Reboelje (5): De Telegraaf

De Slag om de Parkstraat hadden we gewonnen, de oorlog om de studiefinanciering helaas niet. Het studentenprotest van 1988 had weinig opgeleverd, de bezuinigingen werden doorgevoerd.
 
Begin 1989 speelde het Herenakkoord waarbij Hans Wiegel als Friese CdK een akkoordje had gemaakt met zijn Groninger evenknie en Den Haag om het Frysk Orkest, het Leeuwarder Conservatorium en de lerarenopleiding Ubbo Emmius op te doeken en naar Groningen te verplaatsen. Leeuwarden zou dan Het van Hall Instituut en een nieuwe stadsschouwburg krijgen. Het verzet tegen de ‘koehandel’ werd met name vanuit de opleidingen zelf gedragen, maar betrokkenheid van de studentenvakbonden kwam van de Groninger Studentenbond (GSb) en de Landelijke Studentenvakbond (LSVB).
 
De boosheid van de Leeuwarder studenten over dit akkoord was groot en de actiebereidheid van nog maar enkele maanden geleden was zo groot geweest, dat een paar veteranen van de Hete Herfst vonden dat Leeuwarden een eigen studentenbond kon gebruiken. We richtten naar het voorbeeld van de fameuze GSb een lokale studentenvakbond op: VAST in Friesland (VAkbond voor STudenten). Zo spannend als in 1988 zou het niet meer worden, maar er waren genoeg kwesties die in die tijd speelden.

Het falen van de protesten in kaart gebracht: mijn eerste OV-Jaarkaart...

Schuilen zodra de ME tevoorschijn komt, maar op de eerste rij als er een petitie overhandigd moet worden...

Leuke tijdgebonden begroting van Vast in Friesland: perforator, boekensteunen en type-lint

​Naast het Herenakkoord was er bijvoorbeeld die kwestie van de column in het blad van de Noordelijke Hogeschool die door het College van Bestuur als ‘smakeloos’ werd bestempeld en geschrapt werd. De reuring over deze censuur in de Bouhof was groot. Er werd achterhaald wie de anonieme schrijver van de column was, we kregen de column in handen die werd gekopieerd en door de hele Bouhof op tientallen plekken werd opgehangen.

Leeuwarder Courant, 26 september 1990

De 'smakeloze' column

Leeuwarder Courant, 25 februari 1991

In november 1990 waren er weer protestacties tegen bezuinigingen op het onderwijs. Ik had het op me genomen een forumdiscussie te organiseren met politici. Het werd mijn eerste ervaring met ‘de politiek’. Kamerleden waren echter stuk voor stuk te beroerd om helemaal naar Leeuwarden te komen. Bestuursniveautje lager en de Statenleden hielden deelname allemaal af met het verhaal dat dit geen zaak van de provincie, maar van het Rijk was.
 
Waar ze natuurlijk gelijk in hadden.
 
Uiteindelijk bleef er weinig anders over dan te hopen dat gemeenteraadsleden niet te beroerd voor een discussie over landelijk onderwijsbeleid zouden zijn. Om de druk wat op te voeren sprak ik de raadsleden aan op het feit dat zij het standpunt van hun partij toch wel zouden kunnen verdedigen, of niet soms?
Het lukte me – godzijdank – om Hans Biemans (CDA), Jan van Olffen (PvdA) en Puck van Ulzen (VVD) te strikken. Alle drie waren ze niet enthousiast, want ‘landelijk beleid, geen gemeenteraadswerk’, maar ze stemden wel in. Puck deed dat met de onvergetelijke woorden ‘ik heb nergens verstand van, maar overal een mening over’.
 
Daar heb ik mijn levensmotto maar van gemaakt…
 
Achteraf denk ik dat we dat niet raar deden: We zorgden voor een goede taakverdeling met een bestuur en verschillende werkgroepen. Verder schreven E. en ik een visiestuk. Het hebben van een visie is vandaag de dag niet meer politiek correct, maar ik ben toch al te vaak in stuurloze organisaties verzeild geraakt, waar niemand wist waarom we deden wat we deden, met welk doel en welke middelen.
 
Dat was eind 1990 ook het geval en dat leverde mooie volzinnen in ons discussiestuk op als:
‘Als onze visie is dat de Wet op de Studiefinanciering niet deugt, dan zal ons beleid erop gericht moeten zijn dit onomstotelijk aan te tonen’.
‘Op die manier leveren we een meer positieve bijdrage als vakbond in tegenstelling tot de negatieve vorm van actievoeren’.

Dat laatste deden we met name ook doordat bestuurslid S. zich verkiesbaar stelde voor de Centrale Medezeggenschapsraad en ik lid werd van de Faculteitsmedezeggenschapsraad. Met deze volgende ervaring met politiek werk op zak, zouden S. en ik elkaar later nog tegenkomen in de fractie van Pal/GroenLinks in de gemeenteraad van Leeuwarden.

Het grootste wapenfeit was echter de demonstratie van 24 februari 1991 waar we met een kleine afvaardiging van slechts vier Friese studentenbondsbonzen naar toe gingen. Het doel van de demonstratie ben ik al lang vergeten, maar het leverde ons de grootste publiciteit ooit op, want een kwartet studenten, met een bord met een schattig Fries woordje erop, dat betekende een foto in de Leeuwarder Courant en – met ongepaste trots – in de grootste krant van Nederland:

Leuk voorbeeld van hoe de Telegraaf blijkbaar werkt: met z'n vieren op een totaal van 3.000 demonstranten, klopt de Telegraaf onze aanwezigheid op tot 'een grote afvaardiging'....