Het Zuiderlicht

English translation below
​--------------------
Er kwam familie over uit Australië. J. & A. waren die zaterdagavond bij mijn moeder. Het internet én mijn Aurora-app begonnen te ronken dat het Noorderlicht die avond/nacht te zien zou zijn.

Omdat ik al heel lang het Noorderlicht eens wil zien en de voorspellingen veel en eenduidig en de hemel helder was, haalde ik mijn neus op voor het Eurovisiesongfestival, zoals het Eurovisiesongfestival zijn neus had opgehaald voor Joost Klein en besloot naar de zeedijk bij Marrum te rijden. Bij het tempeltje, het kunstwerk van Ids Willemsma heb je uitzicht over de Waddenzee naar het noorden, dus dat moest wel een goede plek zijn.

Ik belde mijn moeder. Of J. & A. mee wilden. Met de voorspellingen en de heldere lucht wist ik dat ik hen een bijzondere ervaring ging voorschotelen, want hoeveel kans krijgen Australiërs nou om het Noorderlicht te zien!?

Ze wilden wel mee, dus terwijl ik de noordelijke hemel afspeurde op groen of roze dansende lichtgordijnen, reden De Vriendin en ik met J. & A. in het donker naar de zeedijk. Daar aangekomen waren we niet de enigen. Tientallen mensen zochten in het donker een plekje op de dijk, liefst in de weinige beschutting die het tempeltje bood, want het waaide stevig.

Toen begon het wachten. Het lange wachten. Zenuwachtig om het uitblijven van de dansende lichtgordijnen begon ik de moed er in te houden met wat grapjes en uit te leggen waar de hen bekende eilanden Terschelling en Texel lagen. We zagen vuurtorens, sterren, een vliegtuig en een overschietende satelliet, maar geen Noorderlicht. Na een uur blauwbekken - voor Australiërs was de gevoelstemperatuur natuurlijk veeeel lager dan voor ons als geharde Friezen - gaven we het op en reden naar huis.

De volgende dag kwamen ze bij ons thuis langs. Al voor hij goed en wel binnen was, al op de drempel van de deur, begon J. te vertellen. Hij had emails gehad. Uit Australië. Van de persoon die op hun huis past. Met foto's. Uit hun tuin. Van de nachtelijke lucht boven hun huis. Vol met dansende lichtgordijnen.

​Van het Zuiderlicht...

Op de zeedijk bij Het Tempeltje

Zuiderlicht boven Zuid-Australië

The Southern Lights

We had family coming over from Australia. J. & A. were at my mother's place that Saturday evening. The internet and my Aurora-app started buzzing that the Northern Lights would be visible that evening.

For long I've wanted to see the Northern Lights and as the predictions were plenty and the sky was clear, so I snubbed the Eurovision Song Contest, like te Eurovision Song Contest snubbed Joost Klein en decided to go to the seadike near Marrum. At the Temple, a work of art by Ids Willemsma, there's a perfect view to the north over the Waddensea, so that had to be a good spot.

I called my mother. Would J. & A. like to come. With the forecast en de clear skies I knew I could get them an extraordinary experience. I mean, how many opportunities do Australians ever get to see the Northern Lights?

Sure they wanted to come, so while I scoured the northern skies for green or pink dancing curtains of light, The Girlfriend and I drove J. & A. in the dark to the seadike. We weren't the only ones. Dozens of people were looking for a spot on the dike, preferably in the little shelter the temple offered, as the winds were quite strong.

So, we waited. And waited. Nervously as the dancing curtains of light didn't comply with the forecast, I started making jokes and showed them where the islands they had visited, Terschelling and Texel, were. We saw lighthouses, stars, an aircraft and a satellite shooting past, but no Northern Lights. After an hour of growing increasingly cold - for Australians it most have felt way colder than for us, harded Frisians - we gave up and drove home.

The next day they visited our place. Even before he entered the house, with his foot on the doorstep, J. started talking. He had received emails. From Australia. With pictures. From their garden. Of the nightskies over their house. Filled with dancing light curtains.

Of the Southern Lights...