Waargebeurd: het mooie meisje met de droeve ogen

Voor de deur stond een mooi meisje van een jaar of zeventien. Lang, blond haar en grote ogen, maar wat me opviel was dat ze geen make-up, maar wel een rok droeg. Foute boel dus. Inderdaad wilde ze graag even met me praten.  Ik keek over haar schouder de straat in en zag de meer stereotype handelsvertegenwoordigers van god een eindje verderop staan. Vrouwen met hoofddoekjes, mannen met schoudertassen en kleine kinderen in buggy's.
 
“Weet u wel”, stak ze van wal, “dat wetenschappers hebben uitgerekend dat de kans dat de wereld bij toeval is ontstaan uit een oersoep, één op de zestig miljoen is?” Ik luisterde maar half, afgeleid als ik was door een enorm gevoel van medelijden met dit mooie blonde meisje voor mijn deur. Met haar uiterlijk kon ze iedere vent om haar vinger winden, maar dat plezier was er voor haar niet bij. Over tien jaar zou ze er twintig jaar ouder uit zien. De huissloof van een christenbroeder die haar als een broedkip in zijn legbatterij zou afbeulen met minstens vijf bevallingen.
 
“Nee, dat wist ik niet”, antwoordde ik eerlijk. Aan haar gezicht zag ik dat ze bijna opgelucht was. Ze graaide in haar tas.
“Ik heb een foldertje waarin meer staat over de waarheid van het scheppingsverhaal”, en ze keek me aan met haar grote ogen die toch ook een beetje droevig stonden.
 
Natuurlijk nam ik het foldertje aan. Het ging wel tegen mijn principes in, maar wat moest ik anders? Ik ben ongevoelig voor reclame-uitingen, communicatiestrategieën en marketingoffensieven, maar hier stond ik machteloos. Ik zou toch niet door twee grote, lieve en droeve ogen meegezogen worden in de wereld van gezangenbundels, bijbelgroepjes en kleding uit een parallel universum?
“Staat er in het foldertje ook hoe groot de kans is, dat er een wezen boven de aarde zweefde, licht, water, dieren en mensen maakte, met het knippen van zijn vingers? Is die kans ook berekend?”
 
Ze kreeg rode vlekken in haar hals en begon te stamelen dat ze dat niet zeker wist. Ze zei dat ze dat misschien kon navragen, maar dat ze dit ook nog niet zolang deed. Ze draaide zich om en ging weg. Ik voelde een stomp van spijt in mijn maag. Was haar droeve blik niet eigenlijk een wanhopig vragende blik om hulp? Wat zou er zijn gebeurd als ik haar naar binnen had gehaald en haar had laten onderduiken, weg van haar ouders en de voorganger van de gemeente?
Toch zei ik niets om haar tegen te houden. Ze liep terug in de klauwen van een kerk die met foldertjes zwaaide met wetenschappelijk feiten, maar die haar nooit naar een universiteit zou laten gaan. Ik stond daar maar als een zoutpilaar met een foldertje in mijn handen dat regelrecht naar het oud papier zou gaan en keek haar na.
 
Morgen zou ze weer in de kerk zitten en volgende week ook en wie weet hoe lang. Toch hoop ik dat ik met mijn brutale opmerking een klein zaadje van twijfel heb geplant, dat is uitgegroeid tot een eik van heidenschap. Ik hoop dat ze het heeft kunnen opbrengen met haar kerk te breken, een wilde studententijd te beleven en zelf voor een leuke vriend te kiezen, of zelfs een vriendin, met wie ze lang nog lang en gelukkig zou leven.
 
Kon ik de kans erop maar berekenen.