Waargebeurd: Born of Hope

Twa jier ferlyn besochten wy it iepenloftmuseum West Stow Village yn Suffolk, Ingelân. Argeologen hawwe dêr de spoaren fan in Saksysk doarp fûn en de Ingelsken - dy’t lykas de Denen mear fan harren skiednis sjen litte as Friezen -hawwe it doarp neiboud, rekonstruearre.
 
Wy koene sa trochrinne, hoegden net te beteljen, mei ekskuses fan it museum, om’t der dy dei opnamen makke waarden foar in film. Wy soene net alle húskes  fan it doarp yn kinne. Bêst genôch, wy sjogge wol even yn oare húskes en sa’n filmcrew is ek wol even aardich om oan it wurk te sjen.

Yndied rûnen der by it besikerssintrum al guon lju yn midsieuske klean en yn it park sels waard filme. Twa manlju sieten op in bankje foar ien fan de húskes, in tredde rûn op harren ta en liet wat sjen. Sa’t dat giet mei films, it moast wol fiif kear oer. Sa hiene wy dit noch net earder meimakke en wy waarden der suver wat senuweftich fan. As de regisseur om silence frege, krigen de bern (4 en 8) fan heit en mem tegearre de strikte opdracht harren snút goed ticht te hâlden.

Tusken twa takes troch praten wy mei Richard Unger (foto 4, rjochts yn swart bomberjack) dy’t de hiele produksje op foto fêstlei. Hy fertelde dat de film basearre wie op de wrâld dy’t Tolkien kreëare hat: de Middle Earth fan The Hobbit en Lord of the Rings. Der soe noch net publisearre tekst fan Tolkien west hawwe, dêr’t dizze fil brûkme fan makke.
Nijsgjirriger wie it feit dat dizze film makke waard fan frijwilligers, mei in budzjet foar kostúms en wapens fan net mear as 25 tûzen pûn. De produksje maatskippij hiet net om neat ActorsAtWork en de haadrolspiler hat betelle toanielrollen lizze litten om’t er graach filmûnderfining opdwaan woe: it is sa in wize foar akteurs om harren sjen litte te kinnen.

Tolkien-fans binne der oer de hiele wrâld, dat fia it ynternet waard fan oer de hiele wrâld jild en oare help oanbean: in maljenkolder út Nij Seelân, swurden út Amearika, fjouwer jonges fan Dútslân dy’t yn ‘e auto stapten om yn Ingelân as ekstra’s yn de film meidwaan te kinnen en folle net genôch.

De film soe ek net yn de bioskopen te sjen wêze, fertelde Unger, mar op ynternet pleatst wurde. Dat soe noch al in skoft duorje, want it wie no simmer en der moasten ek noch wintershots makke wurde, dat it moast oan ‘e ein fan 2009 wolris te sjen wêze.

Fansels is dat no sa lang lyn dat it my út it sin rekke is wat de titel fan de film ek wer wie.  Lokkigernôch wist Anne Popkema - dy’t The Hobbit nei it Frysk oerset hat - syn reputaasje as Tolkien-saakkundige wier te meitsjen: it is in saneamde fan-film mei de titel Born of Hope en yndied is te film lang om let op ynternet te sjen.
 
Justerjûn wie de premjêre fan de film dan ek by ús thús. No bin ik sels net de grutste Tolkien-fan, dat in soad saken wiene my net hielendal dúdlik: Dunedain en Elven, Orcs en Men of the West en de jacht op in ring, om redenen dy’t my net hielendal dúdlik wurde binne.

Dochs haw ik de film mei in soad wille besjoen. Fansels om’t ik de akteurs werkende fan ús besite oan West Stow, mar ek om’t it prachtich filme is. Dat seit wat oer de kapasiteiten fan de produsinte en regisseur Kate Madison, want in film meitsje - ynklusyf cgi-effekten  - foar 25 tûzen pûn is hjoed-de-dei eins net mear te dwaan.
 
Aardich is wol dat der twa flaterkes te sjen binne. Sels seach ik letters dy’t krast wiene yn beammen en dat liket my wat al te nijmoadrich, yn alle gefallen de moderne “M” dy’t ik seach. Men ferwachtet dan earder runetekens of sokssawat.
Wat ik sels net sjoen haw, is in frou dy’t op ‘e eftergrûn yn ‘e bosk mei de hûn rint, wylst op de foargrûn in leafdessêne filme wurdt.
 
Fan-films wurde gauris makke troch in klupke freonen, dy’t in tafelkleed omknope en mei buortersguod-swurdsjes inoar yn in park efternei sitte, wylst ien mei in kamera de saak amateuristysk besiket te filmjen. Dit net. Dit is in profesjonele film en as men de film sjocht, moat men eins de hiele tiid dat bedrach fan 25 tûzen foar eagen hâlde. It is net te leauwen!
 
Oh ja, de sêne dêr’t wy de opnammes fan bywenne hawwe sit op krapoan 14.30 minuten yn ‘e film. Harkje goed, want tusken de dialooch troch is  ús bydrage te hearren: stiltme. De stiltme fan twa lytse bern, dy’t fan heit en mem gjin kik jaan mochten.....