De aksieleider

Toen Van Kooten en de Bie stopten met hun wekelijkse TV-programma's, ging Wim de Bie alleen verder met een nieuw communicatiemiddel: een weblog.  Ik vond dat toen maf. Een oude man die denkt dat hij een neus heeft voor nieuwe communicatiekanalen. Zijn Bieslog moest zich eerst maar eens bewijzen!
Nu - zo'n vijfentwintig jaar - later is Wim de Bie overleden en dat raakt me meer dan ik had verwacht. Dus schrijf ik een stukje over deze bijzonder man. Op mijn blog. Nu met een nette url met mijn eigen naam er in verwerkt, maar in de oudste vorm onder de naam Beerslog.

​Het kan verkeren.

Ik was 16 jaar oud toen ik Van Kooten en De Bie begon te volgen. Zoals mijn muzikale ontwikkeling begon toen ik op mijn elfde mijn eerste radio kreeg, zo begon mijn politieke vorming eigenlijk vanaf het moment dat ik naar Keek op de Week keek. Als ik terugkijk, dan denk ik dat de grote les die ze me hebben geleerd is door mensen en hun woorden en gedrag kunnen heen prikken. Vooral opgeblazen politici en volk dat daar omheen zwerft: inderdaad, de burgemeester van Juinen, politiek commentator Karel Timofeeff, maar ook bestaande politici als CDA-Kamerlid Mateman.

De andere kant werd ook niet gespaard. De motieven van keurig nette burgermensen werden wreed blootgelegd, waarbij vooral angsten en frustraties Leitmotiv waren, zoals bij de zusjes Veenendaal, de ex leraar Duits Den Beste of de meesterlijke meneer Foppe. Alle typetjes bijzonder uitgesproken, maar ook bang en onzeker over de wereld om hen heen.

Mijn favoriete typetje van Wim de Bie is één van de minder bekende. Hank (met een a, maar je spreekt het uit met een e) den Drijver. Hank was een eenmalig typetje. De aksieleider (sic) bij een benefietshow in het Amsterdamse Carré voor Amnesty International. Met Hank den Drijver speelt De Bie ook weer met achterliggende drijfveren die door het oppervlak komen bovendrijven. 'Het gaat om het geld' is natuurlijk een angstaanjagend dubbelzinnig uitgangspunt bij een benefietshow.

Ik denk dat ik op die manier van Wim de Bie (en Kees van Kooten) heb leren kijken. Me heb leren afvragen wat iemand zegt en wat iemand eigenlijk bedoelt. Onderscheid maken tussen hoe mensen doen en hoe ze zijn. Steeds vaker vraag ik me tegenwoordig af van het door mensen heenprikken niet aan het verliezen zijn: de Pimmen Fortuyn, Geerten Wilders, Caroline van der Plassen en andere politiek reprentanten. Mensen die dertig jaar geleden als typetje in Keek op de Week hadden kunnen opduiken: (met rokerige stem) 'dan zit ik gewoon midden in een weiland te soppen met glyfosaat, weet je wel, weet je niet!?'

Met het overlijden van Wim de Bie verliezen we niet alleen een schrijver, acteur, cabaretier en all-round lieve man, maar worden we ook geconfronteerd met het feit dat we veel van de verworvenheden van na de jaren '60 alweer kwijtgeraakt zijn. Dat er een periode was waarin we het goed hadden, durfden te zeggen wat we op ons hart hadden, creatief durfden te zijn, de macht durfden aan te spreken en verandering en verbetering van onszelf en de wereld om ons heen nog geen besmette ideeën waren.

Bedankt, meneer de Bie.

De opening van 'Het Gebaar', met vanaf vier minuten Hank den Drijver