De ballade (2)

Op Mastodon ging het rond dat Blur naar Nederland kwam. Nou ben ik eigenlijk niet een groot liefhebber van live concerten. Het geluid is zelden goed, je ziet vaak de helft niet vanachter een boomlange kerel en liveshows hebben het grote nadeel dat er ook andere mensen naar toe komen. Veel van die andere mensen gaan door de muziek heen schreeuwen om zich verstaanbaar te maken.

Geef mij maar CD's.

Maar op 27 juni zat ik wel met mijn zoon in de auto, op weg naar de Ziggo Dome, net zoals we vijf en een half jaar eerder ook naar de Ziggo Dome reden met z'n tweeën, ook om Damon Albarn te zien (maar toen met Gorillaz)​.

Dat Blur maar zo weinig bij elkaar komt, geeft bij mij altijd het gevoel dat ze - in ieder geval Damon Albarn - weinig om de band geven. Daar was die avond echter niks van te merken. Albarn had er duidelijk zin in (dat kwam ook omdat ie stoned was, zoals hij zelf zei). Vooral de momenten dat hij direct contact zocht met het publiek door op de dranghekken ging staan, ondersteund door bodyguards, leken hem veel plezier op te leveren.

Dave Rowntree had zichzelf ingebouwd in een uitgebreid drumstel, waardoor het leek alsof hij een science fiction ruimteschip bestuurde. De man wordt denk ik een beetje onderschat. Hij miste geen klap, zat er nooit naast, de hele avond. 

Graham Coxon is misschien wel de meest energieke van de vier bandleden. Het is dat hij een gitaar moet vasthouden, anders zou hij waarschijnlijk over het hele podium heen en weer rennen. Al vroeg in de show maakte hij al gitaarspelend een koprol achterover en stond regelmatig met opgeblazen wangen te puffen. Fantastisch om hem bezig te zien.

En Alex James... James is zijn coole zelf, zwaait zijn basgitaar wat heen en weer en neemt het hele schouwspel in zich op en lijkt enorm te genieten.

Jammer dat er op de socials en door bijvoorbeeld Oor zo'n punt werd gemaakt van de 'slordigheden'. Viel wel mee. Inderdaad, All Your Life liep mis. Lang niet gespeeld, maar Albarn was daar niet zo boos over dat ie van het podium liep! Toen het nummer spaak liep, was hij net bij het eind van de tweede regel: 'Fall through the crowd and disappear'. Terwijl Coxon Alex James en toetsenist Mike Smith leek te vertellen hoe het nummer ook alweer ging, concludeerde Albarn dat hij misschien inderdaad maar even moest verdwijnen.

Geintje  natuurlijk...

Wat overbleef was een show waar ze alle vier flink plezier aan leken te hebben, met een paar obscure nummers en nummers van hun nieuwe album The Ballad of Darren, maar vooral een greatest hits show waarin ieders favorieten langskwamen, zeker die van mij: Tracey Jacks, Chemical World, Beetlebum en Trimm Trabb. Gek genoeg raakte ik niet ontroerd door één van die nummers, maar wel door Villa Rosie. Waarom weet ik niet goed. Misschien is het refrein dat nét niet euforisch wordt, gecombineerd met dat bekende maatschappelijke commentaar van Albarn, in dit geval op de Britten die na het werk in de rij staan bij de pub om even weg te vluchten uit hun grauwe bestaan. 

(Pub of een bordeel. Wie het weet mag het zeggen in een reactie onder dit blog)

All losers come to Villa Rosie every night
They're waiting
So form a queue at Villa Rosie every night
So tasty