees van Kooten) heb leren kijken. Me heb leren afvragen wat iemand zegt en wat iemand eigenlijk bedoelt. Onderscheid maken tussen hoe mensen doen en hoe ze zijn. Steeds vaker vraag ik me tegenwoordig af van het door mensen heenprikken niet aan het verliezen zijn: de Pimmen Fortuyn, Geerten Wilders, Caroline van der Plassen en andere politiek reprentanten. Mensen die dertig jaar geleden als typetje in Keek op de Week hadden kunnen opduiken: (met rokerige stem) 'dan zit ik gewoon midden in een weiland te soppen met glyfosaat, weet je wel, weet je niet!?'

Met het overlijden van Wim de Bie verliezen we niet alleen een schrijver, acteur, cabaretier en all-round lieve man, maar worden we ook geconfronteerd met het feit dat we veel van de verworvenheden van na de jaren '60 alweer kwijtgeraakt zijn. Dat er een periode was waarin we het goed hadden, durfden te zeggen wat we op ons hart hadden, creatief durfden te zijn, de macht durfden aan te spreken en verandering en verbetering van onszelf en de wereld om ons heen nog geen besmette ideeën waren.

Bedankt, meneer de Bie.

Marc Almond is zo'n artiest die er altijd is geweest, vanaf het moment dat ik - begin jaren '80 - naar popmuziek begon te luisteren. Soft Cell gaf een donker, seksueel tintje aan de vaak brave, opgetogen sfeer in de hitlijsten van die tijd. 'Tears run rings' trok me aan het eind van dat decennium onweerstaanbaar naar de dansvloer. Iedere keer weer. Ik ontdekte dankzij hem dat er niks mis was met camp: something's gotten hold of my heart!

Na zijn zware motorongeluk was het lang stil, maar er waren altijd nieuwe albums en projecten en langzaamaan werd Almond een icoon van die heerlijke jaren '80 die werd herontdekt door Jools Holland.

En gisteravond stond 'ie zomaar in mijn eigen dorp Leeuwarden!

​Ik werd dan ook - eerlijk is eerlijk - lekker weggeblazen door het stevige  openingsnummer 'I'm the light'. Almond leek er zin in te hebben. In de band waren ook nog twee achtergrondzangers en (uiteraard) een toetsenist, wat al met al voor een prima geluid zorgde. Helaas was het licht niet goed geregeld. Er stond wel een zwakke spot op Almond's microfoonstandaard, maar zodra de man een stap deed, verdween hij in het halfduister.

Natuurlijk, de tweede helft van de show was het spreekwoordelijke feest der herkenning en dan valt me op wat me iedere keer opvalt als ik zijn 'Best Of' draai: Almond heeft - bijna ongemerkt - een heel mooi oeuvre opgebouwd waar hij aan herkend wordt. IJzersterke eigen hits als 'Tears run rings' and 'Say hello, wave goodbye', maar ook covers die hij zich zo eigen heeft gemaakt dat je de oorspronkelijke versie dreigt te vergeten, zoals 'Jacky' en 'The Days of Pearly Spencer'. 

​Iets wat natuurlijk helemaal geldt voor 'Tainted love'. Inderdaad, dat is ook een cover (sorry Gloria Jones). Niet de afsluiter, wel het hoogtepunt van de avond. Lief dat hij de achtergrondzanger en zangeres ieder een couplet laat zingen, maar ook jammer, want als je voor maar één nummer komt, kom je hiervoor. 

Ik hou er niet van het te zeggen, maar ga het toch één keer doen: Marc Almond is 65 jaar! Hij is een Artiest (let op de hoofdletter A) die op een manier die ik niet goed kan uitleggen, door zijn manier van optreden, zijn 'stage presence', zijn gebaren, zijn 'swagger' op het podium laat zien dat ie van een buitenklasse popartiesten is.

Een man die thuis is op het podium, plezier heeft met zijn band, het publiek bespeelt en uitstraalt dat hij van het zingen van het betere lied houdt. Het perfecte popconcert.

Jammer dat het zijn afscheidstournee is.
​

* David Bowie nam in 2003 een versie op van 'Love Missile F1-11', Sigue Sigue Sputnik's hitsingle uit 1986 (mede geschreven door Neal X). De opname kwam terecht op de cd- en dvd-edities van Bowie's single 'New Killer Star'.

Voor u uitgezocht:

In 2020 telde het NL leger 169 generaals en admiraals. 
Slechts 25 topofficieren geven leiding aan een gevechtsonderdeel (bij Luchtmacht, Marine, Landmacht)
56 generaals managen een divers palet van ondersteunende onderdelen (marechaussee, beleid, onderhoud, internationaal)
De klapper? Maar liefst 88 generaals werken bij het ministerie van Defensie!

Dus: 85% van de generaals heeft een bureaufunctie!

Oh, en slecht 3.5% is vrouw

Bron: Personeelsrapportage Defensie 2020

Ze rende als een hinde
Was de snelste, meest gezwinde
Pas na de eindstreep struikelde zij
Over haar woorden en zei:
'Ik winde, ik winde!'

Vandaag was ik bij de bezetting van de A12 in Den Haag. Niet echt mijn ding, in demonstraties meedoen, maar ik ben zo boos over zoveel dingen, zoals de subsidies voor oliemaatschappijen die gigantische miljardenwinsten behalen, onze planeet vernielen en daar ook nog subsidie voor krijgen van het Rijk. Ik ben boos over de manier waarop actievoerders van Extinction Rebellion van hun bed gelicht zijn, alsof het criminelen zijn.

En dus ben ik gaan demonstreren. De echte bezetters van de A12 'supporteren'.

Mét een Friese vlag. Want ik wil laten zien dat er ook moderne Friezen zijn, anders dan verbitterde boeren, racistische 'blokkeerfriezen' en Roodwapjes die bang zijn voor de wolf.

Donderdagavond hadden E en ik via Zoom nog een online briefing (voor Engelstaligen) gevolgd, waarin ons onder meer werd verteld dat als de demonstratieleiding ons iets wil meedelen en we allemaal even stil moeten zijn, dat dan de 'giraffe' wordt gemaakt: een samengeknepen hand boven het hoofd. Als iedereen dit overneemt is het snel voor de hele groep duidelijk dat er om stilte gevraagd wordt.

Burgemeester van Zanen van Den Haag had bedacht dat supporteren minder interessant wordt als de daadwerkelijke blokkade in de snelwegbak tussen het  ministerie van EZK en de tijdelijke Tweede Kamer niet zichtbaar is en had met zwarte lappen plastic bekleedde hekken laten plaatsen. 

Nadat we waren aangekomen rond half twaalf, besloten we onze Friese vlag aan de hekken te hangen. We waren niet de enigen die de hekken wilden versieren met teksten of zelfs vlaggetjes. Tot frustratie van de aanwezige mobiele eenheid die ons vertelde dat we 'van de rijbaan mochten komen'. 

Er arriveerde marechaussee om ons bij de hekken weg te houden en aan de overkant zagen we tot onze verbijstering twee waterkanonnen van de Duitse politie zich opstellen. Desondanks duurde het niet lang voor de straat 'geclaimd' werd door de demonstranten. Er was immers weinig te zien van - eventuele - bezetting van de snelweg. De vele honderden mensen aan de Prins Clauslaan voor de Tweede Kamer liepen de weg op en het duurde ook maar even voordat de zwarte lappen van de hekken werden gescheurd.

Het was niet onverwacht dat er van een bezetting van het wegdeel nog niets was terecht gekomen. Van Zanen had alles op alles gezet om een bezetting te voorkomen. Ondertussen maakten we lawaai met onze fluitjes en pannendeksel waar E onze enige pollepel op stuksloeg. De waterkanonnen van de Polizei reden door .

Rond 13:00u werd ons door de organisatie gevraagd door te lopen richting Malieveld/Haagse Bos, want de bezetters waren daar. Het bleek dat een stoet bezetters was tegengehouden door een cordon van de mobiele eenheid. Op beide rijbanen stonden een stuk of tien ME-ers en acht Me-ers te paard opgesteld. Daarachter stonden nog ME-busjes om de doorgang te blokkeren. Er werd gegrapt: 'de politie blokkeert de A12 vóór ons!' 

Dit bleek ook de plek waar de waterkanonnen waren opgesteld, ter hoogte van de Koekamplaan, ieder aan een kant van de snelweg. Via het social media platform Mastodon wist ik dat er meerdere volgers aanwezig waren. Bij waterkannon Hün 2 vond ik @rinske en @sojaboon. @Rinske had een selfie op Mastodon geplaatst waar ik haar van herkende. Grappig om te zien hoe iemand knetterverbaasd kan kijken als ze door een wildvreemde wordt aangesproken: 'Hoi, ben jij Rinske van Mastodon?'

Het is vreemd, maar ook heel mooi hoe je met mensen die je nog nooit eerder hebt ontmoet meteen een heel goed en vrolijk contact kunt hebben. De rest van de middag heeft ons clubje (met partners) de gebeurtenissen samen afgewacht.

Dat waren er niet veel. De blokkade was geslaagd, zij het in een andere vorm dan de vorige keer, er waren veel, veel meer mensen dan de vorige keer en de sfeer was die van geweldloos verzet, dus goed. Er waren wel enkele losse groepjes boeren en FvD-ers die probeerden te provoceren ('Leer eerst maar fatsoenlijk Nederlands te spreken', over een spreekster met een allochtone achtergrond), maar ze werden genegeerd en hun opmerkingen sloegen dood, waarna ze afdropen.

Er waren toespraken en er werd gezongen. Het Duitse waterkanon (hebben we die in Nederland niet meer?) werd met stickers volgeplakt. 

Het mooiste moment was toch wel toen er werd gezongen. De melodie is onweerstaanbaar meeslepend en de tekst geeft met maar enkele woorden de kern van de zaak weer:
He, ho, take me by the hand
Strong in solidarity we stand
Fight for climate justice
Fight for climate justice

Rond vier 16:00u ben ik weggegaan, tevreden over de succesvolle, urenlange blokkade van de A12, het grote aantal demonstranten (5.000?) en dat de goede sfeer bewaard bleef ondanks dat naar het einde toe steeds meer boeren vanuit de fascistische demonstratie in het Zuiderpark een kijkje kwamen nemen.

​Iets te vroeg dus, want om 17:00u begonnen de politie en de Polizei de plek schoon te vegen, inclusief gebruik van de Teutoonse waterkanonnen. Wat me heeft doen besluiten om een volgende keer maar weer te komen, maar dan wellicht iets later om de apotheose te kunnen meemaken.

Want een volgende keer komt er. Het Rijk heeft niet aangegeven de subsidies aan oliemaatschappijen en andere fossiele industrie te zullen stoppen. Dus zal Extinction Rebellion een nieuwe bezetting organiseren.

En ga ik - tegen wil en dank - weer demonstreren.