De bedzitter

Marc Almond is zo'n artiest die er altijd is geweest, vanaf het moment dat ik - begin jaren '80 - naar popmuziek begon te luisteren. Soft Cell gaf een donker, seksueel tintje aan de vaak brave, opgetogen sfeer in de hitlijsten van die tijd. 'Tears run rings' trok me aan het eind van dat decennium onweerstaanbaar naar de dansvloer. Iedere keer weer. Ik ontdekte dankzij hem dat er niks mis was met camp: something's gotten hold of my heart!

Na zijn zware motorongeluk was het lang stil, maar er waren altijd nieuwe albums en projecten en langzaamaan werd Almond een icoon van die heerlijke jaren '80 die werd herontdekt door Jools Holland.

En gisteravond stond 'ie zomaar in mijn eigen dorp Leeuwarden!

​Ik wist niet goed wat te verwachten. Natuurlijk, 'Tainted love' en 'Tears run rings', maar verder? Dat er een drumstel, gitaar en bas stonden opgesteld, vond ik een goed teken. Diep van binnen was ik ook nog bang dat 'ie met een of twee toetsenisten zou komen, die de ritmes uit een boxje halen.

​Ik werd dan ook - eerlijk is eerlijk - lekker weggeblazen door het stevige  openingsnummer 'I'm the light'. Almond leek er zin in te hebben. In de band waren ook nog twee achtergrondzangers en (uiteraard) een toetsenist, wat al met al voor een prima geluid zorgde. Helaas was het licht niet goed geregeld. Er stond wel een zwakke spot op Almond's microfoonstandaard, maar zodra de man een stap deed, verdween hij in het halfduister.

Mijn telefoon trekt het harde geluid van een popconcert niet goed. Vandaar dat ik schaamteloos beelden van YouTube heb geplukt.
​Waarvoor dank, Arnold

Ik ben dan wel zo iemand voor wie Marc Almond altijd aanwezig is geweest, maar het was toch ook een beetje op de achtergrond aanwezig. Anders gezegd: een groot deel van de nummers van de avond kende ik niet, maar wat me opviel was dat ze 'instantly likeable' zijn. Het helpt daarbij dat Almond ze gepassioneerd zingt alsof hij een beginnend artiest is die mensen nog moet overtuigen van zijn zangkunsten: wat een stem! De melodie 'Black sunrise' blijft direct hangen en net als je denkt 'dit is best een bijzonder nummer', kondigt Almond 'Under your wing' af als een favoriet nummer van hem: 'not a song that's always on the forefront, but it's very dear to me'.

Er werd gedanst ('it's a magical dance! Interpretive dance!'), er werd gegrapt met het publiek ('Something's gotten hold of my heart was a number one hit al over the world, but not here...! But that's alright. Five weeks number one in the UK. Just... not here'), er waren kleine battles met de achtergrond zanger wie het langste een noot kon aanhouden ('he won during the soundcheck') en er was een liefdevolle introductie van gitarist Neal  'X' Whitehouse ('Rock God! He got covered by David Bowie*, you know!').

​Potverdomme, wat weet Almond een goeie sfeer te creëren en lijkt zichzelf ook goed te vermaken.

Oh, en er werd gescholden op het publiek. Refererend aan de bars aan weerszijden van de zaal: 'now I remember why I don't do shows in bars anymore. Because people just won't stop talking! I DON'T LIKE THAT!!!'

Wat ik dan wel weer leuk vond.

Natuurlijk, de tweede helft van de show was het spreekwoordelijke feest der herkenning en dan valt me op wat me iedere keer opvalt als ik zijn 'Best Of' draai: Almond heeft - bijna ongemerkt - een heel mooi oeuvre opgebouwd waar hij aan herkend wordt. IJzersterke eigen hits als 'Tears run rings' and 'Say hello, wave goodbye', maar ook covers die hij zich zo eigen heeft gemaakt dat je de oorspronkelijke versie dreigt te vergeten, zoals 'Jacky' en 'The Days of Pearly Spencer'. 

​Iets wat natuurlijk helemaal geldt voor 'Tainted love'. Inderdaad, dat is ook een cover (sorry Gloria Jones). Niet de afsluiter, wel het hoogtepunt van de avond. Lief dat hij de achtergrondzanger en zangeres ieder een couplet laat zingen, maar ook jammer, want als je voor maar één nummer komt, kom je hiervoor. 

Ik hou er niet van het te zeggen, maar ga het toch één keer doen: Marc Almond is 65 jaar! Hij is een Artiest (let op de hoofdletter A) die op een manier die ik niet goed kan uitleggen, door zijn manier van optreden, zijn 'stage presence', zijn gebaren, zijn 'swagger' op het podium laat zien dat ie van een buitenklasse popartiesten is.

Een man die thuis is op het podium, plezier heeft met zijn band, het publiek bespeelt en uitstraalt dat hij van het zingen van het betere lied houdt. Het perfecte popconcert.

Jammer dat het zijn afscheidstournee is.
​

* David Bowie nam in 2003 een versie op van 'Love Missile F1-11', Sigue Sigue Sputnik's hitsingle uit 1986 (mede geschreven door Neal X). De opname kwam terecht op de cd- en dvd-edities van Bowie's single 'New Killer Star'.