Afgelopen week was er een documentaire op de TV die precies ging over de vragen die mij bezighouden in mijn 'project' om mijn digitale voetafdruk te verkleinen.

Een Deense documentaire maakt inzichtelijk waar we allemaal toestemming voor geven als we apps op onze smartphone installeren. We doen het zelf door op OK te toetsen, maar zijn ons er niet van bewust dat je daarmee bedrijven toestemming geeft om bijvoorbeeld je sms-jes te lezen.

De documentairemakers hebben zelf een zaklamp-app ontwikkeld, die dezelfde toestemming vraagt als Facebook. Na een paar dagen  laten ze niets-vermoedende gebruikers van de app zien wat ze over hen te weten zijn gekomen.

Mijn laatste actie in dit project was het opzeggen van mijn Twitter-account. Niet het meest heldhaftige, want ik deed er nauwelijks iets mee, maar goed....
Verder gebruik ik al een tijdje een Tor-browser, maar daar ben nog niet helemaal tevreden over. Websites die Flash gebruiken zijn bijvoorbeeld niet te bekijken en dat levert toch wel beperkingen op.

Omdat je via-via computers van anderen (in het buitenland) gebruikt, krijg je ook vaak meldingen dat webpagina's en video's niet te zien zijn, omdat je je buiten Nederland bevindt. Misschien stap ik wel terug naar second-best Mozilla Firefox.

Een beetje tot mijn eigen verrassing (wat heb ik soms, op sommige zaken, toch een doorzettingsvermogen!) maak ik serieus werk van mijn plan om mijn digitale voetafdruk te verkleinen. Back to the nineties, de tijd voordat Google, Facebook en andere stiekeme bedrijven via je smartphone je hele ziel en zaligheid kaart konden brengen!

Vanavond heb ik mijn smartphone ingeruild voor een eenvoudig toestelletje, ongeveer het goedkoopste dat er te vinden is. Dat kon omdat ik steeds meer functies die mijn Nokia Lumia vervult, vervang door ouderwetse losse onderdelen. Bellen doe ik dus voortaan met een Alcatel OneTouch.

Een andere functie op mijn smartphone is mijn agenda. Vorige week in Berlijn heb ik voor het eerst in jaren weer een papieren agenda gekocht. Ken je dat gevoel nog dat je als tiener had als je een nieuwe schoolagenda had gekocht? Gauw naar huis, je naam erin schrijven, adressen en verjaardagen invullen... Dat gevoel, het overviel me even. Heel even.

Dan blijkt dat een volwassen man nog 'in zijn nopjes' kan zijn met het kopen van een agenda.

Wie zegt dat eigenlijk nog: 'in zijn nopjes zijn'? Wie gebruikt de term 'MP3-speler' nog wel eens? Ik dus! Ik had eigenlijk niet gedacht dat ze nog verkocht worden, maar bij de Saturn aan Alexanderplatz bleek nog een ruime keuze! Zo heeft een los apparaat ook de functie van draagbare muziekspeler van mijn telefoon overgenomen.

Momenteel lees ik het boek van de heren Martijn en Tometzis over privacy in het digitale tijdperk. Ik was altijd al huiverig voor alles wat zich onzichtbaar in mijn computer begeeft en ben nu bijna paranoïde.

Al jaren heb ik het romantische idee om me grotendeels uit de digitale wereld terug te trekken en weer te gaan leven in de jaren '90, dus zonder social media en smartphone. Maar ja, mijn abonnement loopt nog tot ver in 2017.

Social media zal ik niet erg missen, al vind ik het nog steeds leuk om mijn Facebook-tijdlijn te bekijken. Kijken wat anderen bezig houdt. Zelf post ik zelden iets.

​Ik ga kleine stapjes zetten. Beginnen met een papieren agenda, ipv. de agenda in mijn telefoon te gebruiken. Een relatief veilige browser als Firefox gebruiken. Zoeken op internet doe ik al lang niet meer met Google, maar met DuckDuckGo. Regelmatg cookies verwijderen en meer van dat soort kleine dingen. Mijn digitale voetafdruk verkleinen.

​Oh ja, deze website houd ik wel aan...
​