Het Hannemahuis

​Het Hannemahuis in Harlingen is een ietwat eigenaardig streekmuseum. De kennismaking gaat via de aangrenzende boekhandel in de Hoofdstraat waar de kaartjes worden verkocht (en tevens de doorgang naar de bibliotheek zich bevindt). De komst van de boekhandel was een 'boppeslach' voor Harlingen en de combinatie met museum en bibliotheek heeft de troosteloze hoofdwinkelstraat zeker nieuwe charme gebracht.

Nu van de Hoofdstraat nog een autovrij voetgangersgebied maken en Harlingen is helemaal klaar voor de 21e eeuw.

De gezellige hoofdwinkelstraat van Harlingen

Een kist van de VOC...

...met ingebrand merkteken

De eerste kamer zou over de geschiedenis van Harlingen gaan, maar er hangen alleen 18e-, 19e- en 20e-eeuwse schilderijen met stadsgezichten, meestal vanaf zee. Er is een touch-screen met foto's van vroeger. Leuk gedaan, maar het is ook erg fragmentarisch en gaat niet verder terug tot (foto's!) de 19e-eeuw. Iedere verdere uitleg ontbreekt! De bezoeker wordt compleet onnozel gehouden over bijvoorbeeld de oudste archeologische vondsten, de stadsrechten of de Middeleeuwse legende van de Magnusvaan, de rode vaandel met zijn mysterieuze krachten, symbool van de Friese vrijheid die in een kerk in het huidige Harlingen zou zijn ingemetseld, maar nooit is teruggevonden.

Dus ik ga door naar de volgende kamer.

Dat is een kamer met vitrines met zilverwerk. Ieder museum in Friesland heeft wel een kamer met zilver. Het Hannemahuis ook. Helaas. Ik houd niet van zilver. Door naar de volgende...

Onder het oudste deel van het museum zijn onder de vloer restanten van een 18e-eeuwse jeneverstokerij gevonden. Helaas ook hier weer weinig uitleg, anders dan een video van een acteur die geprojecteerd wordt en omstandig een uitgebreid verhaal vertelt, waar weinig van te verstaan was omdat op de gang erachter hippiepeuters schreeuwend en gillend tikkertje speelden. Er was in ieder geval geen uitleg te lezen, dus, door...

De hippiepeuters bleken bij een groep biologisch-dynamische volwassenen te horen die in de zaal met moderne kunst (ieder museum heeft tegenwoordig een volstrekt overbodige verplichte afdeling met moderne kunst) zaten te luisteren naar nogal treurige muziek met een cello. Dan weet u wel ongeveer hoe de sfeer was: biologisch-dynamische volwassenen die tussen moderne schilderkunst luisteren naar treurige cellomuziek die overstemd wordt door hippiekinderen die gillend tikkertje spelen, dus, door...

Gauw naar boven, waar een vrij onbestemde overloop was volgehangen met inkttekeningen. Of het oud of modern werk was kon ik niet beoordelen. Door...

Daarna volgde een ruimte over het scheepvaartverleden van Harlingen. Ook hier moesten schilderijen veel duidelijk maken. Ik weet nu bijvoorbeeld dat vroeger schepen met grote zeilen over de zee voeren. Verder was er een op schaal nagebouwde situatie van een schip, waarschijnlijk op de Noordpool, in het ijs gevangen. Ook stond er een kist waar een VOC merk ingebrand was. En er waren maquettes van oude schepen met masten.

Door!

Dan: een kamer over Harlingens bekendste 'ouwe seun': Simon Vestdijk. In deze kamer kwam ik evenmin echt iets over het onderwerp te weten (wanneer is hij geboren?). Er was besloten dat het interessant zou kunnen zijn al zijn publicaties uit te stallen tegen de vier wanden van de kamer. Verder was er geen informatie, behalve enkele grote foto's van plaatsen uit Harlingen waar Vestdijk in zijn werk aan gerefereerd had, netjes met de betreffende tekst ernaast. Nou ja, door...

Ik moet eerlijk zeggen, de kamer met tegelwerk heb ik al niet eens meer gezocht om uitleg die er misschien wel was. De wand die volgehangen was met tegelwerk trok mijn aandacht, want hij was erg mooi en kleurrijk. Door!

​Er was nog een zaal waar een aantal staande klokken stond, maar ik heb er nauwelijks rondgekeken. Na nog niet een uur stond ik weer buiten. Ik vraag me vertwijfeld af of ik iets gemist heb. Misschien was er wel uitleg, maar heb ik niet goed genoeg gezocht? Of stond het in kleine lettertjes op de kleine bordjes die her en der hingen en waarvan ik dacht dat het slechts titel en naam van de schilder kon bevatten, maar in dusdanig kleine lettertjes op dusdanig kleine bordjes dat ik mij gezien mijn brilgerechtigde leeftijd gerechtigd voelde ze over te slaan?

​Ik ben echter zonder op te scheppen een best wel doorgewinterde museumbezoeker en weet de informatie altijd prima binnen te halen. Bij het Hannemahuis is me dat echter niet gelukt en dat verbaast en ergert me. 

​Verbazing dat een museum zo weinig informatie biedt en ergernis omdat Het Verhaal van Harlingen het verdient beter verteld te worden.