Vlaamse papegaai

Het kwam door de meisjes. Als puberjongetje keek ik dwars door de bakvissen uit mijn HAVO-klas heen die machteloos waren tegenover het aanbod aan merchandise, die dachten dat ze verliefd waren op mannen die twee keer zo oud waren als zij en diepzinnige discussies konden voeren over de keuze tussen Ernst of Henny. Strakke spijkerbroek, een hemd zonder mouwen, bedeltjes, buttons en armbandjes in fluorescerende kleuren en het haar omhoog getoupeerd, precies zoals Ernst en Henny hen graag zien. Toch?

Het was dat simpele gedrag waardoor ik uiteraard niet kon zeggen dat ik de liedjes van Doe Maar meezong als ze op de radio waren: ‘Ach bah, wat een misère, als Marco staat te blèren.’ Dus de LP’s en singles kocht ik niet en ik ging al helemaal niet naar het concert in de Frieslandhal. Doe Maar gooide de handdoek in de ring. Zij waren blijkbaar ook moe van de 13-jarige meisjes die met Henny Vrienten samen zongen: ‘We komen niks tekort, we hebben alles. Een kind, een huis, een auto en elkaar.’

Doe Maar liet me echter niet echt los. Eind jaren tachtig zag ik The Magnificent 7, een orkest dat filmmuziek naspeelde (en goed ook) met onder meer Henny Vrienten, Jan Peijenburg en Joost Belinfante als lid. Halverwege de jaren negentig ging ik naar een optreden van CCC Inc met dezelfde Joost Belinfante, maar natuurlijk ook met Ernst Jansz en zelfs Jan Hendriks, die de techniek deed. Na afloop ontmoette ik de voormalige popgoden, raakte met ze in gesprek, kreeg een joint van ze aangeboden en kwam tot de conclusie dat als het aan de meisjes lag, dat ik de muziek misschien eens een tweede kans moest geven.

De volgende dag kocht ik een verzamel CD met de beste nummers van Doe Maar. Inderdaad, stuk voor stuk ijzersterke liedjes, goede teksten die soms lief, soms herkenbaar en soms vilein waren, gedrapeerd over onweerstaanbare ska- en reggaemuziek. Eigenlijk was het een wereldband, te groot voor Nederland en wat is het jammer dat ik ze allemaal wel heb zien spelen, maar nooit met elkaar! Nooit als Doe Maar.
​
Tot 25 mei 2017: Dauwpop. In de coulissen zie ik Henny Vrienten zijn basgitaar pakken. Hij wil op en probeert blijkbaar aan de andere kant in de coulissen de aandacht van zijn collega’s te vangen. Hij lijkt er zin in te hebben. En waarom niet? Dit is een band die zichzelf niet meer hoeft te bewijzen, maar kan optreden omdat ze het leuk vinden.

Ze spelen zelfverzekerd en met een groot gemak. Ongeveer de zelfverzekerdheid en het gemak waarmee ik mijn schoenveters strik, een handeling die op zichzelf genomen vrij complex is, maar die ik kan uitvoeren zonder erbij te hoeven nadenken en als resultaat zit de knoop toch goed strak. Doe Maar speelt ook strak: ervaring, maar geen routine.

In de tent is het een feestje. Overal blije gezichten en dansende en springende mensen. Het plezier van het podium slaat over op het publiek en Ernst, Jan, René en Henny grijnzen wat af om de respons van het publiek. Als Henny Vrienten een ‘speciale gast’ aankondigt, gebeurt er iets wat nauwelijks mogelijk leek: de sfeer wordt nog beter, extatisch bijna. Joost Belinfante komt onder luid applaus het podium op en zijn college over het kweken van een plant wordt aandachtig gevolgd.

Ach, hadden we op de HAVO maar zo’n biologieleraar gehad…

Doe Maar is volwassen geworden. Een net overhemd aan, een gelikte show met visuals op de achtergrond en ‘state of the art’ apparatuur. De laatste restjes van de jaren tachtig staan niet op het podium, maar ellebogen zich door het publiek naar de eerste rij: Elsje, Treesje, Truus, Babette, Betty en Sabine. Vrouwen van boven de veertig in iets te strakke jurkjes, een zonnebril in het geverfde haar, geverfde lippen en zonder BH. De voormalige HAVO-meisjes, precies zoals Ernst en Henny ze graag zien. Toch?

Maar de Joseetjes met hun roseetjes zijn in de minderheid. Er zijn kinderen, er zijn twintigers en dertigers, maar ik zie vooral veel mannen van boven de veertig. Zijn we in de meerderheid? Ik weet het niet, maar we zijn wel het luidst, want uit onze kelen klinken de zwaarste bassen en we zullen zingen, eindelijk zullen we zingen over de nachtzuster, vragen we ons af of dit alles is (woehoehoehoe), we dansen met Alice, stellen ons netjes voor, eten zoals het hoort en zingen U! U! U! U! U!
​
Het is op dat moment dat ik begrijp wat er gebeurt, het is iets dat groter is dan het concert zelf: wij mannen van boven de veertig, we hebben Doe Maar teruggepakt van de meisjes!