​Ik vind dat onze maatschappij behoorlijk onverdraagzaam is geworden. Alles wat afwijkt van de norm van witte, gezonde, hetero, tiende-generatie Nederlander, kan tegenwoordig uitgescholden, bedreigd en het leven zuur gemaakt worden met wetten die naar apartheid rieken. 

Als witte, gezonde, hetero, tiende-generatie Nederlandse man, leek het me daarom goed om vandaag mee te lopen in de hashtag#Pride Leeuwarden.

​Wat me opviel was hoe 'kwetsbaar' ik mezelf voelde. Anders dan bij andere demonstraties - waar andere mensen het misschien ook niet altijd met je eens zijn - was ik me ervan bewust dat door veel mensen op de LHBTIQ+ gemeenschap wordt neergekeken. En dat bleek ook wel: er werd met eieren gegooid, er was de onvermijdelijke ongeduldige automobilist en de hitlergroet was te zien.

Belangrijker was echter dat we op 98% van de tocht door de binnenstad van Leeuwarden met een mengeling van vrolijkheid en verbazing werden bekeken en dat de sfeer goed was.

Het is ook om díe reden dat ik lid ben van de Partij voor de Dieren. Wie denkt dat we er alleen voor de beesjes zijn, heeft het goed mis. Eén van de kernwaarden is een rechtvaardige samenleving, waarin iedereen kan rekenen op een eerlijke en gelijke behandeling. Zeker ook mensen die qua seksualiteit, gender of geslacht andere gevoelens hebben of andere keuzes maken dan de meeste mensen in de samenleving. 

​​Mijn eerste reactie op dit krantenartikel was dat het wonderlijk is de Rabobank deze kritiek heeft, terwijl de politieke tak van de bank de grootste fractie in de Friese provinciale staten vormt en twee gedeputeerden levert.

De slager keurt zijn eigen vlees... af.

Maar goed, er worden natuurlijk wel enkele interessante dingen gezegd. Friesland mist massa, bevolkingsdichtheid voor sterke economische ontwikkeling. Ik denk dan: dat is toch al decennia, zo niet eeuwen het geval? Hoe is dat dan nu ineens een reden dat de economie stokt?

De belangrijkste mogelijkheden voor 'stuwende economie' ziet de Rabobank rond Wetsus, European Centre of Excellence for Sustainable Water Technology en Circulair Friesland. Da's mooi, dat klinkt goed en misschien is het een idee dat de Rabobank zélf ook de investeringen in de agro-nutri en vee-mishandelende industrie gaat ombuigen naar sectoren met toekomst?

Wat ik mis in het stuk is de vraag of economie altijd maar gedreven moet worden door de wens naar 'bigger, better, faster, more'. Het zou zo fijn zijn als het idee van grenzen aan de groei, het idee van streven naar een economie van gewoon genoeg ook eens zou postvatten bij de Nederlandse banken.

​Bericht en reacties overgenomen vanaf LinkedIn

Akelig moment zonet op NPO Radio 2 waar presentator van de ochtendshow Jan-Willem Roodbeen het zanger Joshua Nolet van Chef'Special moeilijk maakt op zijn standpunt over Gaza. Tot nu toe heb ik altijd wel begrip gehad voor het feit dat in de ochtendshow geen politiek wordt bedreven, maar vandaag laat Roodbeen zich in zijn kaarten kijken. 

Het prijsschieten op Gazanen bij de voedseldistributie wordt gebagatelliseerd tot 'ze voelen zich daar niet veilig'. Je uitspreken tegen genocide is ineens polariserend en in een lange monoloog om Nolet te overstemmen presenteert Roodbeen zich als een zijige 'voice of reason' die altijd op zoek blijft naar verbinding, want je moet met elkaar in gesprek blijven.

​Waarover, vraag ik me af? Over de vraag of je onschuldige mensen massaal mag afslachten? En dan vragen of ze niet wat minder mensen zouden kunnen neerschieten, want nu is het wel een beetje veel? Elkaar in het midden tegemoet komen? Jullie willen genocide, wij niet, dus laten we een maximum aantal uit te hongeren kinderen afspreken? 

Zoiets, Jan Willem Roodbeen?

Moegebeukt geven de mannen van Chef'Special het op en zingen hun liedje. Mijn dag is slecht begonnen. Ik zoek een andere zender.

Dank je wel voor je reactie. Dat vind ik sjiek. En je zult vast ergens gezegd hebben dat je tegen geweld bent (soms luister je met een half oor, tot je iets begint op te vallen), maar ik vond je houding tegenover Chef'Special echt akelig. Dit zijn jonge mensen die zich uitspreken en niet over de minste zaken. Ik ben daar blij mee, maar je probeerde met een dominante 'preek' de lucht uit hun longen te blazen. Het heeft me echt geïrriteerd. 

Kun je je voorstellen dat als kinderen worden uitgehongerd, kankerbehandelingen moeten worden gestaakt en mensen bij voedselpunten worden afgeschoten alsof het een schiettent is op een kermis, dat het punt van praten achter ons ligt!? En dat kan prima met wapen- en handelsembargo tegen Israël, met een productenboycot en universiteiten die hun banden met Israëlische universiteiten opzeggen, maar praten heeft geen zin als er niet wordt geluisterd. Het is tijd voor actie.

Als je wilt kan ik je in contact brengen met een familie in Gaza, die het ontzettend zwaar heeft: vijf kinderen, vader moeder, oma en oom (beide gehandicapt) en geen eten. Als je vindt dat we moeten praten, alsjeblieft, begin met Ayman Qudaih.
​
Ik meen dit serieus en oprecht. Praat met hem.

Ik ben blij dat het je bezig houdt. Dat van de Holocaust neem ik terug, dat moet ik niet op jou 'plakken'. Wil je wel proberen te begrijpen dat ik die vergelijking wel zinvol vind om de vraag te stellen: wanneer houdt het praten op? Wanneer zeg je - zeggen we - dit kan zo niet langer, praten leidt alleen maar af, stelt alleen maar uit, is alleen maar in het voordeel van de dader, dus we grijpen in!?
​
Want al dat 'praten' is juist ook waardoor het complex gemaakt wordt, ook wat Dilan Yesilgoz Douwe Bob heeft geflikt, ook de politieonderzoeken naar Bob Vylan en Kneecap, het is allemaal afleiding van het werkelijke probleem en dat werkelijke probleem is niet complex. Het is genocide.

Bedankt voor je reactie en uitleg. Dat waardeer ik heel erg.

​​In brandende zon werd vanmiddag de slavernij herdacht in Leeuwarden. Het was een waardige bijeenkomst, die begon met een rituele handenwassing. Gabriëlle Copini maakt er zo langzamerhand een gewoonte van (vorig jaar ook) zonder omhaal van woorden een scherp geformuleerde verbinding te leggen tussen het verleden en het heden. Er was een dans voor de voorouders met een Kabra voorouder masker, een plengoffer en een kransleggingen door de consul-generaal van Suriname, mw. Ruth Renfurm- Coutinho en wethouders Petra van den Akker en Nathalie Kramers.

Als jochie groeide ik op in een witte wijk, op een witte school en in een witte kerk. Met zo'n witte socialisatie - die je nooit meer kwijtraakt - blijft het voor mij ook vijftig jaar later nog bijzonder om me tussen mensen uit compleet andere culturen te begeven (sowieso is het goed zo nu en dan te voelen dat je tot de minderheid behoort). Zeker als je dag in dag uit de kwaadaardige en ophitsende uitspraken van onze politici hoort, is het een verademing de wijze woorden van mevrouw Dionne Rees te horen (geparafraseerd) die het plengoffer bracht: 'zegen de nazaten van de slavenhandelaren, dat we met elkaar door één deur kunnen. Want we moeten samen verder'.

​​Met deze film openden we het symposium De Fabriek van Zelfvertrouwen vorige week. We hebben er veel positieve reacties op gekregen, dus het lijkt me leuk om iets over 'the making of' te vertellen.

Dat begon met de vraag hoe we de stem van de mensen van het Netwerkcentrum Leeuwarden - de mensen om wie het gaat - laten horen op dat symposium. We hebben er met opzet niet voor gekozen mensen op het podium achter een microfoon te zetten en hun levensverhaal met alle ups en downs in alle kwetsbaarheid tegenover een publiek van honderd mensen te laten opzeggen.

Maar wat dan wel?

Samen met Erik de Boer en Joshua Dominguez maakte ik toch al een podcast Het Geheim van het Netwerkcentrum (te vinden op Spotify). Het leek me goed die verhalen - ingekort - te laten horen. Dan moet er natuurlijk ook een beeld bij. En zo ontstond het idee van de close-ups tegen een zwarte achtergrond.

Erik begon met het opnemen van een geluidsspoor. Dominique, Simeon en Louise werden gevraagd enkele zinnen uit de podcast op nieuw in te spreken. Daarna werden ze door Joshua voor ons greenscreen gezet en enkele momenten gefilmd.

Joshua heeft het groen in zwart veranderd (hij kan dat) waardoor de hoofden nu lijken te zweven. De beelden werden vervolgens vertraagd. Erik heeft voor geluidseffecten gezorgd.

De regels die het beeld invliegen aan het eind, is een idee van Joshua. We nodigden wie maar wilde uit om in de microfoon te zeggen wat het Netwerkcentrum voor je betekent en Joshua maakte daar tekst bij.

De film sluit af met het nieuwe logo van het Netwerkcentrum.

Het is een mooie inzet van ons team geworden. We houden er alle drie van mooie audiovisuele producten te maken, waarbij ieder z'n eigen inbreng heeft (en ik jaloers ben op de technische kennis van Erik en Joshua). We hebben daarom besloten de studio van het Netwerkcentrum een eigen naam en logo te geven. Tongue in cheek, natuurlijk, maar ook niet helemaal, want we zijn wel degelijk ook een beetje trots op onze producties...

​Vandaag was ik met de Partij voor de Dieren Leeuwarden bij Stichting Kat in Nood in Drachtstercompagnie. Een plek waar je verdrietig kunt worden over de manier waarop we in dit land met onze huisdieren omgaan, maar tegelijkertijd je vertrouwen in de mens weer groeit als je ziet met hoeveel zorg en toewijding afgedankte katten daar een nieuw thuis krijgen.

En allemaal zonder subsidie van de overheid.

Wat op zich wel vreemd is, want de populatie afgedankte en verwilderde katten is groot en daarmee een gevaar voor de vogelstand. Daarnaast blijkt dat veel mensen nog altijd verrast zijn dat hun huisdiertje (keer op keer) zwanger wordt en lang niet iedereen, zeker niet mensen met een klein in komen, kunnen een castratie of sterilisatie betalen. 

Wat overheden niet door lijken te hebben is dat de kattenpopulatie explosief toeneemt.

De fantastische opvang locatie wordt enthousiast beheerd door een handvol beroepskrachten, 90 vrijwilligers (!) en stagiaires. Slimme mensen die begrijpen dat het afschieten van verwilderde katten het probleem niets oplost en het probleem is dat wij mensen niet goed omgaan met onze huisdieren. Het is gemakkelijk er aan te komen en even gemakkelijk ze weer af te danken.

Twee vragen voor jullie, lieve lezertjes: 

• hoe veranderen we dat gedrag waarin katten zo gemakkelijk worden afgedankt?
• wil je es nadenken over een donatie?

Vandaag vond het symposium 'De Fabriek van Zelfvertrouwen' van het Netwerkcentrum Leeuwarden plaats in het oude Cambuurstadion in Leeuwarden. Het symposium opende met een film die ik samen met het team van NWC Media gemaakt heb. ​

Aansluitend gaf psycholoog Bernard M. Maarsingh uitleg over wat er met het brein gebeurt als een mens in armoede leeft. Het leverde veel inzicht en tips op voor hulpverleners, overheidsmedewerkers en docenten die aanwezig waren. Daarna legde ik kort uit wat de achtergrond van de film was waarmee het symposium opende en Johanneke Dijkstra vertelde over haar docu over het Netwerkcentrum, TuskenThús (in het najaar op NPO 2).
​
Henny Löwik en onze eindbaas Senan Hubanic werden door dagvoorzitter Foppe van der Veen geïnterviewd over hoe het Netwerkcentrum ooit ontstaan was en wat het geheim van het succes was.

Dat geheim van dat succes wordt ook uitgelegd in het boek 'Kan niet bestaat niet', waarvan het (bijna) allereerste exemplaar door bestuurslid Simone Scheffer werd overhandigd aan wethouder Hein Kuiken van de Gemeente Leeuwarden.
Zangeres Aurelia Rose sloot het programma af met het bij het Netwerkcentrum geproduceerde nummer 'Free'.

Als deze dag ook maar iets heeft opgeleverd, dan is het dat we bij het Netwerkcentrum 'De Klomp' Leeuwarden na vandaag weer met vernieuwd zelfvertrouwen doorgaan met ons werk. Alle lieve woorden, alle complimenten en hartelijke reacties van de bezoekers hebben daar voor gezorgd.

Waarvoor dank!

Sinds een week een vaste bezoeker van onze tuin: Hrothgar the Hedgehog

We hebben vandaag in Leeuwarden niet een rode lijn getrokken, we hebben een DIKKE VETTE RODE STREEP GEZET!!! Duizenden mensen zijn komen opdagen, een demonstratie van een omvang die ik in Leeuwarden niet ken!
 
Er waren zoveel mensen dat we uiteindelijk niet een lijn maar zelfs een cirkel konden maken, vanaf de Fontein LOVE bij het station, naar de Oldehove en weer terug.
Niet tegen Israel maar wél tegen genocide, niet voor Hamas, maar wél voor mensenrechten. En ook al stopt het het moorden in Rafah niet (mensen met honger zijn nou een keer een gemakkelijk doelwit), wat we pijnlijk duidelijk maken is dat deze hopeloze flutregering losraakt van de samenleving. 

Ik ben gewoon hartstikke trots op mijn progressieve stadje!