Toen Van Kooten en de Bie stopten met hun wekelijkse TV-programma's, ging Wim de Bie alleen verder met een nieuw communicatiemiddel: een weblog.  Ik vond dat toen maf. Een oude man die denkt dat hij een neus heeft voor nieuwe communicatiekanalen. Zijn Bieslog moest zich eerst maar eens bewijzen!
Nu - zo'n vijfentwintig jaar - later is Wim de Bie overleden en dat raakt me meer dan ik had verwacht. Dus schrijf ik een stukje over deze bijzonder man. Op mijn blog. Nu met een nette url met mijn eigen naam er in verwerkt, maar in de oudste vorm onder de naam Beerslog.

​Het kan verkeren.

Ik was 16 jaar oud toen ik Van Kooten en De Bie begon te volgen. Zoals mijn muzikale ontwikkeling begon toen ik op mijn elfde mijn eerste radio kreeg, zo begon mijn politieke vorming eigenlijk vanaf het moment dat ik naar Keek op de Week keek. Als ik terugkijk, dan denk ik dat de grote les die ze me hebben geleerd is door mensen en hun woorden en gedrag kunnen heen prikken. Vooral opgeblazen politici en volk dat daar omheen zwerft: inderdaad, de burgemeester van Juinen, politiek commentator Karel Timofeeff, maar ook bestaande politici als CDA-Kamerlid Mateman.

De andere kant werd ook niet gespaard. De motieven van keurig nette burgermensen werden wreed blootgelegd, waarbij vooral angsten en frustraties Leitmotiv waren, zoals bij de zusjes Veenendaal, de ex leraar Duits Den Beste of de meesterlijke meneer Foppe. Alle typetjes bijzonder uitgesproken, maar ook bang en onzeker over de wereld om hen heen.

Mijn favoriete typetje van Wim de Bie is één van de minder bekende. Hank (met een a, maar je spreekt het uit met een e) den Drijver. Hank was een eenmalig typetje. De aksieleider (sic) bij een benefietshow in het Amsterdamse Carré voor Amnesty International. Met Hank den Drijver speelt De Bie ook weer met achterliggende drijfveren die door het oppervlak komen bovendrijven. 'Het gaat om het geld' is natuurlijk een angstaanjagend dubbelzinnig uitgangspunt bij een benefietshow.

Ik denk dat ik op die manier van Wim de Bie (en Kees van Kooten) heb leren kijken. Me heb leren afvragen wat iemand zegt en wat iemand eigenlijk bedoelt. Onderscheid maken tussen hoe mensen doen en hoe ze zijn. Steeds vaker vraag ik me tegenwoordig af van het door mensen heenprikken niet aan het verliezen zijn: de Pimmen Fortuyn, Geerten Wilders, Caroline van der Plassen en andere politiek reprentanten. Mensen die dertig jaar geleden als typetje in Keek op de Week hadden kunnen opduiken: (met rokerige stem) 'dan zit ik gewoon midden in een weiland te soppen met glyfosaat, weet je wel, weet je niet!?'

Met het overlijden van Wim de Bie verliezen we niet alleen een schrijver, acteur, cabaretier en all-round lieve man, maar worden we ook geconfronteerd met het feit dat we veel van de verworvenheden van na de jaren '60 alweer kwijtgeraakt zijn. Dat er een periode was waarin we het goed hadden, durfden te zeggen wat we op ons hart hadden, creatief durfden te zijn, de macht durfden aan te spreken en verandering en verbetering van onszelf en de wereld om ons heen nog geen besmette ideeën waren.

Bedankt, meneer de Bie.

Marc Almond is zo'n artiest die er altijd is geweest, vanaf het moment dat ik - begin jaren '80 - naar popmuziek begon te luisteren. Soft Cell gaf een donker, seksueel tintje aan de vaak brave, opgetogen sfeer in de hitlijsten van die tijd. 'Tears run rings' trok me aan het eind van dat decennium onweerstaanbaar naar de dansvloer. Iedere keer weer. Ik ontdekte dankzij hem dat er niks mis was met camp: something's gotten hold of my heart!

Na zijn zware motorongeluk was het lang stil, maar er waren altijd nieuwe albums en projecten en langzaamaan werd Almond een icoon van die heerlijke jaren '80 die werd herontdekt door Jools Holland.

En gisteravond stond 'ie zomaar in mijn eigen dorp Leeuwarden!

​Ik werd dan ook - eerlijk is eerlijk - lekker weggeblazen door het stevige  openingsnummer 'I'm the light'. Almond leek er zin in te hebben. In de band waren ook nog twee achtergrondzangers en (uiteraard) een toetsenist, wat al met al voor een prima geluid zorgde. Helaas was het licht niet goed geregeld. Er stond wel een zwakke spot op Almond's microfoonstandaard, maar zodra de man een stap deed, verdween hij in het halfduister.

Natuurlijk, de tweede helft van de show was het spreekwoordelijke feest der herkenning en dan valt me op wat me iedere keer opvalt als ik zijn 'Best Of' draai: Almond heeft - bijna ongemerkt - een heel mooi oeuvre opgebouwd waar hij aan herkend wordt. IJzersterke eigen hits als 'Tears run rings' and 'Say hello, wave goodbye', maar ook covers die hij zich zo eigen heeft gemaakt dat je de oorspronkelijke versie dreigt te vergeten, zoals 'Jacky' en 'The Days of Pearly Spencer'. 

​Iets wat natuurlijk helemaal geldt voor 'Tainted love'. Inderdaad, dat is ook een cover (sorry Gloria Jones). Niet de afsluiter, wel het hoogtepunt van de avond. Lief dat hij de achtergrondzanger en zangeres ieder een couplet laat zingen, maar ook jammer, want als je voor maar één nummer komt, kom je hiervoor. 

Ik hou er niet van het te zeggen, maar ga het toch één keer doen: Marc Almond is 65 jaar! Hij is een Artiest (let op de hoofdletter A) die op een manier die ik niet goed kan uitleggen, door zijn manier van optreden, zijn 'stage presence', zijn gebaren, zijn 'swagger' op het podium laat zien dat ie van een buitenklasse popartiesten is.

Een man die thuis is op het podium, plezier heeft met zijn band, het publiek bespeelt en uitstraalt dat hij van het zingen van het betere lied houdt. Het perfecte popconcert.

Jammer dat het zijn afscheidstournee is.
​

* David Bowie nam in 2003 een versie op van 'Love Missile F1-11', Sigue Sigue Sputnik's hitsingle uit 1986 (mede geschreven door Neal X). De opname kwam terecht op de cd- en dvd-edities van Bowie's single 'New Killer Star'.

Voor u uitgezocht:

In 2020 telde het NL leger 169 generaals en admiraals. 
Slechts 25 topofficieren geven leiding aan een gevechtsonderdeel (bij Luchtmacht, Marine, Landmacht)
56 generaals managen een divers palet van ondersteunende onderdelen (marechaussee, beleid, onderhoud, internationaal)
De klapper? Maar liefst 88 generaals werken bij het ministerie van Defensie!

Dus: 85% van de generaals heeft een bureaufunctie!

Oh, en slecht 3.5% is vrouw

Bron: Personeelsrapportage Defensie 2020

Ze rende als een hinde
Was de snelste, meest gezwinde
Pas na de eindstreep struikelde zij
Over haar woorden en zei:
'Ik winde, ik winde!'

Vandaag was ik bij de bezetting van de A12 in Den Haag. Niet echt mijn ding, in demonstraties meedoen, maar ik ben zo boos over zoveel dingen, zoals de subsidies voor oliemaatschappijen die gigantische miljardenwinsten behalen, onze planeet vernielen en daar ook nog subsidie voor krijgen van het Rijk. Ik ben boos over de manier waarop actievoerders van Extinction Rebellion van hun bed gelicht zijn, alsof het criminelen zijn.

En dus ben ik gaan demonstreren. De echte bezetters van de A12 'supporteren'.

Mét een Friese vlag. Want ik wil laten zien dat er ook moderne Friezen zijn, anders dan verbitterde boeren, racistische 'blokkeerfriezen' en Roodwapjes die bang zijn voor de wolf.

Donderdagavond hadden E en ik via Zoom nog een online briefing (voor Engelstaligen) gevolgd, waarin ons onder meer werd verteld dat als de demonstratieleiding ons iets wil meedelen en we allemaal even stil moeten zijn, dat dan de 'giraffe' wordt gemaakt: een samengeknepen hand boven het hoofd. Als iedereen dit overneemt is het snel voor de hele groep duidelijk dat er om stilte gevraagd wordt.

Burgemeester van Zanen van Den Haag had bedacht dat supporteren minder interessant wordt als de daadwerkelijke blokkade in de snelwegbak tussen het  ministerie van EZK en de tijdelijke Tweede Kamer niet zichtbaar is en had met zwarte lappen plastic bekleedde hekken laten plaatsen. 

Nadat we waren aangekomen rond half twaalf, besloten we onze Friese vlag aan de hekken te hangen. We waren niet de enigen die de hekken wilden versieren met teksten of zelfs vlaggetjes. Tot frustratie van de aanwezige mobiele eenheid die ons vertelde dat we 'van de rijbaan mochten komen'. 

Er arriveerde marechaussee om ons bij de hekken weg te houden en aan de overkant zagen we tot onze verbijstering twee waterkanonnen van de Duitse politie zich opstellen. Desondanks duurde het niet lang voor de straat 'geclaimd' werd door de demonstranten. Er was immers weinig te zien van - eventuele - bezetting van de snelweg. De vele honderden mensen aan de Prins Clauslaan voor de Tweede Kamer liepen de weg op en het duurde ook maar even voordat de zwarte lappen van de hekken werden gescheurd.

Het was niet onverwacht dat er van een bezetting van het wegdeel nog niets was terecht gekomen. Van Zanen had alles op alles gezet om een bezetting te voorkomen. Ondertussen maakten we lawaai met onze fluitjes en pannendeksel waar E onze enige pollepel op stuksloeg. De waterkanonnen van de Polizei reden door .

Rond 13:00u werd ons door de organisatie gevraagd door te lopen richting Malieveld/Haagse Bos, want de bezetters waren daar. Het bleek dat een stoet bezetters was tegengehouden door een cordon van de mobiele eenheid. Op beide rijbanen stonden een stuk of tien ME-ers en acht Me-ers te paard opgesteld. Daarachter stonden nog ME-busjes om de doorgang te blokkeren. Er werd gegrapt: 'de politie blokkeert de A12 vóór ons!' 

Dit bleek ook de plek waar de waterkanonnen waren opgesteld, ter hoogte van de Koekamplaan, ieder aan een kant van de snelweg. Via het social media platform Mastodon wist ik dat er meerdere volgers aanwezig waren. Bij waterkannon Hün 2 vond ik @rinske en @sojaboon. @Rinske had een selfie op Mastodon geplaatst waar ik haar van herkende. Grappig om te zien hoe iemand knetterverbaasd kan kijken als ze door een wildvreemde wordt aangesproken: 'Hoi, ben jij Rinske van Mastodon?'

Het is vreemd, maar ook heel mooi hoe je met mensen die je nog nooit eerder hebt ontmoet meteen een heel goed en vrolijk contact kunt hebben. De rest van de middag heeft ons clubje (met partners) de gebeurtenissen samen afgewacht.

Dat waren er niet veel. De blokkade was geslaagd, zij het in een andere vorm dan de vorige keer, er waren veel, veel meer mensen dan de vorige keer en de sfeer was die van geweldloos verzet, dus goed. Er waren wel enkele losse groepjes boeren en FvD-ers die probeerden te provoceren ('Leer eerst maar fatsoenlijk Nederlands te spreken', over een spreekster met een allochtone achtergrond), maar ze werden genegeerd en hun opmerkingen sloegen dood, waarna ze afdropen.

Er waren toespraken en er werd gezongen. Het Duitse waterkanon (hebben we die in Nederland niet meer?) werd met stickers volgeplakt. 

Het mooiste moment was toch wel toen er werd gezongen. De melodie is onweerstaanbaar meeslepend en de tekst geeft met maar enkele woorden de kern van de zaak weer:
He, ho, take me by the hand
Strong in solidarity we stand
Fight for climate justice
Fight for climate justice

Rond vier 16:00u ben ik weggegaan, tevreden over de succesvolle, urenlange blokkade van de A12, het grote aantal demonstranten (5.000?) en dat de goede sfeer bewaard bleef ondanks dat naar het einde toe steeds meer boeren vanuit de fascistische demonstratie in het Zuiderpark een kijkje kwamen nemen.

​Iets te vroeg dus, want om 17:00u begonnen de politie en de Polizei de plek schoon te vegen, inclusief gebruik van de Teutoonse waterkanonnen. Wat me heeft doen besluiten om een volgende keer maar weer te komen, maar dan wellicht iets later om de apotheose te kunnen meemaken.

Want een volgende keer komt er. Het Rijk heeft niet aangegeven de subsidies aan oliemaatschappijen en andere fossiele industrie te zullen stoppen. Dus zal Extinction Rebellion een nieuwe bezetting organiseren.

En ga ik - tegen wil en dank - weer demonstreren.

Ter lering ende vermaeck, plaatjes van Friesland in de sneeuw:
Oentsjerk...

.... en Groote Wielen. Voor de foto's hieronder heb ik wind en kou en kleine, pittige sneeuwvlokjes die op de harde wind mijn gezicht geselden getrotseerd. Heerlijk!

Ik was hier nog nooit geweest en verwachtte een afwisselend landschap, maar was eigenlijk gewoon een saai meer. Desalniettemin gaf het me wel het gevoel dat de plek in eeuwen niet is veranderd

Op de schaal waarop acties nodig zijn om het klimaat te redden,  is de stap voor een krant om voortaan geen advertenties voor vliegvakanties te plaatsen, peanuts. Als we iets willen veranderen aan de steeds groter wordende klimaatcrisis, zullen we ook de kleine stapjes niet moeten overstaan.

Toen de kranten om een gesprek over de kwestie werd gevraagd, weigerden ze echter er over te praten.
Matthias Olthaar, lector Green Economics aan NHLStenden en Sam Janse schreven daarom het onderstaande stuk, dat vandaag door een grote groep mensen op LinkedIn is verspreid (zie onder het artikel)

Als NRC, Trouw en de Volkskrant het predicaat ‘kwaliteitskrant’ serieus nemen, wordt het hoog tijd dat ze kappen met advertenties voor vliegvakanties.

Deze drie grote kranten onderscheiden zich door niet-populistische berichtgeving. Ze respecteren de resultaten van de wetenschap, ook van de klimaatwetenschap, en dat kan niet van iedere Nederlandse krant gezegd worden.

Maar dit kwaliteitslabel voor de NRC, Trouw en de Volkskrant spoort anno 2023 niet met hun advertenties voor vliegvakanties. Je kunt voor € 1949 naar de Noordkaap en voor € 2599 naar Sri Lanka en de Malediven. De Malediven: eilanden die onder water dreigen te lopen door de stijgende zeespiegel. Je krijgt het in deze drie kranten allemaal uitvoerig opgediend: harde feiten van wetenschappers, goede analyses van journalisten, klemmende oproepen van columnisten. Het leidt allemaal naar deze conclusie: we moeten stoppen met het massale vliegverkeer en zeker met het grootschalige vliegtoerisme en dus ook met reclame voor vliegvakanties. Als tabaksreclame niet mag, is vliegreclame zeker taboe. De impact van vliegen op het welzijn van huidige en komende generaties is veel groter dan die van roken. Dat geldt ook voor cruises.

Deze tweeslachtigheid oogt hypocriet. De reactie van de hoofdredacteuren klinkt als een plaat die al enige tijd in dezelfde groef hangt: daar gaan wij niet over, er staat een torenhoge muur tussen de redactie en de commercie. De daders liggen niet op het kerkhof, maar zitten in België: DPG Media België (Trouw, Volkskrant) en Mediahuis Nederland (NRC). Daar wordt over het advertentiebeleid beslist. In Trouw van 30 januari jl. wordt het nog eens duidelijk wat DPG voor een bedrijf is: ‘Als DPG Media RTL kan toevoegen aan het bestaande portfolio, heeft het bedrijf alles in handen om consumenten in Nederland de hele dag te kunnen voorzien van media én advertenties’. Gewoon een ordinaire winstmaker dus die de kunstmatige behoeften van mensen opschroeft en de verspilling van grondstoffen en energie verder aanjaagt. Zo’n constructie klopt niet. Zie de vliegreclames.

We zouden graag uitgezocht zien hoeveel meer de abonnee moet betalen om vliegreclames voortaan te kunnen weren. Dat is ons een lieve duit waard. En we vermoeden: velen met ons. Laat het de (hoofd)redacties weten!

Sam Janse
Matthias Olthaar
​
Samen met : Hiske Arts, Gera van den Berg Reinier Van Den Berg Minella van Bergeijk Mascha Bongenaar Johannes Beers Richard de Brabander Carla Dik-Faber Wouter van Eck Rutger van Eijken Rozemarijn van 't Einde Bénédicte Ficq Maurits Groen Niels Hazekamp Paul Hendriksen Jac Janssen Jeanet de Jong Anne-Marie Joosten-Pronk Jan Juffermans Kim Kahn Leo van Kampenhout Kees Klomp Summer Koster Christine Kuiper Klaske Kruk Hans Lak Aäron van Leent Derk Loorbach Liset Meddens Marjan Minnesma Harmen Niemeijer Maarten Nijman Matthias Olthaar Elisah Pals Liesbeth Rijsdijk Rob van der Rijt Rosanne Rootert Eva Rovers Roald Schaap Paul Schenderling Alfred Slomp Anne Schoenmakers Anke Siegers Femke Sleegers Eric Stam Merlijn Twaalfhoven Ad Verbaas Annemarthe Westerbeek Lucas Winnips Eric Wiersma

​Het is een fraai staaltje hypocrisie dat we voor normaal zijn gaan houden en waar een groot bedrijf als Heineken gewoon mee weg gaat komen.

Twee weken hebben ze de tijd genomen om met een verklaring te komen als reactie op de onthulling door Follow the Money dat Heineken ondanks de sancties tegen Rusland, gewoon in dat land actief bleef en zelfs nieuwe merken en nieuwe dranken op de markt bracht, nadat andere bedrijven wél waren vertrokken.

In de verklaring biedt men geen excuses aan voor het ontduiken van de sanctiemaatregelen, niet voor het feit dat men nieuwe producten op de markt had gebracht, niet voor het feit dat men gelogen heeft en indirect de oorlog tegen Oekraïne gesteund heeft. De excuses gaan erover dat men niet duidelijker gecommuniceerd heeft over het feit dat men bleef en de plekken van vertrokken bedrijven ging innemen. Met andere woorden: 'we hebben een dikke middelvinger opgestoken naar de EU, naar de Oekraïne en naar het betrokken publiek, maar we hebben niet duidelijk gecommuniceerd dát we die middelvinger opstaken'.

"We are shocked and saddened by the war in Ukraine", opent Heineken de verklaring. Een gotspe. In werkelijkheid is Heineken doolblij met de kansen die de Russische markt biedt door de sancties en vertrokken bedrijven: nieuwe merken bier, en zelfs cola omdat Pepsi en Coca wél vertrokken zijn.

Heineken is de schaamte voorbij. Net zoals zoveel Nederlandse bedrijven uit de oude economie (KLM, ING Bank, Boskalis) die eens de trots van ondernemend Nederland waren, veegt men de billen af met waarden als mensenrechten en duurzaamheid.

En het probleem is niet dat ze dat niet beter communiceren.

En ineens duiken er twee prachtige, onbekende foto's op van mijn pake en beppe, grootouders van moeders kant.

De foto's zijn gemaakt in het Julianapark in Leeuwarden door de broer van pake, Jan. Onzichtbaar in de wandelwagen ligt Jelke die eind september geboren is, dus de foto zal naar alle waarschijnlijkheid van voorjaar 1964 zijn.

Op de bank zitten broer en zus Joghum en Annie (mijn moeder, op de foto dan 'sixteen, going on seventeen'), beppe Trijntje-Geesje, Rennie van der Pal (getrouwd met de fotograaf) en pake Auke. 

Aan de kleding te zien is de tweede foto op dezelfde dag gemaakt. Helemaal rechts zit een andere broer van mijn moeder, Hendrik-Jan (ook: Henk-Jan of Henk).

​De hond heette Lexie.

Foto's van pake vind ik altijd erg bijzonder. Ik heb hem nooit gekend. Twee en een half jaar na deze foto's is hij overleden.

​Mijn dochter heeft een grote interesse in Anne Frank. Ze heeft veel boeken gelezen en documentaires gezien. Ik vind het daarom fijn dat ik haar ook in de gelegenheid kan stellen de plekken te bezoeken waar Anne geleefd heeft.

We waren ooit al bij het huis van de familie in Frankfurt, Het Achterhuis en in Kamp Westerbork. Uiteindelijk wilde ze dan ook de sterfplek van Anne nog bezoeken, concentratiekamp Bergen-Belsen.

Dat was er nog niet gelukt, maar vandaag hebben we de 'Gedänkstätte' bezocht.

Na de bevrijding van het kamp vonden de geallieerden zo'n 10.000 lichamen. Gevangen die waren vermoord of van ziekte en uitputting waren gestorven. Vandaag liep ik tussen de grafheuvels. Onder elke heuvel duizend lichamen.

Het gaat je verstand te boven.

De stilte op de heide waar zoveel gehuild is, vond ik heel confronterend.

​En dan het graf van Anne en Margot. Niet een echt graf, wat er met de lichamen van Anne en Margot gebeurd is, is niet bekend, maar veel families laten een gedenksteen plaatsen.

Mijn dochter plaatste een steen bij de gedenksteen voor Anne & Margot. Een steen die ze daar jaren geleden al voor had bestemd. Een Joodse traditie, vertelde ze me.

Ik vond het mooi.