Angstaanjagend nieuws van Ayman vandaag. Zoals je weet bivakkeren Ayman en zijn vrouw met hun vijf kinderen, een gehandicapte oma en gehandicapte broer, in een tent in een vluchtelingenkamp. 

Vannacht om één uur, is de tent van hun buren gebombardeerd. Dertig meter verderop. Drie mensen dood, vijftien gewond, bijna allemaal vrouwen en kinderen.

Het moordlustige leger van Israël staat voor altijd bekend om zijn laffe misdaden tegen mensen die niks meer hebben dan de kleren aan hun lijf en een tent boven hun hoofd. Dood moeten ze. Allemaal. 

Ayman en zijn familie zijn in orde, maar het leven van Palestijnen is niks waard voor Israël. Het leven is kwetsbaar en Ayman weet dat: "If it were not for the intervention of God’s care, we would have been…"

Vandaag weinig contact gehad met Ayman. Hij voelt zich niet goed "exhausted and tired, (...) dizzy and unbalanced." Hij is uitgeput en heeft waarschijnlijk verschijnselen van ondervoeding.

Ayman heeft niet alleen zorgen over zichzelf, zijn kinderen houden hem ook bezig. Ze zijn "lost" nu er geen vervolg gegeven kan worden aan het onderwijs dat ze ondanks alles nog kregen. 

Ayman is leraar geweest aan de middelbare school en weet zijn kinderen zelf nog aardig bezig te houden, onder meer met Engelse les.

Naast alle eerste levensbehoeften waar gebrek aan is, ergert het Ayman dat zijn kinderen geen onderwijs kunnen krijgen vanwege "lack of capabilities to communicate with e-learning". 

Je zult maar vader zijn terwijl enkele kilometers verderop je landgenoten rücksichtlos worden afgeslacht.

Ayman en zijn familie zijn enkele weken naar de kuststrook van Gaza verdreven door het Israëlische leger (IDF). Bivakkeren aan het strand is een extra opgave terwijl toch al alle eerste levensbehoeften van je zijn afgenomen. Ze staan vlakbij de vloedlijn en moeten geulen graven en dammen opwerpen om bij vloed het zeewater tegen te houden.

Het nieuws van de dag is dat er weer nieuwe orders worden verwacht van het IDF: opnieuw vertrekken. Het is het sadisme van machthebbers over de machtelozen: je kunt met ze doen wat je wilt.

Het is ontmoedigend voor Ayman. Niet alleen omdat er geen uitzicht is op een oplossing en een nieuw begin, maar ook omdat het moeilijk is om wat er over is aan bezittingen te verplaatsen, terwijl er ook twee mensen met een rolstoel vervoerd moeten worden.

Als ik hem vertel dat ons Israël-onderdanige kabinet is gevallen, laat hij zijn fantasie de vrije loop:
"I hope that this fall will lead to the formation of a government that recognizes Palestine and thus allows the Palestinians to seek asylum. I will be the first to set foot on Dutch soil to meet you. I will spend the rest of my life happily in the embrace of the picturesque Dutch nature. I love greenery, agriculture, and beekeeping."

Als dat toch es kon...

​Ik heb vandaag niets van Ayman gehoord, maar gisteravond vertelde hij nog hoe hij aan voedsel voor zijn familie komt. Israël houdt humanitaire hulp tegen om een kunstmatige hongersnood te creëren. Een belangrijk deel van Ayman's dagen gaat dus op aan het zoeken naar eten.

Dat is sowieso een zware taak, die alleen maar zwaarder is omdat zijn kinderen hem hoopvol uitzwaaien, maar meestal zien ze hem teleurgesteld met lege handen thuiskomen.

Ayman heeft in de rij gestaan bij voedseluitdeelpunten van de omstreden hulporganisatie Gaza Humanitarian Foundation (GHF). Hij zag hoe er op de menigte werd geschoten en durft sindsdien de punten niet meer te bezoeken.

Watermeloen
Vorige week was het even feest, omdat het Ayman was gelukt een watermeloen te kopen. Eén watermeloen voor negen mensen...
De prijs zal je verbazen.

In de Mawasi-regio van Khan Yunis lukt het enkele mensen nog steeds om wat te verbouwen, maar nooit genoeg voor de honderdduizenden mensen die honger lijden. De prijzen zijn dan ook extreem hoog. Ayman gaf het volgende lijstje van huidige prijzen:
Een kilo uien - $70.
Een kilo komkommers - $10.
Een kilo aubergine - $12.
Een kilo aardappelen - $15.
Een kilo druivenbladeren - $30.
En die ene watermeloen kostte hem vorige week $39.

Dit was het gister avondeten van de familie Qudaih - nogmaals: negen mensen - gisteravond: "What we call falafel in Palestine is ground chickpeas, peas, parsley, and some spices, fried in frying oil, and then eaten".

Vandaag kwam Ayman op de lijn met de mededeling "Today I'm not happy".

Het Grote Feest, het Offerfeest Eid al-Adha staat voor de deur. In alle ellende waar het gezin in zit willen ze hun religieuze verplichtingen nakomen. Uiteraard zit een feest dit jaar er niet in, laat staan het ritueel slachten van vee. 
​
Zijn dochter Rama heeft nog nooit het Offerfeest bijgewoond, maar ziet wel foto's op de telefoons van haar zussen en vraagt haar dan om Eid, meat?"

Ayman ervaart dit als een vernedering. Hij kan zijn dochter geen vlees geven: "I am helpless. This is the second year that I have not slaughtered the sacrifice and celebrated the Eid".

Rama

Vandaag, 1 juni 2025, trokken twee tot drieduizend in het rood geklede mensen in Leeuwarden een Rode Lijn tegen het sadistische geweld tegen gewone, onschuldige mensen in Gaza. 
Uiteraard hebben we Ayman op de hoogte gebracht van de protestactie, dit is zijn reactie:

"To all the free people in the Netherlands and around the world, to everyone who carried the Palestinian flag high and spoke out with their voice, their banners and their stance, rejecting the brutal war of extermination on Gaza:
I send you a message of deep gratitude to the Dutch people who stand in solidarity with Gaza against the war of extermination it is experiencing.

From the heart of suffering, from a land covered in ashes and blood, pulsating with life despite the pain, we say to you: thank you from the bottom of our hearts. Thank you for not remaining silent, for not failing your conscience, and for not betraying humanity.

Thank you for your humanity that transcended borders, and for your voice that penetrated the walls of global and Arab silence. Your solidarity is hope, and it is proof that justice will never die, as long as there are those in the world who bear witness to the truth.

From the children of Gaza, its women and men, we send you our respect and gratitude and we say: with you, we do not feel alone.

May you remain a voice for truth and a support for humanity. History will one day record that you are a people who stood against the extermination in Gaza.”

​Ayman Qudaih