Op het hoogtepunt van hun roem, in de tweede helft van de jaren tachtig, gaf ik niks om de muziek van de Nits. Nescio en Sketches of Spain kon ik wel waarderen, maar JOS Days vond ik eigenlijk een vervelend nummer. Tsja...
Toen De Vriendin in 1990 dan ook naar een concert van de band in de Leeuwarder schouwburg De Harmonie wilde, was ik bepaald niet enthousiast. Enfin, het was nog vroeg in onze relatie en als je verliefd bent doe je wel es wat voor de ander. Dus ik zei ja.

De dag van het concert verliep akelig door familiebesognes. Tegen de tijd dat we vertrokken naar het theater waren we beide stik-, en stikchagrijnig en ik nog meer dan zij, want naast het gedoe  met de familie, moest ik nu ook nog naar een band waar ik niks mee had. 
In de zaal schrok ik van de opstelling op het podium: het drumstel van Rob Kloet stond klaar, net als de synthesizer van Robert-Jan Stips, maar er was geen enkele gitaar te zien (het was de eerste concertreeks nadat bassiste Joke Geraets vanwege een spieraandoening de band had verlaten). Familiechagrijn, een band waar ik niet van hield, die OOK NOG zonder gitaar of bas zou spelen! Gitaarsnob die ik ben, zakte ik diep, diep weg in mijn stoel.

​​De band kwam op. Henk Hofstede ging voor op het podium op een stoel zitten met een boek op schoot waarvan hij de bladzijden langzaam omsloeg en hij prevelde voorzichtig in de microfoon:
'What a beautiful dress you're wearing tonight
What a beautiful shoes you have on your feet'

Mijn god, als dit de toon voor de hele avond zette, dan had ik een heeeel lange avond voor de boeg...

Plotseling zetten Kloet en Stips in, het tempo veranderde en Hofstede zong vrolijk:
'Do you remember, a long time ago
When the summer was green, the winter was snow'

Ik had voorheen en heb sindsdien nooit weer zo'n grote stemmingswisseling meegemaakt als op die avond in de Harmonie bij de Nits. Mijn emotionele gevoelstemperatuur steeg van min 30 naar tropische hitte. Ik schoot omhoog in mijn stoel, overdonderd door het warme geluid van de synthesizer en de ritmes van Rob Kloet die tien keer interessanter waren dan de drumpartijen die je normaal gesproken op de radio hoort.

Van Depeche Mode heb ik altijd het beeld dat ze zo'n grote en fanatieke fanbase hebben, dat kaarten voor een concert krijgen eigenlijk niet mogelijk is, omdat het in een mum van tijd uitverkocht is. Desalniettemin was DM één van de weinige bands die ik nog wel eens live zou willen zien. Dus was het een grote verrassing toen ik op mijn verjaardag kaarten kreeg voor DM in de Ziggo Dome op 8 februari.

Er was een tijd dat ik vond dat rockmuziek gemaakt moest worden met gitaar, basgitaar en drums. Misschien een beetje piano, synthesizer hoogstens in een ondersteunende rol. Van dat idee ben ik al lang afgestapt, maar toch vond ik het leuk om in het openingsnummer My Cosmos Is Mine te zien dat Peter Gordeno een heuse basgitaar in zijn handen had. Niet het gemakkelijkste nummer om te zingen, lijkt mij trouwens, maar perfect uitgevoerd door Dave Gahan en Martin Gore.

De grote hits gaan er bij liveshows altijd in als een preek bij een ouderling en als een artiest er voor kiest om al te veel nog minder bekende nummers van het nieuwe album te doen, zijn dat vaak taaie momenten om doorheen te komen. Bij de vier nummers die DM speelde van hun laatste album Memento Mori was dat echter niet het geval. Het zegt iets over hoe sterk die songs zijn vergeleken bij de grote hits uit het verleden.

De show is wat je ervan mag verwachten. Dave Gahan is één van de beste frontmannen uit de geschiedenis van de rockmuziek. Hij ziet er uit als een Italiaanse pooier, met z'n haar strak naar achteren gekamd en lijntjes onder z'n ogen. Paraderend over het podium, pronkend met zijn billen, pirouettes draaiend dat het een lieve lust is en dat allemaal terwijl ie ook geen zestig meer is...

Dat DM lang geleden besloten heeft de beats niet meer uit een drumcomputer te halen, maar een drummer van vlees en bloed in te zetten, is voor de live optredens naar mijn smaak een goeie keuze geweest. De muziek van DM vraagt niet om subtiliteit van de drummer en dat is precies wat Christian Eigner levert! De man kan meppen!

​Lachen trouwens toen Dave Gahan een boodschap op een stuk papier las dat iemand vooraan omhoog hield:
"It's your birthday?"
[Onverstaanbaar antwoord]
"YOU'RE FIFTY!?"
[Onverstaanbaar antwoord]
"Ah! So what's your mums name?"
Waarna hij Happy Birthday inzet, de hele Ziggo Dome meezingt en op de videowall moeder Diana in beeld wordt gebracht die zich bijna in shock huilt.

Peter Gordeno staat ondertussen als een sfinx, heersend over wat toch nog steeds de 'core-business' van Depeche Mode is: het synthesizergeluid (slechts in enkele nummers zoals I just Can't Get Enough kruipt ook Gore achter de keyboards). Een markant figuur en de enige van het kwartet die aan het eind van de show NIET met ontbloot bovenlijf in een gilet gekleed gaat. Een man van decorum. Ik mag dat wel.​

​Martin Gore zingt halverwege de set twee nummers solo, begeleid door Gordeno. Hij mag dan misschien niet een showman zijn als Gahan, maar wat een verdomd mooie stem heeft ie! Loepzuiver en krachtiger dan ik had verwacht. Sowieso een mooie man, niet alleen omdat hij het muzikale brein achter de band is, maar ook omdat hij met kapsel en kleding altijd dezelfde is gebleven, wars van mode of wat 'hoort' bij zijn leeftijd. Zijn uitstraling is jonger dan die van de meeste twintigers in de Ziggo Dome.

Plotseling een vreemde gewaarwording: Peter Gordeno pakt de basgitaar weer op, Martin Gore zijn gitaar en er staat niemand achter de toetsen (hoewel er wel synthesizerklanken klinken, maar een kniesoor die daarop let). En dus krijg ik bij A Pain That I'm Used To ook nog mijn zin: Depeche Mode als gitaarrockband!

Nu Kink op de populaire toer gegaan is en steeds meer 'alternatieve' Amerikaanse rock is gaan draaien, de Foo Fighters, de Red Hot Chili Peppers en green Day er de dienst uitmaken, is Pinguin Radio mijn toevluchtsoord voor de betere muziek geworden. En wat is er een fijne muziek te vinden!

Dit is mijn top tien van de betere singles uit de indie/ alternatie sferen:
10. Glory – Gabriels
9. Certainty – Temples
8. Long Live the Strange – Gaz Coombes
7. Ghosts Again – Depeche Mode
6. Fairlies – Grian Chatten
5. The Wonder – Miles Kane
4. Gymnopedie – Tapir!

​3. En dan Dancer van Idles op drie. Hard, 'unforgiving' en toch dansbaar.
'Hold the phone, hip to hip, cheek to cheek
Push me away like I'm Lucifer, so to speak
My focus is on the cocoa butter running down your neck
And the sweat'

2. Op twee een mij onbekende Londense band: Mary in the Junkyard. Hun Tuesday is met z'n tempowisselingen, de breekbare, vluchtige zang, complexe structuur en vrij kale arrangement (bas, gitaar, drums) een heerlijke ontdekkingstocht van vijf minuten, van hoog muzikaal niveau door nog jonge muzikanten.

'I feel like an alien here
Breathing from a separate hole
Close my eyes and see myself
High above the city'

1. Het gebeurt me niet vaak, maar dit nummer viel me in eerste instantie op door de tekst: 'There's a reason for action and that action is reason'. Het is een kernachtige samenvatting van wat er misgegaan is in de afgelopen jaren en biedt gelijk de uitweg uit de decadente misère. Actie op basis van rede en logica.

Enfin, de muziek past er perfect bij. Zwemen van de new wave uit de tweede helft van de jaren '80, gebracht met urgentie en gewoon, boosheid. Het beste nummer van 2023.

'There’s a hole in your pockets
Where your phone’s never kept
There’s a hole in your spirit
That can never be fed
There’s a hole in the sky'

Hoewel ik in principe vind dat je een artiest niet vaker dan één keer hoeft te zien, wordt desalniettemin het lijstje artiesten dat ik vaker dan één keer zag optreden, steeds langer: Nits, De Dijk, Daniel Lohues, Damon Albarn (1x Gorillaz, 1x Blur), Balthazar, Madness (zelfs 2x dit jaar) en nu dan ook 10CC.

Die band zag ik al eens in 2011, maar toen zonder mijn broer, die zo mogelijk een nog grotere fan is dan ik. Daarom - om het goed te maken - kocht ik twee kaarten voor de show van 10CC in de Oosterpoort in Groningen.

Helaas: broer ziek, dus (niet helaas) zat ik er met mijn zoon, die 10CC alleen van de Top 2000 kent, maar nooit wegloopt voor een stevig stukje popmuziek.

Voor wat mijn liefde voor 10CC en oprichter Graham Gouldman in het bijzonder betreft, kan ik verwijzen naar het stukje dat ik 12 jaar geleden schreef over hun show destijds in Leeuwarden (uit de tijd dat ik vond dat stukjes over popmuziek in het Engels geschreven dienden te worden). Met enkele verschillen: de zaal zat gisteravond wel vol en Groningers zijn ook enthousiastere applaudiseerders. Verder werd niet meer begonnen met een akoestische set met de succesnummers uit de jaren zestig.

Gouldman - het enig overgebleven bandlid van de eerste 10CC  incarnatie - met gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess - tweede incarnatie - startte de set met het atheïstische anthem The Second Sitting For The Last Supper. Van daaruit was het weer een Greatest Hits Show langs Art For Arts Sake, Silly Love, Feel the Benefit (mijn favoriet), I'm Mandy (Fly Me) en natuurlijk de kaskrakers Wall Street Shuffle, I'm Not In Love en Dreadlock Holiday ('We don't like Groningen! We love ya!' Ik wéét nu dat ze dat in elke stad doen...).

Veel was sinds 12 jaar geleden hetzelfde gebleven. De basgitaarsolo in Feel the Benefit, de a capella versie van Donna en de tongue-in-cheek opmerkingen bij Old Wild Men.
Maar wat een genot is het om deze band - met multi-instrumentalisten Ian Hornal en Kieran Jeremiah - te zien optreden. De kwaliteit van het spel, de loepzuivere (vierstemmige) harmonieën en het plezier dat ze hebben in het spelen van nummers die op één na (zie hieronder) allemaal meer dan veertig jaar oud waren.

Oh, en trouwens: wat is Rick Fenn toch een fenomenale gitarist...

Op Mastodon ging het rond dat Blur naar Nederland kwam. Nou ben ik eigenlijk niet een groot liefhebber van live concerten. Het geluid is zelden goed, je ziet vaak de helft niet vanachter een boomlange kerel en liveshows hebben het grote nadeel dat er ook andere mensen naar toe komen. Veel van die andere mensen gaan door de muziek heen schreeuwen om zich verstaanbaar te maken.

Geef mij maar CD's.

Maar op 27 juni zat ik wel met mijn zoon in de auto, op weg naar de Ziggo Dome, net zoals we vijf en een half jaar eerder ook naar de Ziggo Dome reden met z'n tweeën, ook om Damon Albarn te zien (maar toen met Gorillaz)​.

Dat Blur maar zo weinig bij elkaar komt, geeft bij mij altijd het gevoel dat ze - in ieder geval Damon Albarn - weinig om de band geven. Daar was die avond echter niks van te merken. Albarn had er duidelijk zin in (dat kwam ook omdat ie stoned was, zoals hij zelf zei). Vooral de momenten dat hij direct contact zocht met het publiek door op de dranghekken ging staan, ondersteund door bodyguards, leken hem veel plezier op te leveren.

Dave Rowntree had zichzelf ingebouwd in een uitgebreid drumstel, waardoor het leek alsof hij een science fiction ruimteschip bestuurde. De man wordt denk ik een beetje onderschat. Hij miste geen klap, zat er nooit naast, de hele avond. 

Graham Coxon is misschien wel de meest energieke van de vier bandleden. Het is dat hij een gitaar moet vasthouden, anders zou hij waarschijnlijk over het hele podium heen en weer rennen. Al vroeg in de show maakte hij al gitaarspelend een koprol achterover en stond regelmatig met opgeblazen wangen te puffen. Fantastisch om hem bezig te zien.

En Alex James... James is zijn coole zelf, zwaait zijn basgitaar wat heen en weer en neemt het hele schouwspel in zich op en lijkt enorm te genieten.

Jammer dat er op de socials en door bijvoorbeeld Oor zo'n punt werd gemaakt van de 'slordigheden'. Viel wel mee. Inderdaad, All Your Life liep mis. Lang niet gespeeld, maar Albarn was daar niet zo boos over dat ie van het podium liep! Toen het nummer spaak liep, was hij net bij het eind van de tweede regel: 'Fall through the crowd and disappear'. Terwijl Coxon Alex James en toetsenist Mike Smith leek te vertellen hoe het nummer ook alweer ging, concludeerde Albarn dat hij misschien inderdaad maar even moest verdwijnen.

Geintje  natuurlijk...

Wat overbleef was een show waar ze alle vier flink plezier aan leken te hebben, met een paar obscure nummers en nummers van hun nieuwe album The Ballad of Darren, maar vooral een greatest hits show waarin ieders favorieten langskwamen, zeker die van mij: Tracey Jacks, Chemical World, Beetlebum en Trimm Trabb. Gek genoeg raakte ik niet ontroerd door één van die nummers, maar wel door Villa Rosie. Waarom weet ik niet goed. Misschien is het refrein dat nét niet euforisch wordt, gecombineerd met dat bekende maatschappelijke commentaar van Albarn, in dit geval op de Britten die na het werk in de rij staan bij de pub om even weg te vluchten uit hun grauwe bestaan. 

(Pub of een bordeel. Wie het weet mag het zeggen in een reactie onder dit blog)

All losers come to Villa Rosie every night
They're waiting
So form a queue at Villa Rosie every night
So tasty

Als ik ooit had kunnen vertellen hoe iemand aan de andere kant van de wereld zoveel aan Merry Christmas, Mr. Lawrence heeft gehad...

...dan waren er toch geen woorden geweest om dat goed uit te kunnen drukken.

​Bedankt, Ryuichi Sakamoto 

​Ooit, toen ik te jong was om mijn eigen geld te verdienen, maar oud genoeg om een eigen platenspeler te hebben én er nog geen streamingsdiensten waren, was er een briljante manier om toch veel muziek te leren kennen: de bibliotheek in Leeuwarden leende naast boeken, voor ƒ1,25 per stuk, ook LP's uit. De allereerste keer dat ik in de 'discotheek' kwam, nam ik uiteraard iets Beatlesachtigs mee (Tug of War van Paul McCartney), maar ik wilde ook iets onbekends. Dat werd The Rise & Fall of Madness. Daar stond Our House op en die hit kende ik al wel, dus dat durfde ik wel aan.

Al die geleende LP's zette ik op tape, maar uiteraard staan de meeste nu in de CD-kast. Rise & Fall en Tug of War in ieder geval wel, want beide albums vind ik nog steeds heerlijk om naar te luisteren. Niet alleen uit jeugdsentiment, maar ook omdat er - heel uitzonderlijk - geen enkel zwak nummer op staat.

​Madness leerde ik nog beter kennen, kreeg ook een bredere liefde voor alles dat met ska, rocksteady en reggae te maken, versleet tientallen Doc Marten's boots en Camden Street/Market/Lock werd een favoriet plekje van me op de wereld.

Muzikaal wilde het na The Rise & Fall met Madness niet meer zo lukken, maar in 2009 brachten ze misschien wel hun sterkste album ooit uit: The Liberty of Norton Folgate. Een concept-album zowaar, over een kleine vrijstaat in het Noorden van Londen. Hier ook weer geen enkel zwak nummer. Ik speelde de CD zo vaak dat mijn zoontje, toen zes of zeven, hele stukken begon mee te zingen.​ Het si nog altijd een van de weinige albums die we alle vier in ons gezin mooi vinden.

E. had nog maar een paar dagen tevoren kaarten geregeld, dus gister zat ik - rode DM's aan - vrij onverwacht ineens in Afas Live, klaar voor een live- show van de Nutty Gents. De kaarten zeiden 20:00u, Afas had het echter om 21:00u ingepland, dus pas na lang wachten kwamen de mannen het podium op. Suggs schreed naar de microfoon.

HEY YOU! DON'T WATCH THAT!

Weinig woorden in de geschiedenis van de popmuziek hebben zo'n elektrificerend effect op een mensenmassa. De zaal was los. Madness hoeft een show niet voorzichtig op te bouwen naar een climax met de grootste hits. Ze kunnen met zo'n stamper binnenkomen en anderhalf uur vullen met alleen maar hits, hits, een enkel minder bekend nummer gevolgd door nog meer hits. 

​Het mooie is dat, hoewel veel van de nummers aan elkaar hangen van de vette ska, gecombineerd met slappe humor, er momenten waren die ik ronduit ontroerend vond. Inderdaad, nummers als NW5 van Norton Folgate en het magistrale Our House van The Rise & Fall, maar ook het moment dat Suggs ons nog even aan 'the great, great Terry Hall' herinnerde, bijvoorbeeld. 

Grappig was het Theo Maassen-momentje, toen Suggs wel heel erg jong publiek op de eerste rij ontdekte. Hun namen bleven onverstaanbaar (en ze hoefden ook zeker niet te vertrekken) maar ome Suggs had nog wel goed advies voor hen: 'Get an education. Really. I never had one and I wish I had'. 

De redenen waarom mensen naar Madness komen kijken zijn verschillend. Natuurlijk: feest der herkenning, of gewoon een feestje. Zet een in de hal gekochte fez op je kop, of kom met je hele vriendenclub in tropenoutfit. Dikke hits, dikke lol. Zelf genoot ik dus het meest van specifieke nummers als Our House en NW5 en het zou jammer zijn als we Madness alleen maar zien als die feestband van House of Fun en Baggy Trousers. Ze zijn de belichaming van die mooie Ska/Skinhead met DM's subcultuur.

En vergis je niet: ze hebben hele goede mooie nummers geschreven. Luister maar eens naar The Sun and the Rain en ​Lovestruck.

​Genieten...

Marc Almond is zo'n artiest die er altijd is geweest, vanaf het moment dat ik - begin jaren '80 - naar popmuziek begon te luisteren. Soft Cell gaf een donker, seksueel tintje aan de vaak brave, opgetogen sfeer in de hitlijsten van die tijd. 'Tears run rings' trok me aan het eind van dat decennium onweerstaanbaar naar de dansvloer. Iedere keer weer. Ik ontdekte dankzij hem dat er niks mis was met camp: something's gotten hold of my heart!

Na zijn zware motorongeluk was het lang stil, maar er waren altijd nieuwe albums en projecten en langzaamaan werd Almond een icoon van die heerlijke jaren '80 die werd herontdekt door Jools Holland.

En gisteravond stond 'ie zomaar in mijn eigen dorp Leeuwarden!

​Ik werd dan ook - eerlijk is eerlijk - lekker weggeblazen door het stevige  openingsnummer 'I'm the light'. Almond leek er zin in te hebben. In de band waren ook nog twee achtergrondzangers en (uiteraard) een toetsenist, wat al met al voor een prima geluid zorgde. Helaas was het licht niet goed geregeld. Er stond wel een zwakke spot op Almond's microfoonstandaard, maar zodra de man een stap deed, verdween hij in het halfduister.

Natuurlijk, de tweede helft van de show was het spreekwoordelijke feest der herkenning en dan valt me op wat me iedere keer opvalt als ik zijn 'Best Of' draai: Almond heeft - bijna ongemerkt - een heel mooi oeuvre opgebouwd waar hij aan herkend wordt. IJzersterke eigen hits als 'Tears run rings' and 'Say hello, wave goodbye', maar ook covers die hij zich zo eigen heeft gemaakt dat je de oorspronkelijke versie dreigt te vergeten, zoals 'Jacky' en 'The Days of Pearly Spencer'. 

​Iets wat natuurlijk helemaal geldt voor 'Tainted love'. Inderdaad, dat is ook een cover (sorry Gloria Jones). Niet de afsluiter, wel het hoogtepunt van de avond. Lief dat hij de achtergrondzanger en zangeres ieder een couplet laat zingen, maar ook jammer, want als je voor maar één nummer komt, kom je hiervoor. 

Ik hou er niet van het te zeggen, maar ga het toch één keer doen: Marc Almond is 65 jaar! Hij is een Artiest (let op de hoofdletter A) die op een manier die ik niet goed kan uitleggen, door zijn manier van optreden, zijn 'stage presence', zijn gebaren, zijn 'swagger' op het podium laat zien dat ie van een buitenklasse popartiesten is.

Een man die thuis is op het podium, plezier heeft met zijn band, het publiek bespeelt en uitstraalt dat hij van het zingen van het betere lied houdt. Het perfecte popconcert.

Jammer dat het zijn afscheidstournee is.
​

* David Bowie nam in 2003 een versie op van 'Love Missile F1-11', Sigue Sigue Sputnik's hitsingle uit 1986 (mede geschreven door Neal X). De opname kwam terecht op de cd- en dvd-edities van Bowie's single 'New Killer Star'.

​In 1988 bracht Paul McCartney een album uit met liedjes uit de jaren vijftig. Met een paar sessiemuzikanten nam hij in twee dagen rock ‘n’ roll klassiekers op die hem ooit hadden geïnspireerd. Het album bracht hij alleen uit in de Sovjet-Unie: Choba b CCCP (de Russische vertaling van ‘Back in the USSR’). Een aardig gebaar naar de mensen achter het IJzeren Gordijn, maar voor ons, fans in het Westen, natuurlijk best wel jammer dat wij dit speciale project moesten missen.
 
Het moet in oktober 1991 geweest zijn dat ik over de markt van Groningen liep. Bij een stalletje met LP’s hing pontificaal het album! Mijn hart sloeg over. In een tijd ver, ver voor internet was dit de enige kans die ik waarschijnlijk ooit zou krijgen het album te kunnen kopen! Ik keek naar de prijs. Vijftig gulden! Het dubbele van wat een LP in die tijd kostte. Niet vreemd, het was natuurlijk smokkelwaar uit het Oostblok.

Nou was ik in die tijd student, misschien niet per se arm, maar dit was toch wel een gevoelige uitgave, vijftig gulden. Voor dat geld had ik dan wel een bijzonder project van Paul McCartney in huis, dat verder bijna niemand in het Westen had en deze kans zou zich immers niet weer voordoen, dus, wat doe je dan?
 
Ik heb er volgens mij twee weken van kunnen genieten. Twee hele weken had ik iets wat niemand anders had. Twee weekjes voordat het album in de rest van de wereld werd uitgebracht en in iedere platenzaak te krijgen was…
 
De LP heeft desondanks altijd wel een speciaal plekje gehouden in mijn kleine, maar met verfijnde smaak samengestelde albumverzameling (altijd bewaard in het plastic hoesje waarin het verkocht werd), maar sinds die tijd loop ik wel met het gevoel rond dat Paul McCartney mij ƒ25,- schuldig is.

​Ooit stelden mijn ouders me voor een keuze: ik ging muziekles volgen, de vraag was alleen of ik vioolles van een vreemde uit de kerk wilde hebben, of gitaarles. Die gitaarles wilde mijn oom dan wel geven, hij zat zelf ook op gitaarles. Mijn oom was de jongste broer van mijn moeder en uiteindelijk maar een paar jaar ouder dan ik, dus qua leeftijd alleen voelde dat meer als een oudere broer dan een oom en ik sprak hem dan ook altijd bij zijn voornaam J aan.

Tijdens de wekelijkse lessen moest ik de melodielijn, de tekst en de akkoorden van de bladmuziek aflezen, in mijn hersenen met elkaar verknopen en als samenhangend geheel ten gehore brengen. Bij gebrek aan oefening door de week, herseninhoud en talent ging dat ongeveer als volgt:
- A-akkoord, dat is drie vingers onder elkaar plaatsen. Een, twee en drie. Klaar.
- ‘Mi-chel’
- Dm-akkoord, die is nieuw, middelvinger over twee snaren. Lastig. Au. Klaar.
- ‘Ma bel’
- G-akkoord, die ken ik. Oeps, vinger naast de snaar geplaatst. En… klaar
- ‘Solle moos kievo trebbjen onsombel’
 
De tijd die je als lezer nodig hebt om die alinea te lezen is slechts een fractie van de tijd die het mij kostte om het uit te voeren. J zal een en ander tenenkrommend hebben aangehoord, maar bleef geduldig en kwam na enkele maanden met de vraag of ik de liedjes die we ‘speelden’ wel kende. Nee dus. Michelle? Yellow Submarine? Yesterday? Nooit gehoord. Zijn analyse was dat ik teveel tijd moest steken in het lezen van de bladmuziek en dat het spelen van de liedjes beter zou gaan als ik in ieder geval  de tekst en melodie beter kende.
 
Ik kreeg van hem een dubbel-LP mee waar ik een tijdje naar mocht luisteren om de liedjes eens goed te beluisteren. Het zei me niks, op de hoes stonden vier mannen die vanuit een trappenhuis vrolijk naar beneden keken. The Beatles 1962 – 1966.
 
Thuis gekomen zette ik de plaat op en werd weggeblazen door het eerste nummer Love Me Do. Het tweede nummer Please Please Me was zelfs nog twee keer beter en met From Me To You, She Loves You en I Want To Hold Your Hand volgden klapper op klapper, helemaal tot het laatste nummer Yellow Submarine. Ieder nummer was raak: energiek, melodieus, loepzuivere tweede en derde stemmen, goeie gitaarsolo’s met kop en eind. Bijna twintig jaar na de doorbraak van The Beatles werd ik net zo verrast door hun muziek als de mensen toen.
 
Nog weer dertig jaar later en ik ben nog steeds gefascineerd door de Fab Four, blijf op YouTube vaak bij filmpjes over The Beatles hangen, heb deze week op TV de docu Eight Days a Week voor de derde keer gezien en sneup nog regelmatig in het boek The Beatles Recording Sessions van Mark Lewisohn, waarin ik nog steeds nieuwe dingen ontdek (Paul speelt de gitaarsolo op Taxman!). Een levenslange fascinatie die begon met de verzamelaar om de liedjes voor de gitaarles beter te leren kennen.
 
Niet dat het hielp met gitaarspelen. De LP veranderde niks aan mijn herseninhoud en talent en ik speel nog steeds heel gebrekkig gitaar.